Rozdział pierwszy

Wiedziała, że z każdym dniem jest coraz słabsza. Zatracała się w swoim ponurym świecie odizolowując się od wszystkiego i wszystkich. I choć miała dość swojej własnej słabości to była świadoma, że sama nie da sobie rady. A nie miała kogo prosić o pomoc.

Otworzyła ciężkie powieki, tym samym zaczynając kolejny dzień swojego życia. Życia, bytowania, egzystowania, jak kto woli. Ona się nad tym nawet nie zastanawiała.

Wolnym krokiem podeszła do wielkiego, kryształowego lustra wiszącego na przeciwległej ścianie. Zobaczyła w nim średniego wzrostu szatynkę, ze zmęczoną twarzą i podkrążonymi oczami.

Natychmiast odwróciła głowę, nie chcąc widzieć swojego własnego odbicia. Napawało ją ono lękiem i obrzydzeniem, którego nie mogła pozbyć się już od kilku lat. Codziennie musiała znosić samą siebie, co było dla niej nie lada wyzwaniem. Potrafiła mu sprostać, tym samym oddając resztki swojej energii, której przecież tak bardzo potrzebowała.

Wyszła ze swojej sypialni i skierowała się na dół. Zeszła powoli po stromych schodach i znalazła się w kuchni.

Zaparzyła sobie herbatę, wyjęła chleb i inne składniki potrzebne do przyrządzenia śniadania. Jednym ruchem włączyła trzeszczące radio, po czym już z gotowym posiłkiem usiadła przy okrągłym stole znajdującym się na środku pomieszczenia.

Po kilku minutach talerz stojący przed nią był już pusty.

Podniosła się, wzięła naczynia i włożyła je do zmywarki, po czym szybkim krokiem udała się do łazienki. Czekały tam na nią wcześniej przygotowane ubrania, które szybko na siebie założyła. Uczesała swoje ciemne włosy, zrobiła lekki makijaż i opuściła pomieszczenie.

Chwyciła torebkę wiszącą na wieszaku, wrzuciła do niej telefon, chusteczki i dokumenty. Wzięła do ręki klucze, założyła buty, a następnie wyszła z domu.

Zamknęła drzwi i skierowała się w stronę wyjścia z posesji.

Przekroczyła granice podwórka, aby znaleźć się na ulicy. Zdecydowanym korkiem ruszyła w prawą stronę, w którą zmierzała każdego ranka. To w końcu był jej jedyny cel w ciągu każdego dnia.

Nie miała przecież żadnych innych planów. Nie ona.

Usiadł na ławce przed swoim blokiem i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Odpalił jednego, włożył do ust i wciągnął trujący dym. Robił to nałogowo, i mimo, że przeklinał się za to, nie potrafił przestać. Palił od kilku lat, a rzucenie tego nie było prostym zadaniem. Jego nie miał kto wspierać, a wsparcie było potrzebne. Kumple próbowali przemówić mu do rozsądku – przecież papierosy zabijały – ale jakoś nie miał w sobie tyle siły, aby przestać.

- Czasami mam ochotę po prostu ci przywalić. – Obok niego usiadł jego najlepszy przyjaciel. – Ale później nie mógłbyś się pozbierać.

- Czasami mam ochotę po prostu zniknąć z powierzchni ziemi – odparł nie spoglądając na chłopaka. – Ale później nie mógłbym już wrócić.

Znów zaciągnął się dymem. Zakaszlał, kiedy wleciał on do jego gardła.

Zgasił papierosa i wrzucił go do kubła na śmieci.

- Po co przyszedłeś? – spytał.

- Nie było cię od dwóch dni w robocie, szef jest wściekły – odparł. – Kazał przekazać ci, że dzisiaj masz ostatnią szansę.

- Wiem.

- Co zamierzasz zrobić?

Nie odpowiedział.

Sam nie wiedział, jakie ma plany. Ta praca była jedynym źródłem jego utrzymania, a przecież musiał opłacać czynsz za mieszkanie w którym mieszkał. Poza tym musiał mieć pieniądze na przeżycie, to oczywiste.

- Nie mam wyboru – mruknął.

- Zaczynamy od piątej, jak zawsze. – Chłopak wstał. – Nie schrzań tego tym razem.

Odszedł, zostawiając go samego.

Siedział jeszcze pół godziny przed blokiem. Rozmyślał. Lubił rozmyślać.

Do czego w życiu doszedł? Był typem bad boya i nie krył się z tym. Dziewczyny lgnęły do niego, a on to wykorzystywał. Szedł z nimi do łóżka, a później porzucał, nie zamierzając zostawiać jakichkolwiek wyjaśnień. A młode kobiety mimo, że zdawały sobie sprawę z jego postępowania, chciały mieć z nimi styczność. Dla nich było to wyróżnienie, że taki chłopak jak on zwrócił na nie uwagę. Wybierał najlepsze, najładniejsze, aby później mieć jeszcze większą satysfakcję z ranienia ich. Większość ludzi powiedziałaby, że ból innych sprawiał mu przyjemność. Po części może i tak było, może była to prawda. Ale nikt nie znał jego wnętrza, jego prawdziwego charakteru i historii, która tak go zmieniła. On sam nie zamierzał nikomu o tym mówić. Przypadek sprawił, że jego przyjaciel się o wszystkim dowiedział. Przypadek jest przypadkiem, i nic nie można na to poradzić. On też nie mógł, choćby chciał. Ale czy chciał? Tak naprawdę, to na rękę było mu to, że jednak nie musi przed kimś udawać silnego, że może zdjąć z twarzy tą maskę, którą zakładał każdego dnia. Przed swoim kumplem mógł być sobą, i właśnie za to go cenił. Ale ważniejsze jest to, że mógł z nim porozmawiać o wszystkim, a on zawsze go wysłuchał i doradził.

W końcu, kim jest człowiek bez przyjaciół?

Ona nie miała przyjaciół. Nie potrzebowała ich. Wolała żyć sama dla siebie i nie zwracać uwagi na innych. Wystarczy, że musiała znosić codziennie swoją siostrę, z którą dzieliła mieszkanie. Gdyby tylko mogła, wyprowadziłaby się z niego, ale przecież nie miała pieniędzy, nie poradziłaby sobie. Z jej pensją kasjerki mogła niewiele, czasami tylko z obowiązku dokładała się do budżetu domowego, który przecież i tak był dla nich za wysoki. Były w końcu tylko dwudziestoparoletnimi kobietami, siostrami, które i tak nie potrafią się ze sobą dogadać. Mimo, że nieraz przez cały dzień potrafiły się kłócić, to w głębi duszy kochały się najbardziej na świecie. Rodzina jest w końcu rodziną. Jej się nie wybiera.

To były zupełnie dwa odmienne charaktery.

Ona była samotnikiem. Nie interesowało ją życie towarzyskie, nie miała swojej drugiej połówki czy prawdziwej przyjaciółki, której powierzała swoje sekrety. Nie miała do kogo dzwonić o trzeciej w nocy, kiedy budziła się zapłakana, bo znów przyśnił jej się jakiś koszmar. Nie miała z kim esemesować, siedząc wieczorem, pod kocem, w swoim łóżku. Zresztą, kto by chciał zadawać się z takim kimś jak ona?

A jej siostra? Była zupełnym przeciwieństwem.

Była radosną kobietą nie potrafiącą usiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Energia rozpierała się dosłownie zawsze, a ona czasami nie miała jak jej spożytkować. Znosiła humory swojej siostry, która praktycznie zawsze była zła. Czasami nie wytrzymywała i wybuchała, wyciągając na wierzch wszystko co gotowało się w niej przez jakiś czas. Miała chłopaka, jednak sama nie potrafiła powiedzieć, czy jest z nim szczęśliwa. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa, ale nie wiedziała, czy go kocha. Nie była pewna swoich uczuć, które przecież miała.

Od pół godziny waliła w drzwi łazienki, w której zamknęła się jej siostra. Znowu zajęła jej jedyne takie pomieszczenie w domu, a przecież ona musi się szykować. Umówiła się ze swoim chłopakiem, za niecałą godzinę musi być na miejscu spotkania. A przecież jej młodsza siostra znając życie znów cały dzień przesiedzi w ich mieszkaniu, leżąc na kanapie przed telewizorem i jedząc chipsy. Tak w końcu było w każdą sobotę, kiedy to nie szła do pracy. Zamiast spożytkować ten czas jakoś pożytecznie, posprzątać, ugotować obiad, czy nawet podlać te głupie rośliny, których pełno było w tym lokum, ona wolała leniuchować.

W końcu w zamku zazgrzytał klucz, klamka nacisnęła się, a ze środka wyszła średniego wzrostu dziewczyna o czarnych włosach.

- Specjalnie to robisz? – Jej siostra spojrzała na nią uważnie. To nie był pierwszy raz, kiedy ta robiła jej na złość.

- Łazienka już jest wolna, o co ci chodzi? – Poprawiła włosy opadające jej na twarz.

Znowu miała jakieś problemy. Dzieliła się nimi ze wszystkimi dookoła, a w szczególności z nią.

- O to mi chodzi, że siedziałaś tam pół godziny, chociaż i tak cały dzień spędzisz w domu – odparła.

- I co z tego. – Wzruszyła ramionami.

Lubiła robić jej na przekór. To było tak naprawdę jej jedynym zajęciem w te nudne soboty, których tak naprawdę nie znosiła. Bo w końcu komu pasowałoby kilkunastogodzinne przebywanie w pustym, cichym mieszkaniu? Przecież mogła gdzieś wyjść. Mogła, ale nie chciała.

Wolnym krokiem udała się do salonu i usiadła w fotelu. Wzięła do ręki pilot i włączyła telewizor, trafiając akurat na jakąś nudną telenowelę o zakochanej dziewczynie. Natychmiast przełączyła na inny kanał. Nienawidziła takich programów. To był tylko serial, który przedstawiał zupełnie inne życie, niż jest w rzeczywistości. Życie było trudne, na swojej drodze można było spotkać wiele przeszkód. Telewizja ukazywała je w zupełnie innym świetle, według nich było to najlepsze co mogło spotkać człowieka. Może i było to prawdą, ona jednak postrzegała to zupełnie inaczej.

Odkąd uzyskała pełnoletność, musiała radzić sobie sama. Mimo, że zawsze mogła liczyć na pomoc swojej siostry, to nie chciała z niej nigdy korzystać. Nawet wtedy, kiedy spędziła kilkanaście dni w mieszkaniu pełnym brudu i kurzu, w spoconych ubraniach, niemyta od dobrych dwóch tygodni, wygłodzona i wyczerpana ze wszystkich sił. Nawet wtedy nie zadzwoniła do swojej jedynej rodziny z prośbą o pomoc. Dopiero jej starsza siostra przyjechała do niej i siłą wyciągnęła z tego zaniedbanego lokum, po czym zawiozła do swojego mieszkania. Jej dotychczasowe miejsce zamieszkania sprzedała i zapowiedziała, że nie pozwoli jej samej się o siebie martwić, dopóki nie zmądrzeje. Jako że uważała iż to nigdy się nie stanie zapowiedziała, że radzi jej przyzwyczaić się do jej towarzystwa, które przecież miała znosić przez kilka lat.

I tak już piąty rok spędzała w obecności swojej siostry, która tego pamiętnego 16 listopada zabrała ją do siebie. W głębi duszy czarnowłosa była jej za to wdzięczą bo wiedziała, że sama nie da sobie rady.

Gdy wreszcie usłyszała głos dziewczyny oznajmiający, że wychodzi, odetchnęła pełną piersią. W końcu została sama. Lubiła samotność. Ona jedyna ją rozumiała.

Przez następne piętnaście minut skakała z kanału na kanał próbując znaleźć coś godnego uwagi, jednak nic takiego nie zauważyła. Zrezygnowana wbiła wzrok w jaką sztucznie uśmiechniętą kobietę w malinowej sukience zapowiadającą prognozę pogody. Zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu.

Dlaczego taka była? Ona sama nie wiedziała. Była jednak pewna tego, że nie chce się zmieniać. Ani dla siebie, ani dla nikogo innego. Było jej dobrze tak jak było, jej życie całkowicie jej odpowiadało i nie miała do siebie żadnych pretensji, że skierowała je na taki tor.

Próbowała powstrzymać poczucie winy zbierające się w niej w tym momencie. Nie miała pojęcia skąd się ono brało, nie wiedziała dlaczego. Warknęła zirytowana i z całej siły cisnęła trzymanym w ręce pilotem o ścianę. Urządzenie rozleciało się na milion przeróżnych kawałeczków i rozsypało się po całej podłodze, częściowo wpadając pod meble.

Nie obchodziło ją to teraz. To była w tym momencie najmniej istotna rzecz, która mogła zaprzątać jej głowę. Jej siostra się tym zajmie. To nie była sprawa dla niej.

Wolała pomyśleć o samej sobie.

    
         I jest rozdział pierwszy :) Wyszedł jaki wyszedł. Wiem, że nigdzie nie podałam imion, ale tak miało być :D Domyślajcie się :P

        Rozdział drugi... Nie wiem kiedy. Na pewno w przyszłym tygodniu :)
        Dobra... ale jak wam się on podoba? Ja jestem nawet zadowolona... Narracja trzecioosobowa, mądra ja :D 
        Dziękuję za już tylu obserwatorów, nie spodziewałam się tego :D No i dziękuję za komentarze pod prologiem, one naprawdę wiele dla mnie znaczą <33333
        I przepraszam za to krzywe coś tam u góry :P To są właśnie efekty nudów :P
       Teraz już mam ferie, więc coś tam napiszę na zapas xD Przynajmniej tak myślę :D
       TE QUIEROOOOO <333333