Rozdział ósmy

Siedział na ławce w parku. Zamknął oczy i zaczął rozmyślać o swoim życiu. Lecz jakie tematy do rozmyślań może mieć chłopak typu bad boy? No właśnie. On też nie wiedział. Ogólnie rzecz biorąc, nie lubił myśleć o sobie. Wiedział, że był nieziemsko przystojny, że każda dziewczyna po prostu marzyła aby się z nim umówić, że jego uśmiech mówił sam za siebie, że był niesamowity w łóżku, ale… Ale to tylko tyle. Nie mógł się pochwalić niczym szczególnym. No, chyba, że zaliczenie trzech dziewczyn jednej nocy to jakiś wyczyn. Nie, bynajmniej nie dla niego. On robił to tylko po to, żeby zapomnieć o bólu, jaki zadała mu jego własna matka. Federico wiedział, że gdyby nie ona, byłby zupełnie inny. No cóż, czasu nie cofnie. Przez resztę życia będzie musiał żyć ze wspomnieniami z dzieciństwa, tak realistycznymi, że czasami można mieć dość. 

On wiele razy myślał o tym, co by było, gdyby jego matka była po prostu… matką. Ale taką prawdziwą, nie alkoholiczką spędzającą całe dnie pod sklepem monopolowym, żebrzącą grosze od ludzi przechodzących obok. Przecież on nigdy nie zrobił nic złego, więc czym zasłużył sobie na taką matkę? Znał dużo o wiele gorszych ludzi, którzy jakoś mieli szczęśliwe rodziny, którym się powodziło. Nadal pamiętał tych szkolnych chuliganów malujących graffiti na ścianach szkoły, czy wrzucających plecaki innych uczniów do muszli.

Nie twierdził, że sam był święty, ale na pewno nie był aż tak niemożliwy jak oni. Wiadomo – sprawiał jakieś problemy, ale to zupełnie jak każdy nastolatek w jego wieku. Gdyby dokładniej pomyśleć, to jego największym przewinieniem było rozwalenie lampy na korytarzu w szkole, czy zwyzywanie kolegi. Ale to przecież nic w porównaniu z innymi rzeczami, których on na szczęście nie robił.

Jego wzrok powędrował gdzieś w bok. Na środku chodnika dostrzegł czarnowłosą kobietę zbierającą jakieś papiery z ziemi.

No tak… Oczywiście. Przecież od dawna wiedział, że płeć piękna jest niezdarna. Nie zamierzał jej pomagać, bo po co? Przecież on nigdy nie pomagał, nigdy nie szanował.

Jednak jego tok myślenia gwałtownie się zmienił, gdy usłyszał jak kobieta mówi coś sama do siebie z w jego ojczystym języku. Czyli Włoszka – przemknęło mu przez myśl. To zupełnie zmienia postać rzeczy.

Podniósł się z ławki i ruszył w jej kierunku.

Kiedy kucnął obok niej i zaczął zbierać jej kartki z ziemi, ona gwałtowanie się wyprostowała i cofnęła kilka kroków.

Zdziwił się. Skończył i również stanął na nogi. Wyciągnął plik papierów w jej stronę. 

- Dziękuję – mruknęła pod nosem ostrożnie przejmując od niego swoją własność

Uśmiechnął się uwodząco.

- Dobrze jest spotkać swojego w obcym kraju – powiedział. – Jesteś Włoszką, tak?

- Tak… - potwierdziła niepewnie. – A ty Włochem? Świetnie się składa, ale ja już muszę iść. Jeszcze raz dziękuję i… Do widzenia.

Ruszyła w swoją stronę. Odwróciła się jednak na dźwięk jego głosu.

- A wiesz, że ja bardzo lubię rodowe Włoszki?

Spojrzała na niego niepewnie, i może trochę ze strachem.

- Tu non sei bravo a raccogliere – odparła.

Patrzył przez chwilę jak odchodzi.

- Nie jestem dobry w podrywaniu? – odezwał się sam do siebie, trochę ze zdziwieniem, powtarzając jej słowa. – A co ona może wiedzieć?

Prychnął.

Była ładna, ale nie w jego w typie. Wolał inne. Poza tym pochodziła z jego kraju, a on chcąc nie chcąc miał jakiś sentyment do Włoch, dlatego nie chciał sprawiać przykrości czy bólu swoim siostrom. Bo przecież Włoszki to siostry, tak jak Włosi to bracia. Wiedział to od dziecka. Tak w końcu powtarzał mu jego ojciec.

“Lasciatemi cantare

con la chitarra in mano

lasciatemi cantare...

sono un italiano!

Lasciatemi cantare

con la chitarra in mano,

lasciatemi cantare

una canzone piano, piano.

Lasciatemi cantare,

perché ne sono fiero:

sono un italiano,

un italiano vero.”

~ Toto Cutugno - L'italiano ~

 Czarnowłosa dziewczyna spacerowała po pogodnym Buenos Aires z ciekawością rozglądając się wokół siebie. Uśmiechała się do każdego przechodnia i witała ze wszystkimi znajomymi, których spotkała na swojej drodze. Była taka szczęśliwa…

Stop. To nie o tej dziewczynie mowa. Bowiem kilkanaście metrów za nią szła zupełnie inna. Obie nie miały ze sobą nic wspólnego. Znajdowały się po prostu w tym samym miejscu, w tym samym czasie. Patrząc na nie, można było bez problemu zobaczyć jak bardzo się różnią.

Ta pierwsza była radosna, pełna życia i energii, która rozpierała ją na wszystkie strony, Widać było, jak wszystko układa się po jej myśli, a nawet jeśli tak nie jest, to wiadome było, ze potrafi zawalczyć o swoje i poradzić sobie nawet w tak beznadziejnej sytuacji, w jakiej często wszyscy się znajdujemy.

Natalia to zupełne przeciwieństwo. Zgarbiona wpatrywała się w swoje szare adidasy. Czarne włosy zupełnie zakryły jej twarz, także ona sama nie patrzyła na ludzi, których mijała. Sama nie wiedziała dokąd zmierza, jednak wcale jej to nie przeszkadzało.

Jej życie było jak dla niej jednym wielkim błędem. Błędem było każde słowo wypowiedziane przez nią, każdy gest, który wykonała. Błędem była ona.

Od najmłodszych lat wiedziała, że niczego w życiu nie osiągnie. Żyła w ciągłym cieniu swojej siostry, która we wszystkim była lepsza od niej. Nikt nigdy nie dostrzegał Natalii.

Wciąż pamiętała jak szła przez szkolne korytarze, a wokół słyszała rozmowy; „Kto to jest? – „To siostra Violetty” – „To Violetta ma siostrę? Nie wiedziałam.” – „Ja też się niedawno dowiedziałam”.

To bolało. Bolało tak bardzo, że czasami myślała iż nie wytrzyma już tego bólu. To przykro być niezauważanym. A czas nie leczy ran. On po prostu przyzwyczaja do bólu.

„Nie martw się, niedługo zapomnisz”. To błędne stwierdzenie. Czasami po prostu nie można zapomnieć o czymś co ciągło się przez lata.

Dużo razy miała uczucie, że dla swoich rodziców jest nikim. Oni uznawali tylko Violettę. Ciągle było tylko: „Violetta musi poćwiczyć piosenkę, bądź cicho” albo „Violetta zajęła pierwsze miejsce w konkursie, pogratuluj jej. Ty nigdy nie będziesz miała szans na takie wyróżnienie”.

Ich słowa mówiły same za siebie. Jest nieudacznikiem. Nie kochają jej. Nie kochali, nie kochają i nigdy nie pokochają.

Jednak Natalia ich kochała, byli w końcu jej rodzicami. Dzięki niej jest na tym świecie, dzięki nim żyje. To oni ją wychowali. I choć ona sama nie jest zadowolona z tego życia, to musi je zaakceptować – innego wyjścia nie ma.

Chciała… prawdziwej miłości. Pragnęła, by ktoś pokochał ją naprawdę. Tak pierwszy raz w jej nędznym życiu. Żeby poczuła, że komuś na niej zależy. I że jest coś warta.

  

 - Nie obijać się dzieciaki! – zawołał chodząc między swoimi uczniami. – Raz, dwa, trzy, raz! Równo! Esme, nie ta noga! Pablo, zwolnij trochę! Nie, Sara! Stop! Zatrzymajcie się.

Przestali tańczyć. Chłopak podszedł do wieży i wyłączył muzykę, a potem spojrzał na swoich uczniów.

- Co się z wami dzieje? – spytał. – Możecie wziąć się do roboty? To w końcu zajęcia taneczne, myślałem, że zdajecie sobie z tego sprawę.

Młodzież stanęła w najprzeróżniejszych pozycjach. Jeden założył ręce na piersi, drugi podparł się pod boki, a trzeci przeniósł cały ciężar ciała na jedną z nóg.

- Przychodzicie tu z własnej woli, nikt was do tego nie zmusza – ciągnął. – Moglibyście się choć trochę przyłożyć do tego co robicie. Płacą mi za to, żebym was czegoś nauczył, ale najpierw wy musicie wyrazić jakieś chęci.

Dziewczyny i chłopcy stojący w sali odburknęli coś pod nosem nawet nie patrząc na swojego nauczyciela. Prawda była taka, że dzisiaj zupełnie nie mieli ochoty na taniec. Sami nie wiedzieli dlaczego. Może to wina tego, że tego dnia w szkole roiło się od wrzeszczących dzieciaków ze partnerskiej szkoły muzycznej w ich mieście, które przyszyły na dzień otwarty. Poza tym od kilku dni trwały przesłuchania do owej szkoły tanecznej, dlatego na każdym kroku trzeba było uważać na powtarzających jak najbardziej skomplikowane kroki kandydatów.

- Na dzisiaj to koniec zajęć – ogłosił Maximiliano. – I tak niczego się nie nauczycie. Jutro będziemy kontynuować. Jeśli ktoś uzna, że jutro również nie będzie miał ochoty tańczyć, to może w ogóle nie przychodzić do szkoły. Szkoda tylko jego cennego czasu. Do widzenia.

Uczniowie opuścili pomieszczenie.

Usiadł zrezygnowany na jednym z głośników. Wziął do ręki butelkę z wodą mineralną stojącą na stoliku i upił z niej łyka.

Wśród uczniów był autorytetem. Świetnie tańczył i potrafił uczyć tego innych. Dzieciaki go lubiły, bo umiał z nimi nie tylko ćwiczyć, ale i rozmawiać. W środku przecież i tak był jeszcze nastolatkiem, dlatego rozumiał swoich podopiecznych.

Ale był również bezwzględny. Na jego zajęciach panowała dyscyplina i wszyscy doskonale o tym wiedzieli. Zawsze bardzo się starali, aby móc zyskać w jego oczach. A było to trudne, ponieważ Maxi naprawdę wiele wymagał.

Pamiętał swojego pierwszego nauczyciela tańca. On również był wymagający i może to właśnie od niego mężczyzna się tego nauczył.

Lubił po lekcjach zostawać ze swoimi uczniami w sali baletowej i po prostu rozmawiać. Wtedy stawał się zupełnie inny, już nie taki ostry. Utożsamiał się z młodzieżą, a oni to naprawdę doceniali.

Jednak dla Maxiego nie było nic ważniejszego od Camili. Jego przyjaciółka stała na pierwszym miejscu. I nikt ani nic nie mógł tego zmienić. 

        Tak oto prezentuje się ósemeczka. Jak wam się podoba? Bo mi nawet, nawet :D
        Macie Federcio z Francescą, Natalię i Maxiego, groźnego nauczyciela xD
        Nie rozpisuję się, bo jestem u Weronisi i musimy się pilnie uczyć :D Nie no, żartuję, będziemy obgadywać Violettę i czytać życiorysy Facudna i Jorga xD
       Cieszę się z tylu komentarzy pod ostatnim postem, mam nadzieję,  że pod tym będzie ich równie dużo :) Dacie radę 17 komów? Dacie, wierzę w to :)
         Zostaje mi tylko napisać wam, że was kocham i wasze blogi nadrobię jak tylko odzyskam swój laptop :) Kto nie wie o czym mowa, tego zapraszam na mojego drugiego bloga, tam dowiecie się wszystkiego z ostatniego posta xD

 
     ¡Hola!