Głupia kropka, przecinek.

   Walnę na sam początek - zauważyłam, że mało kto czyta tego bloga, a może lepiej - czyta, ale nie komentuje.
   Wiecie to naprawdę przykre, że ktoś się stara, a nagle może sobie pomyśleć, że może nie ma dla kogo się starać.
   Jest parę osób, które czytają, które są przy każdym rozdziale. Bardzo wam dziękuję, jestem wdzięczna, że znajdujecie kilka minut, żeby przeczytać i skomentować. Bardzo was kocham <3
   Nie rozumiem jednego - obserwatorów jest aż 42, a komentarzy o wiele mniej. Kilka razy dziennie zaglądam tutaj z nadzieją, że przybył choć jeden komentarz, ale zazwyczaj widzę tą samą liczbę pod postem.
   Postawiłam małe ultimatum - 15 komentarzy i kolejny rozdział, ale nawet to nie pomaga.
   Nie chcę, żebyście pomyśleli, że mam jakieś wygórowane wymagania. Ale ja naprawdę kocham to co robię, kocham mojego bloga, kocham blogsferę i kocham was wszystkich.
   Jednak jeśli będzie tak dalej, to będę musiała go zawiesić. Może i w tym momencie jestem samolubna, ale zrozumcie mnie - prowadzenie dwóch blogów nie jest wcale łatwe, w końcu mam też swoje życie, a to, że mało osób komentuje, wcale mi nie pomaga.
   Jeśli ktoś to czyta, to niech skomentuje. Niech zostawi pod tym postem głupią kropkę, przecinek, cokolwiek, ale niech da znać, że jest i czyta.
   Może wtedy będę wiedzieć, czy jest sens dalej pisać to opowiadanie. Sprawia mi to przyjemność, ale uwierzcie - nic na siłę.
 
   Alexandra Comello.