Rozdział piąty

Zeszła po schodach na dół do kuchni, gdzie znajdowała się już jej siostra. Nie zaszczycając jej ani jednym spojrzeniem, podeszła do lodówki z której wyjęła jogurt truskawkowy. Wzięła do ręki łyżeczkę, która leżała na blacie i zabrała się do jedzenia.

- Więc to jest twoje dzisiejsze śniadanie? – Do jej uszu dobiegł głos Violetty.

Podniosła głowę nie przestając konsumować posiłku.

- Tak – mruknęła. – A co?

Dziewczyna włożyła do mikrofalówki chleb z serem i włączyła ją. Nalała do kubka herbaty i upiła łyka.

- Nic – odparła. – Tylko chciałam ci przypomnieć, że idziesz dzisiaj do pracy.

Natalia wstała i wyrzuciła kubełek po jogurcie do kosza. Łyżeczkę włożyła do zmywarki, w której znajdowały się same czyste naczynia. Jej siostra spiorunowała ją wzrokiem, ale nic nie powiedziała.

- Serio? – prychnęła czarnowłosa. – Dobrze, że mi powiedziałaś, inaczej bym zapomniała.

- To lepiej zjedz jeszcze coś. Chyba, że chcesz tam zasłabnąć.

Dziewczyna wytarła ręce o ścierkę, którą następnie rzuciła na ladę. Spojrzała na swoją siostrę spod byka.

- Tak, bo siedzenie na kasie rzeczywiście jest bardzo męczące.

Odwróciła się na pięcie i wyszła z kuchni zostawiając Violettę samą.

Znowu się jej czepiała. Wynajdowała problemy tam, gdzie ich nie było. Zawsze miała jakieś „ale”. Było ich stanowczo za dużo. Czy nie mogła zająć się sobą? Oczywiście, że nie, bo wielkoduszna Violetka musiała pokazać wszystkim jakie dobre ma serce. Mogła sobie tego oszczędzić.

Wszyscy jej wierzyli. Była tą dobrą od zawsze. To Natalia była traktowana jak odludek. Nie mogła zaprzeczyć, że jej siostra była porządnym człowiekiem. Żywiła do niej jednak pewną urazę, która powstała wiele lat temu. A Naty po śmierci rodziców poprzysięgła sobie, że tego tak nie zostawi. Obiecała sobie, że się odegra. Violetta dostanie to, na co zasłużyła.

Drzwi otworzyły się z hukiem, a do środka wszedł wysoki, tęgi mężczyzna. Dziewczyna podniosła głowę znad biurka.

- Coś się stało, szefie? – Wstała z krzesła podchodząc do niego, nadal jednak zostając w odpowiedniej odległości.

Spojrzał na nią z góry i poprawił szary krawat.

- Przyniosłem pani nowe dokumenty – rzekł. – Pisała je nasza nowa pracownica, jest masa błędów.

Kobieta wyciągnęła rękę po kartki, które trzymał. Podał je jej.

- Więc dlaczego szef zatrudnia kogoś, kto nie zna zasad ortografii?

Nie bała się podważać jego decyzji. Wiedziała, że i tak jej nie wrzuci. Nie znalazłaby na jej stanowisko nikogo tak dobrego jak ona. Szanował ją. Jednak bez wzajemności. Dla niej był on po prostu grubym idiotą, który uważa się najlepszego na świecie. Nie miała do niego szacunku. Zresztą, tak samo jak do reszty mężczyzn.

Straciła go kilka lat temu. Miała wtedy dziewiętnaście lat. Teraz ma ich dwadzieścia cztery, jednak jest to mało istotne. Ważniejsze jest to, co stało się przed pięcioma laty. Nikt nigdy nie dowiedział się, co Francesca przeżyła tego wieczora.

Doskonale pamiętała każdy gest, który wykonała, każde słowo, które wtedy wypowiedziała. Gdyby chciała, mogłaby sobie przypomnieć wszystkich, którzy byli obecni na tej imprezie. Potrafiłaby nawet powiedzieć w co byli ubrani, co pili. Każdy szczegół utkwił w jej wspomnieniach tak dokładnie… A data 13 lipca już nigdy nie opuści jej myśli. Do końca życia będzie pamiętać to, co wtedy się wydarzyło.

Strach będzie jej nieodłącznym towarzyszem każdego dnia. Już jest. Niepewność każdego kroku już nigdy jej nie opuści.

Czasami ludzie są tak okrutni. Ranią innych, nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. A to zostawia uraz już na zawsze, sprawia, że człowiek zmienia się całkowicie. Już nie jest tą samą osobą, co wcześniej. Co może czuć? Ból? Cierpienie?

Radość to dla nich coś obcego. Dawno się nie cieszyli. Ona miała tak samo. Od pięciu lat na jej twarzy nie pojawił się najmniejszy choćby uśmiech. Piwne oczy, z których zawsze tryskała ta zaraźliwa energia, teraz nie wyrażały nic.

Chcąc uciec od tego miejsca, od ludzi, którzy ją otaczali, wyjechała. Do obcego kraju, miasta. Nie znała nikogo ani niczego. To miejsce było dla niej zupełnie obce. Nie mogła porozumieć się z nikim, bo w Buenos Aires rzadko spotykała kogoś, kto mówił w jej języku. Jedynym wyjściem był szybki kurs języka hiszpańskiego.

Nie potrafiła uczyć się, w głowie cały czas mając tamtą noc. Cały czas walczyła ze sobą. W końcu postanowiła być silna. Przestała się nad sobą użalać, podniosła się z lodowatej ziemi i ruszyła dziarsko w dalszą wędrówkę, jaką było życie.

Była z siebie dumna. Teraz była kimś ważnym. Miała dobrze płatną pracę, na którą nie mogła narzekać. Mimo przeciwności losu potrafiła zawalczyć. Na początku wydawało jej się, że nie ma siły, że nie potrafi, w tym momencie jednak mogła powiedzieć, że umie zrobić wszystko. Miała niesamowitą wolę ducha. Taką, jak nikt inny skrzywdzony w podobny sposób co ona.

- Dziewczyna jest nowa, musi nauczyć się jeszcze wielu rzeczy – odparł przejeżdżając ręką po swojej łysej głowie. – Ale te dokumenty muszę mieć jeszcze dzisiaj, jak najszybciej.

- Mam kilka innych rzeczy do korekty – mruknęła spoglądając na biurko.

- W pierwszej kolejności proszę zająć się tym. – Wskazał na plik kartek, które trzymała w ręce. – To jest najważniejsze.

Czarnowłosa westchnęła i przejrzała dokumenty.

- Postaram uporać się z tym w ciągu dwóch godzin. – Rzuciła je na biurko. – Ale niczego nie obiecuję.

Mężczyzna zapiął swoją czarną marynarkę opinającą wielki brzuch.

- Lepiej niech się pani postara – rzekł. – To pilne.

Odburknęła coś pod nosem, przenosząc ciężar ciała na prawą nogę.

Mężczyzna wypowiedział kilka zdawkowych słów, po czym z dumnie uniesioną głową opuścił gabinet zamykając za sobą drzwi.

Francesca z westchnieniem usiadła na krześle i chwyciła kubek z kawą. Drugą ręką zaczęła uważnie przeglądać nowe dokumenty, które miała poprawić.

Nagle szklanka wysunęła jej się z uścisku i spadła na biurko. Cała jej zawartość zalała leżące na blacie, nieskazitelnie białe kartki.

- Dlaczego zawsze mnie to spotyka? – warknęła ukrywając twarz w dłoniach.

Odetchnęła głęboko i ponownie spojrzała na papiery pokryte ciemną cieczą. Wiedziała, że musi to jakoś naprawić. Nie miała innego wyjścia.

Wyszedł z budynku swojej pracy i ruszył szybko przed siebie. Miał dość. Znów pokłócił się z szefem. Ten podły idiota go nie rozumiał. Uważał, że jest bezczelnym chłopakiem, któremu zależy tylko na tym, by na jednej imprezie zaliczyć jak najwięcej kobiet.

Federico nie był zdziwiony tym faktem. Każdy miał go za bezuczuciowego dupka zdolnego tylko do jednego. Właśnie tak był znany w swoim środowisku. Miał zaledwie dwadzieścia cztery lata, a już wyrobioną opinię. Bolało go to, że większość ludzi ocenia go powierzchownie, nie poznając jego wnętrza. Według niego to było ważniejsze.

Nikt nie wie, przez co przeszedł. Wszyscy myślą, że wychował się w zwykłej, kochającej rodzinie. Jego dzieciństwo nie było takie, jak reszty dzieciaków w jego wieku. Patologia miała swoje miejsce jego domu od zawsze. To było coś strasznego.

Wciąż pamiętał codziennie kłótnie swoich rodziców. Ich kłótnie zostaną w jego głowie już na zawsze. Przed miał obraz swojej pijanej matki wchodzącej do domu z pustą butelką po piwie w ręce. Widział jak czołga się po podłodze, by dotrzeć to brązowej, śmierdzącej sofy stojącej w salonie. Słyszał jej głośne przekleństwa mieszające się z krzykiem jego ojca, który zawsze kazał wracać mu do swojego pokoju, by nie widział widoku tej nachlanej kobiety.

On zawsze chciał na niego jak najlepiej. Pracował całymi dniami, by zarobić na jedzenie, oraz – oczywiście – na papierosy i alkohol dla jego matki. Nie rozumiał, dlaczego po prostu nie może jej zostawić. Jego marzeniem było wyprowadzić się z tego domu raz na zawsze i już więcej nie wracać, nie widzieć kolejny raz swojej rodzicielki, która chwiejnym krokiem chodziła od pokoju do pokoju w niewiadomym celu.

Nigdy nie miał łatwo. Ciągłe ukrywanie przed znajomymi matki alkoholiczki było trudne. Nie pamiętał, by którykolwiek z jego kolegów był kiedyś w jego domu. Nikogo nie zapraszał, nie chciał się wstydzić. Na pewno przestaliby się z nim zadawać, gdyby dowiedzieli się całej prawdy. A tego nie chciał, rzeczywiście mu na nich zależało.

Zresztą, tak naprawdę jego matka rzadko kiedy zjawiała się w domu. Zazwyczaj całe dnie przesiadywała pod sklepem razem z innymi menelami. Nie obchodziło ją nic innego. Federico widywał ją tylko wieczorami. Czasami jednak były takie momenty, kiedy to przez kilka tygodni potrafiła siedzieć w salonie w ich domu.

Wtedy chłopiec bał się wyjść ze swojego pokoju. Miał zaledwie siedem lat, kiedy to wszystko się zaczęło, kiedy jeden z jego rodziców wpadł w ten nałóg. Od tamtej chwili było już tylko gorzej. Ta młoda kobieta staczała się coraz głębiej. Nie zwracała już uwagi na nic. Dla niej najważniejsze było to, by mieć co wypić, co zapalić.

Federico kochał swojego ojca. Jednak gdyby ktoś go spytał, czy czuje to samo do matki, nie wiedziałby co odpowiedzieć. Sam nie był świadom tego, czy kocha tą alkoholiczkę. Ona zabrała mu całe szczęście, sprawiła, że wszystko się zepsuło. Ale matka to matka. Rodziny się nie wybiera, a ona nią była.

Lata mijały. Sytuacja w jego domu się nie zmieniała. Bynajmniej nie na lepsze. Czasami tylko wydawało mu się, że jest coraz gorzej, zawsze jednak odpierał od siebie to uczucie. Chciał być silny. Nie mógł pokazać swojej matce, że tak bardzo go to rani, że tak cierpi przez jej zachowanie. Był w końcu mężczyzną.

Już ostatnim w tym domu. Jego ojciec nie wytrzymał. Nie mógł już dłużej żyć u boku takiej małżonki, a nie chciał jej zostawić. Zrobił to co uważał za słuszne, jednak nie zastanowił się, jak wiele bólu sprawi tym swojemu jedynemu dziecku, które tak kochał. Samobójstwo nigdy nie jest odpowiednim wyjściem z beznadziejnej sytuacji, ale on widocznie o tym nie pomyślał. Połknął garść tabletek i popił je najtańszym alkoholem, jaki znalazł u swojej żony. Umarł. Umarł, zostawiając swojego syna samego. Nie licząc matki alkoholiczki.

Od tego zdarzenia w Federico coś się zmieniło. Coś w nim pękło. To wtedy postanowił sobie, że już nie będzie taki, jaki był do tej pory.

Biorąc przykład ze swojej rodzicielki, w wieku piętnastu lat po raz pierwszy sięgnął po papierosa. Alkoholu próbował już dużo wcześniej, zresztą jak każdy jego rówieśnik. Nie chciał jednak stać się kimś na wzór swojej matki. Fajki w zupełności mu wystarczały.

Z grzecznego chłopca stał się złym, nieposłusznym nastolatkiem, który w nosie ma szkołę i naukę. Nie będąc jeszcze pełnoletnim, zaczął regularnie chodzić na huczne imprezy. Codziennością stało się dla niego przesiadywanie w śmierdzących barach pełnych pijanych ludzi. Nie przeszkadzało mu to jednak, wręcz przeciwnie – to było coś dla niego.

Patrzył na każdego nachlanego człowieka i w duchu śmiał się z jego losu. Wiedział, że sam sobie na to zapracował, sam stał się tym, kim jest teraz.

Kiedy skończył dziewiętnaście lat, postanowił sobie jedno – nigdy nie będzie szanował żadnej kobiety. Według niego każda była taka sama, wszystkim zależało tylko na jednym. Nie traktował ich poważnie. Uwodził, zapraszał do łóżka, a później uciekał bez słowa.

Nie żałował swojego postępowania. Taki był jego styl bycia. Wiedział co sądzą o nim inni, jednak nie przejmował się ich opiniami. Było mu dobrze tak jak było.

I pomyśleć, że to wszystko sprawiła jedna, jedyna kobieta. Jedna z wielu, a jednak tak ważna w życiu każdego człowieka. Oprócz jego.

Matka.

 

        I jest rozdział piąty. Długo go nie było, ale w końcu się pojawił.

        Według mnie jest on najlepszy ze wszystkich, jakie do tej pory tutaj opublikowałam, no ale decyzja należy do was <33333

        I tutaj już nie ma żadnych zagadek, wszystkie imiona są podane xD

        No dobra.

        Zauważyłam, że mało osób czyta tego bloga, a ostatniego posta skomentowało tylko siedem osób, w tym chyba jedna nominacja do LBA. 

        Więc ściągnę sobie pomysł do Nikoletty xD 

        Następny rozdział pojawi się najwcześniej wtedy, gdy pod tym rozdziałem pojawi się trzynaście komentarzy od trzynastu różnych osób. Wiem, że jest to możliwe, patrząc na poprzednie rozdziały, które komentowało więcej osób :)

       I jeszcze jedno :P

       Głupi blogger się nie zaaktualizował i nikomu nie wyświetliło się, że dodałam parta na moim drugim blogu xD Więc teraz podaję do niego link, kto nie czytał, tego zapraszam :* [LINK] 

       Boże, jutro Violetta wraca na ekrany, nie mogę się doczekać <333 A wy? :D

       Kocham was <3333333