Prolog

Pomyśl…

Gdybyś tak w jednej chwili mógł stracić wszystko, o co przez całe życie tak walczyłeś. Gdyby wszystkie twoje starania poszły na marne, a ty zostałbyś z niczym.

Gdyby szczęście, które przez wiele lat pielęgnowałeś, w ułamku sekundy zamieniło się w smutek i rozpacz.

Gdyby każdego dnia towarzyszył ci strach, a ty nie miałbyś pojęcia, jak go zwalczyć.

Chciałbyś żyć?

W życiu raz jest dobrze a raz źle. Nic na to nie poradzimy. Jednym z głównych tematów problemów jest miłość. Najważniejsze jest w niej zaufanie osobie którą kochamy.

Gdy ta osoba mówi Ci, że to już koniec, to tak jakby ziemia zaczęła usuwać nam się z pod nóg, jak gdyby świat stracił swoje barwy.

Rozstanie to wielki ból, prawie każdy przeżył jakiś miłosny zawód lecz nic nie można na to poradzić. Musimy stawić mu czoła. Nie ważne jak bardzo boli po prostu musimy. Życie toczy się dalej…

Żadne z nich nie miało łatwo. Los stale rzucał im kłody pod nogi, a kiedy potykali się o nie, nie pomagał im się podnieść. Był okrutny.

Część z nich nigdy nie zaznała szczęścia. Nie wiedzieli co to jest.

Ale zawsze trzeba mieć nadzieję na lepsze jutro. Bez nadziei człowiek nie istnieje. Ona umiera ostatnia…

         Prolog jest do dupy. Oczywiście oprócz części, którą pisała moja Weronisia <3333 Ta środkowa :D Ja pomysłu nie miałam, więc wyszło jak wyszło :P
         Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie za to. 
         Rozdział pierwszy prawdopodobnie w sobotę.
         Zakładkę z bohaterami postaram się zrobić jeszcze dzisiaj.

         KOCHAM WAAAAAAAS <333333