Rozdział siódmy

- Mam nadzieję, że wiesz, jaki obowiązek na siebie bierzesz.

Spojrzał uważnie na mężczyznę siedzącego przed nim. Był to wysoki, chudy mężczyzna, zawsze w tym samym granatowym garniturze. Teraz jego świdrujące niebieskie oczy zdawały się przewiercać na wskroś młodego chłopaka, którego miał naprzeciw siebie.

- Oczywiście, że wiem, szefie – odparł.

- Bardzo się z tego cieszę, jednakże – zatrzymał się na chwilę – uprzedzam cię po raz kolejny, że nie jest to proste zadanie. Znalezienie tego jedynego obiektu, wartego uwagi, spełniającego wszystkie niezbędne oczekiwania, jest bardzo trudne, i ty o tym doskonale wiesz.

- Pracuję w pana firmie już kilka lat, myślałem, że wie pan, na co mnie stać – zauważył.

- Wiem, na co cię stać – odrzekł. – Jednak opuszczenie swojego kraju i wyruszenie w podróż po kilku innych, wymaga odwagi.

- Nie opuszczam swojego kraju – zaoponował. – Mój kraj to Brazylia, w Wielkiej Brytanii tylko mieszkam.

- Tak… - mruknął. – Ale wiesz już, że potrzebna jest znajomość hiszpańskiego oraz włoskiego? Nie licząc angielskiego, oczywiście.

- Tak, wiem – potwierdził. – Wspominałem panu kiedyś, że umiem cztery języki. Oprócz mojego ojczystego, portugalskiego, potrafię też mówić po włosku, hiszpańsku i angielsku.

- Świetnie… - zapisał coś w notesie. – Więc chyba mamy wszystko załatwione.

Ponownie spojrzał na niego tak uważnie, że mężczyzna miał wrażenie, że może odczytać jego myśli.

- Dokładniejszy plan twojej podróży podam ci w przyszłym tygodniu – rzekł w końcu.

Podniósł się z czarnego fotela. To samo zrobił chłopak. Szef wyciągnął do niego rękę, a ten ją uścisnął.

- Wierzę w ciebie, Broduey.

Zrezygnowana rzuciła komórkę na sofę.

Znowu. Znowu to samo.

Jak dużo telefonów można wykonywać do własnej córki? Może komuś troska rodziców odpowiada, jednak ją już zaczynała przerastać. Poza tym, gdyby głębiej się nad tym zastanowić, to to co robiła jej matka wcale nie było troską. Ona po prostu nie mogła pogodzić się z tym, że jej jedyna córka nigdy nie zostanie lekarzem. Nie miała wyboru, musiała w końcu to zaakceptować. Problem w tym, że pani Torres wcale nie była osobą, która łatwo się poddaje. A Camila to po niej odziedziczyła.

Jej ojciec wcale nie był lepszy. Kiedy się spotkali, w kółko powtarzał jakie to dobre uczelnie znajdują się za granicą. Nawijał jak nakręcony o tym, że ona powinna robić to co on. Oczywiście zapewniał, że pomógłby jej, gdyby nie mogła sama sobie poradzić. Ale ona po prostu nie chciała. Tylko tyle.

Rozległ się dzwonek do drzwi. Podniosła się z miękkiego fotela i ruszyła aby je otworzyć. Za progiem zobaczyła swojego przyjaciela. Najpierw na jego twarzy widniał uśmiech, później jednak zmienił się on w niepokój.

- Co się stało? – spytał podchodząc bliżej.

Spojrzała na niego udając zdziwienie i starając się nie myśleć o rozmowie, która miała miejsce kilkanaście minut temu.

- Dlaczego coś miałoby się stać? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Nie udawaj. Widzę, że płakałaś.

Podniosła rękę i dotknęła nią swojego policzka, na którym poczuła świeże ślady łez. Nawet nie zauważyła, kiedy się tak rozkleiła.

- Oglądałam telewizję – skłamała gładko. – Czasami tak mam.

- Tak, poczekaj, bo ci uwierzę – skwitował.

Zdjął buty, chwycił Camilę za rękę i pociągnął ją do salonu. Kiedy usiedli na czarnej sofie, spojrzał na jej zaczerwienioną twarz.

- Powiedz mi, co się stało – rzekł.

- Ależ nic – zaprzeczyła. – Naprawdę, nie ma o czym mówić.

- Camila, nie łżyj, tylko mów – rozkazał.

Założyła ręce na piersi i odwróciła wzrok w stronę okna.

Czuła na sobie jego spojrzenie. Zupełnie nie wiedziała, jak on potrafi tak wszystko z niej wyciągnąć. Czytał z niej niczym z otwartej księgi. No cóż, byli w końcu przyjaciółmi.

- Rodzice? – Próbował zgadnąć.

Pokiwała powoli i niepewnie głową.

- Mama dzwoniła.

Podciągnęła kolana pod brodę i oparła na nich głowę. I znów nie czuła, kiedy łzy zebrały się pod jej powiekami i wypłynęły na zewnątrz.

Poczuła jak jej przyjaciel obejmuje ją ramieniem.

- Spokojnie – szepnął. – Nie płacz.

- Znowu mówiła o jakiejś uczelni – wyznała przez łzy. – Powiedziała, że ojciec ma znajomości i może załatwić mi miejsce w akademiku. Ale ja nie chcę, Maxi. Oni tego nie rozumieją. Ja mam już po prostu dość…

Odgarnął jej rude włosy na plecy i odwrócił ją w swoją stronę.

- Nie mów tak. – Dotknął jej twarzy. – Ty wcale nie musisz ich słuchać, Cami. Jesteś już dorosła.

- Ale to są moi rodzice. – Pociągnęła nosem. – Maxi, dlaczego to wszystko musi być takie trudne? Dlaczego oni po prostu nie dadzą mi żyć swoim życiem? Czemu nie mogą mi dać spokojnie rozwijać swojej pasji? Nie potrafią jej zaakceptować? Nie są zdolni zrozumieć, że ja tak bardzo kocham motocross…?

I po tych słowach Maximiliano był już pewny jednego. Nigdy nikomu nie pozwoli odebrać rudowłosej motorów. Nie da zabrać jej szczęścia. Nikt nie skrzywdzi jej, póki on będzie jej przyjacielem.

Jej wzrok wędrował od drzewa do drzewa, od chmury, od kwiatu do kwiatu, aż w końcu zatrzymał się na ciemnowłosym chłopaku siedzącym na trawie. Na jej widok podniósł się ziemi i podszedł do niej.

- Cześć Violu . – Pocałował ją w policzek i chwycił za rękę.

Uśmiechnęła się, a on to odwzajemnił.

- Chciałeś mnie gdzieś zabrać? – spytała.

- A tak – zgodził się. – Miejsce wprawdzie takie zwykłe, ale mam nadzieję, że ci się spodoba.

- Na pewno tak – zaśmiała się.

Włożyła rękę pod jego ramię i oboje ruszyli w jemu tylko znanym kierunku.

Szli zatłoczonymi chodnikami Buenos Aires mijając niesamowitą ilość ludzi. Niektórzy szli parami, niektórzy grupami, a jeszcze inni spacerowali sami, ewentualnie z psami na smyczy.

- Lorenzo – zagadnęła – a gdzie dokładnie mnie prowadzisz?

- To będzie niespodzianka – odpowiedział tajemniczo.

Pokiwała głową i oparła ją o jego ramię.

On była tajemnicza, on był tajemniczy – kolejna wspólna cecha. Było ich mnóstwo, a ona z każdym dniem wynajdywała kolejne, i kolejne. Mimo to jednak wiedziała, że jej uczucie do chłopaka nie jest już silne jak na samym początku…

Wszystko w końcu kiedyś się kończy. Ona jednak nie wiedziała, jak szybko skończy się związek jej i Lorenza. Była już z nim tak długo. W tym momencie po prostu nie miała serca go zostawiać. Widziała przecież, jak na nią patrzy, jak uśmiecha się na jej widok. Widziała jego chęć do kolejnych spotkań, jak z zapałem planował to, co będę robić przez najbliższe tygodnie. Chciał jej dać wszystko, nawet gwiazdkę z nieba.

- Jesteśmy na miejscu.

Podniosła wzrok. Przed nią roztaczała się olbrzymia łąka, pełna różnorodnych krzaków i traw. W niektórych miejscach trawa była tak zielona, że aż raziła w oczy. Uśmiechnęła się.

Uwielbiała takie miejsca.

Uwielbiała przebywać w nich z kimś, kogo kochała.

Bo kochała Lorenzo. I choć ta miłość malała, i malała, i malała, to nadal istniała. Violetta wiedziała, że kiedyś może skurczyć do rozmiarów mikroskopijnych, ale na razie była.

Była, a razem z nią i ich związek. Związek Lorenzo i Violetty.

       Tak oto prezentuje się rozdział siódmy :) Znów trochę przykrótki, ale jakoś nie umiem pisać dłuższych :D
       Macie fotografa Brodueya, Camilę i Maxiego oraz Violettę ze swoim chłopakiem. Ich wątek moim zdaniem wyszedł mi najgorzej, ale to nieważne :D
       I co jeszcze...?
       Tym razem poczekam sobie na 15 komentarzy :) To chyba nie aż tak strasznie dużo? No, mam nadzieję, że nie xD
       Aha. Przy okazji chciałam wam polecić spis opowiadań o Violettcie, do którego zgłosiłam oba moje blogi :D Spis został złożony wczoraj, więc dopiero zaczyna się rozkręcać :) Jeśli macie swojego bloga, to zgłoście go :) Czuję, że ten Spis to będzie sukces, dziewczyna, która go założyła jest zmotywowana :D Tutaj macie linka: [KLIK]. Z boku po prawej jest też button, jeśli go klikniecie to przeniesiecie się bezpośrednio do Spisu :D Gorąco polecam :)
       Tak. Następny rozdział po przekroczeniu magicznych 15 komentarzy, jak już mówiłam :D O czym sobie w nim przeczytacie? Trochę o Włochach - nie, nie o kraju, tylko o obywatelach. Dokładniej to o tym, jak młody Włoch nie szanujący kobiet może traktować taką, która pochodzi z jego kraju :) I jeszcze trochę o tym, co czuje dziewczyna niekochana przez rodziców, oraz o nauczycielu tańca :D No, mniej więcej :P
       Chyba o niczym nie zapomniałam :D
       Aha! No pewnie, że zapomniałam :P
       Wstawiam wam tutaj zwiastun bloga zrobiony przeze mnie :) Możecie go też obejrzeć w zakładce 'Opis bloga i zwiastuny' :) Dlaczego w liczbie mnogiej? Ponieważ niedługo zostanie tam również wstawiony zwiastun z Doliny Zwiastunów, który zamówiłam zanim sama spróbowałam coś zmajstrować :D
       Oto on:

       I jak? Piszcie, jak wam się podoba, ocena jest dla mnie bardzo ważna :)
       Więc to chyba już wszystko :)
       Zapraszam serdecznie na mojego drugiego bloga, gdzie pojawił się już part o Bromili :)
       Kocham was bardzo <3333333
   
       Wasza Alexandra :*