Rozdział dziewiąty

Powoli zbliżała się do dużych, białych drzwi. Serce tłukło się w jej piersi. Zawsze tak było, kiedy miała wejść do tego budynku. Ta niezmienna reakcja miała swoje miejsce już od czterech lat, każdego dnia. Nie mogła być inna, bo Ludmiła ciągle odczuwała to samo, gdy miała odwiedzić swoją siostrę. To wszystko przez poczucie winy. To ono doprowadzało ją do takiego stanu. W głębi duszy wiedziała, że to wszystko stało się przez nią, że to z jej powodu Sara znajduje się w tym miejscu, to z jej powodu cierpi. Ale nie mogła już cofnąć czasu. Co się stało, to się nie odstanie. Nie miała wyboru – musiała żyć z tym okropnym poczuciem winy już do końca.

Atmosfera panująca w zakładzie psychiatrycznym nie była przyjemna. Po korytarzach chodzili pacjenci. Niektórzy zdawali się być obecni tutaj tylko ciałem, nie duchem. Gdzieś w oddali słychać było krzyki awanturującego się mężczyzny. To było tutaj normalnością, a że tak często spędzała czas w tym miejscu, to już się przyzwyczaiła do trudnych, ciężkich czy dziwnych sytuacji.

- Dzień dobry. – Za swoimi plecami usłyszała głos. – Pani do Sary, tak?

Odwróciła się. Przed sobą zobaczyła wysoką, ciemnowłosą kobietę w białym fartuchu. Uśmiechała się do niej.

- Tak – potwierdziła. – Jest u siebie?

- Oczywiście. – Skinęła głową. – Może pani do niej iść.

Oddaliła się od pielęgniarki w stronę pokoju swojej siostry. Stanęła przed białymi drzwiami, za którymi jak zawsze panowała cisza. Delikatnie nacisnęła klamkę i uchyliła drzwi.

Jej bladoniebieskie oczy dostrzegły drobną dziewczynę skuloną na jednoosobowym łóżku. Kremowa pościel w kompletnym nieładzie zasłaniała jej kolana. Ona sama z pustym wzrokiem wbitym w białą ścianę, zupełnie nie dawała znać, że wie o obecności Ludmiły.

Blondynka podeszła do niej i ukucnęła przy brzegu łóżka, tuż przed swoją siostrą. Tak bardzo chciała, aby ty na nią spojrzała, aby na jej twarzy wykwitł ten uśmiech sprzed czterech lat. Marzyła, aby znów usłyszeć jej śmiech odbijający się echem o ściany całego domu, aby jeszcze raz pokłócić się z nią o jakąś błahostkę. Wiedziała jednak, że być może nigdy nie będzie to możliwe, że nigdy nie wrócą tamte czasy.

- Sara – odezwała się cicho, kładąc rękę na jej dłoni.

Cisza. Nawet nie drgnęła. Od czterech lat, nigdy nie poruszała się, kiedy jej siostra była obok. Kiedy jej nie było – również nie.

Sama nie wiedziała, czego może się spodziewać po zgwałconej dziewczynie. Miała tylko szesnaście lat, gdy to się stało. Była jeszcze młoda, była taka młoda… I wszystko legło w gruzach jednej nocy. Upadła na samo dno przepaści i nie miała już siły się podnieść. Próbowała, Ludmiła wiedziała, że próbowała, ale to było ponad jej siły. Przestała walczyć. Poległa. Wróciła na tarczy.

- Przepraszam – szepnęła kobieta. – Przepraszam za wszystko.

Te same słowa od czterech lat. Powtarzała je codziennie, lecz nigdy nie będzie mogła tego naprawić. Wiedziała, ze to tylko nieistotne zdanie.

Wstała z podłogi i ostatni raz spojrzała na swoją siostrę. Oczy zapiekły ją. Odwróciła się.

Wyszła z pokoju ze świadomością, że jutro znów tu wróci. Że jutro znów będzie przepraszać.

„Niekończąca się opowieść, którą słyszysz na faktach,

trzeba zabić skurwysyna to najlepsza jest terapia.

To kilka sekund życia co zmieniają teraz wszystko,

czas leci coraz szybciej wspomnienia i tak przyjdą.

Spotkała ją krzywda, której nie da się naprawić,

Do końca swego życia nie zapomni jego twarzy”

~ Laska – Smutna historia ~

Po mieszkaniu znów rozległ się denerwujący dźwięk dzwonka do telefonu.

Zaklął pod nosem, po czym wziął komórkę do ręki i z niechęcią nacisnął zieloną słuchawkę.

- Czego? – warknął do słuchawki.

- Chciałem ci tylko przypomnieć, że dostałeś tą ostatnią szansę od szefa i masz się dzisiaj zjawić w pracy – Usłyszał głos swojego przyjaciela.

Westchnął głęboko.

- Przecież wiem – mruknął. – Dzwonisz szósty raz, człowieku.

- Bo chcę uniknąć kolejnych litanii, które będę składał u szefa, żeby łaskawie znów przyjął cię do roboty. Nie będę świecić za ciebie oczami.

- Zapamiętałem to z pierwszym razem. Czy ty masz mnie za jakiegoś idiotę?

- Moje słowa nigdy nie oddadzą tego, jak wielkim głąbem jesteś.

- Bardzo śmieszne. Widzimy się o czwartej, cześć.

Rozłączył się.

Uwielbiał tego chłopaka. Był jego najlepszym przyjacielem od wielu lat, jeszcze w tych czasach, kiedy ze swoimi rodzicami tworzył rodzinę, niekonieczne szczęśliwą. Ale Marco nigdy nie zostawił go w potrzebie. To jemu mógł się wygadać, poużalać, a nawet wypłakać. Przy nim nie wstydził się okazywać swoich słabości. Mógł powiedzieć mu wszystko i mieć pewność, że nikt więcej się o tym nie dowie.

Pochodzili z dwóch różnych krajów. Zbliżyła ich przeprowadzka do Argentyny. Kiedy Federico w wieku trzynastu lat przyjechał do niej z Włoch, Marco już rok wcześniej opuścił rodzinny Meksyk.

Poznali się w szkole. Nauczycielka hiszpańskiego kazała im za karę zostać po lekcjach i uporządkować szafki w klasie. Nie przeszkadzało im to, ponieważ to za rozmawianie na zajęciach musieli to robić. Spędzenie więcej czasu razem było dla nich świetnym pomysłem.

Federico pamiętał, jak tego dnia zalał wodą ich ostatnie sprawdziany. Oczywiście nie specjalnie. Pech chciał, że w tym samym momencie do klasy weszła ich nauczycielka.

Dzięki pomysłowości Marco, wszystko uszło im płazem. On zawsze miał nienaganne wymówki, tak było i tym razem.

Odtąd stali się nierozłączni. Wszędzie chodzili razem. „Fede i Marco” – tak o nich mówiono. Zawsze razem, nigdy oddzielnie.

Aż do teraz. Meksykanin widział, doskonale widział zachowanie swojego przyjaciela, ale ni mógł nic zrobić. Nigdy nie odważyłby się zerwać z nim kontaktu dlatego, że jest taki a nie inny. On jako jeden z nielicznych widział co przeżył Federico i dlatego przy nim był.

Potępiał jego postępowanie, bo on sam miał wielki szacunek do kobiet. Ale rozumiał go. Wiedział jak jest mu ciężko, że on jeszcze o tym nie zapomniał i prawdopodobnie nigdy nie zapomni. Chciałby móc wymazać mu z pamięci wszystkie te złe wspomnienia, ale wiedział, że to niemożliwe.

I za to właśnie Federico go kochał. Nigdy nie sądził, że będzie mógł zaufać komuś tak, jak kiedyś ufał swojemu ojcu. Ale kiedy spotkał Marco, wszystko się zmieniło.

Teraz wiedział, że nic nie może zepsuć ich przyjaźni. Jest po prostu za silna.

Marco robił dla niego wszystko – jak idiota za każdym razem błagał swojego szefa, żeby znów przyjął Federa do pracy. Jak debil przekonywał go, że chłopak się poprawi, że będzie już regularnie przychodził do roboty.

Włoch westchnął.

Tak się dla niego stara, a on to po prostu olewa?

Wolnym krokiem podszedł do szafki i wyjął z niej wszystkie papiery z nutami jakie miał. Musiał przecież wybrać coś na zajęcia – uczenie dzieciaków gry na keyboardzie nie jest łatwe.

Ale musiał to zrobić. Może nie tyle dla siebie, co dla swojego przyjaciela.

Marco robił tyle… Federico mógł zrobić choć te jedną, głupią rzecz.

- Ileż mogę cię wołać? – krzyknął z całych sił. – Gardło mi zaraz wysiądzie, zwolnij trochę!

Kilkanaście ludzi odwróciło głowy w jego stronę, ale on się tym nie przejął. Nogi odpadały mu już od biegania, cóż tu dużo mówić – nie był długodystansowcem.

Leon zatrzymał się na moment i odwrócił w jego stronę. Na jego twarzy malowało się zdziwienie.

Maxi podbiegł do niego. Mężczyzna wyjął słuchawki z uszu.

- Wołałeś mnie? – spytał.

Westchnął ze zrezygnowaniem.

- Co najmniej pięćdziesiąt razy odkąd wyszedłeś ze sklepu. Nie zapominajmy też o tym, że prawie wpadłbym pod samochód, kiedy goniłem cię przez pasy, ale ty oczywiście mnie nie usłyszałeś. No i jeszcze dostałem torebką od pewnej starszej pani, na którą wpadłem przez przypadek i rozsypałem jej zakupy. Trochę zajęło mi ich pozbieranie, a później jeszcze zaczepiły mnie dzieciaki ze szkoły w związku z nowym układem. Coś pominąłem? A tak, zaliczyłem glebę, bo nie zauważyłem tego bezdomnego psa rozwalonego na środku chodnika.

Leon podrapał się po głowie. Próbował ukryć uśmiech.

- Wystarczyło mnie dogonić.

- Dogoniłbym cię, gdyby los nie sprzysiągł się przeciwko mnie i pozwolił mi jak cywilizowanemu człowiekowi przejść spokojnie przez kilka ulic Buenos Aires. Z czego się śmiejesz, człowieku? To wcale nie jest zabawne.

W rzeczywistości wcale nie był na niego zły. Ale pożartować chyba zawsze można, prawda? Obaj zawsze mieli bardzo duże poczucie humoru.

- Nie, no co ty – rzekł Leon uśmiechając się. – Pomijając to, że wyglądasz jak idiota, to przecież nic takiego się nie stało, nie?

- Weź mnie chłopie nie osłabiaj – prychnął jego przyjaciel. – I tak wyglądam lepiej od ciebie.

Ze swoją nierozłączną czapką na głowie rzeczywiście był bardzo przystojny. Miał swój styl, inny od reszty chłopaków, mężczyzn. Nie lubił chodzić elegancko ubranym, wolał swoje sportowe dresy i bluzy. Poza tym, w jego zawodzie najważniejsza była wygoda.

Leon zaś ubóstwiał swoje koszule w kratkę i ciemne jeansy. Był samotnym ojcem, miał córkę na utrzymaniu i musiał wyglądać poważnie. Wiedział, że w takim stroju zyska więcej w oczach ludzi, z którymi kontakt ma Dolores, a właśnie na tym mu zależało – żeby dziewczynka nigdy nie wstydziła się swojego ojca. W końcu ma tylko jego.

- Camili z tobą nie ma?

- Nie, poszła na uczelnię. Dzisiaj ma nocne zajęcia, mam po nią podjechać rano. I oczywiście od razu zawieść ją na tor. Nie rozumiem, jak można po dziesięciu godzinach wkuwania jeździć na motorze, bez żadnego odpoczynku. Przecież ona się kiedyś wykończy.

Mężczyzna uśmiechnął się.

- Ona? – powiedział. – Gdyby miała się wykończyć, to zrobiłaby to już dawno temu. Prędzej zaliczy wtopę na torze, niż się podda.

- Nawet tak nie myśl, Leoncio. – Maxi podniósł palec w ostrzegawczym geście. – Jeszcze wykrakasz, i co?

Jego przyjaciel położył mu rękę na ramieniu.

- Camila jeździ dziesięć lat, a jakoś jeszcze nigdy nie miała żadnego poważnego wypadku – rzekł. – A to, że ja powiem jakąś głupotę, to nic nie zmieni.

- Ale i tak nie mów. Przezorny zawsze ubezpieczony.

- Okey, już będę cicho – zaśmiał się. – Szukałeś mnie po coś konkretnego?

Maximiliano otworzył dłoń i uderzył się nią z całej siły w czoło.

- Musisz mi pomóc. – Chwycił go za ramię i pociągnął za sobą. – Nie ogarnę sam tego układu, idziesz ze mną.

Leon ledwo utrzymał równowagę, kiedy jego przyjaciel biegł przed siebie nie zważając na ludzi wokół.

- Maxi, muszę odebrać Dolores, obiecałem…

- Twoja sąsiadka ją lubi, odbierzesz ją za godzinę. – Chłopak machnął ręką. – Przeżyjesz.

Westchnął głęboko.

- Za jakie grzechy…

Nie dostał jednak odpowiedzi, ponieważ kilka sekund później leżał płasko na środku chodnika.

- Wstawaj pokrako, nie ma czasu!

Podniósł się powoli na nogi. Nie zważając na rozbawione spojrzenia przechodniów ruszył za swoim przyjacielem, który był już kilkanaście minut dalej.

On również nie był długodystansowcem.

Więc pojawia się rozdział dziewiąty :) Jak wam się podoba? Ja osobiście uważam, że na całej linii spierniczyłam wątek Federico -.- Ale nie gadajmy o tym :D

Pod ostatnim rozdziałem było taaaaak dużo komentarzy! Wiecie jak się cieszyłam? Nie wiecie! Jesteście wspaniali, dziękuję <33333

A teraz poproszę o... 19 komentarzy :) Teraz to już na bank dacie radę :D

To co? Życzę wam przyjemnego czytania, i wgl :D

Kocham was <33333