Rozdział jedenasty

Rozdział ze specjalną dedykacją dla Little Liar. Za jej cudowne, długie komentarze, za to, że czyta to coś co tutaj co jakiś czas publikuję oraz za to, że sama prowadzi wspaniałą historię pełną uczuć i poświęceń. Czytając kolejne rozdziały twojej opowieści zapominam o Bożym świecie i odrywam się do tej ponurej rzeczywistości, za co ci bardzo, ale to bardzo dziękuję <3333

          Przekroczył próg szpitala. Pewnym krokiem skierował się do rejestracji. Kiedy dowiedział się tego, czego chciał, ruszył szybko przed siebie.

Chwilę później zauważył swojego przyjaciela rozwalonego w wygodnej pozycji na różowym, plastikowym krzesełku. W rękach trzymał swoją czapkę. Podszedł do niego.

- Nie za wygodnie ci? - spytał.

- Zrobiłbyś to samo, gdybyś siedział tutaj trzecią godzinę - odparł chłopak.

Usadowił się obok niego.

- Czemu tak długo?

Westchnął.

- Musieliśmy czekać, bo przywieźli jakieś dzieci z wypadku. Później lekarz gdzieś poszedł. Dosłownie pięć minut temu wzięli ją do gabinetu.

Podrapał się po głowie.

- Zostanę z nią i odwiozę ją do domu - rzekł. - I poważnie sobie z nią porozmawiam. Nicolas powiedział mi to i owo.

Maximiliano podniósł się z krzesła. Rzucił mu kluczyki od samochodu.

- Chciałbym się dowiedzieć o co chodzi, ale teraz nie mam czasu - powiedział. - Lecę do szkoły, mam zajęcia za dziesięć minut. Zdzwonimy się.

I nim ten zdążył mu odpowiedzieć, już ruszył w kierunku skąd sam Leon przyszedł.

Oparł głowę na ręce i wbił wzrok w ścianę.

Takie czekanie było nużące, nawet jeśli czekało się na swoją przyjaciółkę. Miał jednak szczęście - po dwudziestu minutach drzwi obok otworzyły się, a ze środka wyszła Camila z pielęgniarką.

- Tak jak pani powiedziałam - rzekła kobieta. - Proszę nie nadwyrężać nogi.

Ruda mruknęła coś pod nosem. Widać było, że jest zdenerwowana.

Podniósł się z krzesła i podszedł do nich.

Dziewczyna spojrzała na niego, po czym skierowała swój wzrok w podłogę.

- Dzień dobry - przywitał się z pielęgniarką. - Jestem znajomym. To coś poważnego?

Uśmiechnęła się lekko.

- Nie, nie - zaprzeczyła. - Zdezynfekowaliśmy i zaszyliśmy ranę, wszystko jest w porządku. Jednak jak już mówiłam, pana koleżanka nie może nadwyrężać nogi. I polecam trochę więcej ostrożności podczas jazdy.

- To nie była moja wina. - Camila podniosła głowę.

On znał prawdę i wiedział, że dziewczyna się myli. Ale przecież nie będzie jej tego wszystkiego tłumaczył tutaj, w szpitalu.

- Dziękujemy - rzekł. - Mogę ją już zabrać?

- Tak, oczywiście. Do widzenia.

Ruszyła korytarzem w prawo, a po chwili zupełnie zniknęła z punktu widzenia.

Leon odwrócił się w stronę Cami.

- Odwiozę cię do domu. - Wyciągnął do niej rękę.

Spojrzała na nią, a później na niego.

- Umiem chodzić. - Prawie że warknęła.

Podniósł brwi do góry.

- Jak twoja noga? - spytał.

- Jeszcze mi jej nie odcięli - przypomniała mu. - Ani na wózku nie jeżdżę. Kuli ani balkonika też nie potrzebuję, sama dam sobie świetnie radę.

Westchnął i założył ręce na piersi.

- W porządku - zgodził się. - Idziemy.

Ruszył do przodu, a ona zaraz obok niego. Szedł wolniej, aby dostosować swoje tępo do niej. Utykała lekko, zaciskała zęby, ale starała się nie dać nic po sobie poznać. Ale Leon - tak samo jak Maxi - znał ją na wylot i widział jak się męczy.

Ale cóż - była uparta i nawet jeśli zaproponowałby jej ponowną pomoc, na pewno by odmówiła, a nawet nawrzeszczała na niego przy tych wszystkich ludziach.

Wyszli ze szpitala.

Zeszli po schodach. Chwycił ją za łokieć, kiedy prawie się przewróciła. Nie podziękowała mu, ale też nie wydarła się na niego. Coś niebywałego.

- Masakra... - mruknęła kiedy wsiadła do samochodu.

- Co jest tak wielką masakrą? - Przekręcił kluczyk w stacyjce i samochód ruszył.

- Wszystko - odparła. - Spójrz na mój kombinezon. Do niczego się nie nadaje. Nie mam kasy na nowy!

Zamknęła oczy i oparła głowę o szybę. Wbiła wzrok w szybko przemieszczający się obraz za oknem.

- Na razie nie będzie ci potrzebny.

Odwróciła się gwałtownie w jego stronę.

- Co masz na myśli? - zmrużyła podejrzliwie powieki.

- To, że przez najbliższy czas masz zakaz dotykania motoru.

Zaśmiała się z irytacją.

- Bo co? Bo ty tak mówisz?

- Bo mówię tak ja, Maxi, Nicolas i reszta ludzi z toru.

- Przecież to jest nie moja wina, że hamulce były zepsute.

Zwolnił trochę tak, aby móc na nią spojrzeć.

- Nie, to nie hamulce były zepsute - odparł. - To ty pomyliłaś hamulec z gazem.

Zamrugała szybko. Prychnęła.

- A ty skąd to niby wiesz?

- Rozmawiałem z mechanikami. Sprawdzili to.

- No to się musieli pomylić. Nie jeżdżę od wczoraj, żeby się tak pomylić. Dziesięć lat to trochę dużo, nie uważasz?

Westchnął.

- Camila, nikt nie próbuje wmówić ci nieprawdy - rzekł. - Ale tak było, nie zaprzeczaj.

- Jak mam do cholery nie zaprzeczać? - Podniosła głos. - Chyba wiem lepiej jak wygląda jazda na motorze, tak? W życiu nie popełniłabym takiego błędu, za kogo ty mnie masz?!

Zjechał na pobocze i zatrzymał samochód. Odwrócił się w stronę Camili.

- Nie mówię, że nie umiesz jeździć, ani nic w tym stylu - wyjaśnił. - Tłumaczę ci tylko, że...

- To mi nie tłumacz! - Przerwała mu. - Ile ja mam lat? Jestem dorosła, wiem co robię!

Złapał ją za ramiona i potrząsnął lekko.

- Dziewczyno, przemęczasz się! - On również powoli przestawał hamować swoje emocje. - Chcesz się wykończyć? Nie słuchasz moich próśb, próśb Maxiego, to kto może ci przemówić do rozumu?

Odgarnęła włosy z twarzy i spojrzała na niego spod byka.

- Możecie zostawić mnie w spokoju i nie prawić mi kazań? - warknęła. - Zostawiłbyś co kochasz?

- Nikt nie każe ci tego zostawiać!

- Zostawiłbyś Dolores, gdybym powiedziała, że się przemęczasz? - ciągnęła. - Zostawiłbyś coś co jest dla ciebie najważniejsze?

Nie odpowiedział. Zamilkł. Puścił jej ramiona dopiero po chwili i odezwał się.

- Nie porównuj Dolores do motocrossu. - Odwrócił się i znów odpalił samochód. - To zupełnie co innego.

Wjechali z powrotem na drogę.

Jechali w ciszy. Żadne nie odważyło się odezwać.

Camila wiedziała, że przesadziła. Przecież Leon tylko się o nią martwił, chciał dla niej dobrze, zresztą tak jak Nicolas i Maxi, a ona co? Wiedziała, że jego córka jest dla niego całym światem, że jego życie bez Dolores straciłoby sens. Zrobiłby dla niej wszystko, podał gwiazdkę z nieba, uniżył księżyc, wszystko.

Nie powinna się tak zachować i sama doskonale o tym wiedziała.

Ale jej też było ciężko. Ona też byłaby zupełnie inna gdyby nie motocross. Tak naprawdę, to była jedyna rzecz, którą naprawdę kochała.

Nawet nie zauważyła, kiedy samochód się zatrzymał. Podniosła głowę, a przez szybę zobaczyła już swój dom.

- Poczekaj. - Widząc, że Leon chce wysiąść, chwyciła go za rękę. Spojrzał na nią wyczekująco. - Przepraszam.

Spuściła wzrok.

Było jej wstyd, że tak się zachowała. Potępiała się za swój porywczy charakter. Dlaczego nie mogła być spokojną, ułożoną dziewczynką słuchających rodziców?

Ale nie wiedziała, że jej przyjaciele kochają jej właśnie za to jaka jest w środku.

- Za co przepraszasz?

Choć doskonale to wiedział, to chciał to usłyszeć z jej ust.

- Nie powinnam. - Wbiła wzrok w swoje nogi. - Ale... po prostu ostatnio znowu się wszystko chrzani. Mama wydzwania dzień w dzień, ojciec tak samo. Ciągle namawiają mnie na te studia medyczne. A mało tego dzisiaj wykładowca powiedział mi, że jak tak dalej pójdzie, to nie zaliczę roku. I jeszcze to dzisiaj. Nie mam już siły, na dodatek rodzice mają przyjechać jutro, niby w odwiedziny, tak mi powiedzieli, ale jak byli w zeszłym tygodniu, to przysięgam ci, że nie było to miłe spotkanie rodzinne.

Westchnęła ciężko.

Leon zmarszczył czoło.

- Byli w zeszłym tygodniu? Dlaczego nic nam nie powiedziałaś?

- Nie chciałam was męczyć - odparła. - Ciągle mi pomagacie, nie chcę, żebyście pomyśleli, że wymagam za dużo. Tylko powiedz mi, do cholery, dlaczego to wszystko właśnie mnie spotyka?

I już nie wytrzymała. Rozpłakała się jak dziecko, kolejny raz w tak krótkim czasie. Kolejny raz jej łzy wywołali rodzice, ludzie, którzy ją wychowali i których tak bardzo kochała. Jednak miłość miłością, a ona nie ma w sobie tyle siły, aby to wszystko przetrwać.

Delikatnie odwrócił ją w swoją stronę i dosłownie zmusił, aby na niego spojrzała.

- Niczym nas nie męczysz - rzekł. - Jesteśmy twoimi przyjaciółmi, chcemy ci pomagać i będziemy to robić.

- Obarczam was swoimi problemami, ja...

- Nie - przerwał jej. - Nawet tak nie myśl. Camila, Maxi i Leon, pamiętasz? Pamiętasz naszą przysięgę, którą złożyliśmy gdy byliśmy takimi małymi smarkaczami? A może pamiętasz jak pomagałaś mi się zajmować Dolores, gdy nie umiałem jej nawet pieluchy zmienić? Jak mleka nie umiałem jej ugotować? - Uśmiechnęła się lekko pod nosem przypominając sobie to wszystko. - A ty, Cami... ty jesteś silna. Dasz sobie radę, tylko po prostu za dużo bierzesz na siebie. Musisz trochę zwolnić i rozejrzeć się, czy aby nic nie nadjeżdża z żadnej strony. Przyłóż się, skończ ten rok, a później możesz zrobić sobie przerwę, nikt cię nie zmusza do studiowania. Co do twoich rodziców... wszystko prędzej czy później jakoś się ułoży, zrozumieją cię. A na razie masz nas i będziemy przy tobie zawsze.

- Nie, Leon - zaprzeczyła. - Oni nigdy nie zrozumieją, oni są... oni są...

Nie mogła się wysłowić. Zanim jednak znalazła odpowiednie słowo, chłopak chwycił ją za ramiona i przytulił do siebie.

- Będzie dobrze - szepnął do jej ucha.

Trwali tak jeszcze chwilę, po czym odsunął ją od siebie.

- Muszę jechać po Dolores - wyjaśnił. - Odbiorę ją od znajomej i przyjedziemy do ciebie. Maxi przyjedzie po zajęciach. Idź do domu i odpocznij trochę. Dasz radę sama?

Uśmiechnęła się.

- Tak, pewnie. - Otworzyła drzwi samochodu. - Do zobaczenia.

Wysiadła na zewnątrz.

Patrzył przez chwilę jak kulejąc idzie w stronę drzwi. Jej rude włosy leżały poplątane na jej plecach, i przy każdym kroku powiewały na prawo i lewo.

Po chwili odpalił pojazd i odjechał.

Kiedy usłyszała dźwięk silnika, uśmiechnęła się.

Tacy przyjaciele to skarb.

- Gdzie, pani była, do cholery?

Wysoka blondynka gwałtownie się odwróciła.

- Ja...

- Pani zmiana zaczęła się godzinę temu - przerwała jej. - Co pani sobie wyobraża?

Kobieta podrapała się po głowie.

Nie chciała się spóźnić, ale to nie zależało od niej. Musiała odwiedzić swoją siostrę, po prostu musiała. Wiedziała, że się spóźni, że dostanie reprymendę od szefa, ale prawdę mówiąc, w tym momencie jej to nie obchodziło. Dla niej Sara była najważniejsza.

- Szef pytał o panią, musiałam mu nakłamać, że pojechała pani zawieźć papiery do firmy partnerskiej - ciągnęła. - Miała mi pani przynieść dokumenty do korekty, o czym nie wiedziałam. Szef naskoczył na mnie. Były mu potrzebne na godzinę piętnastą. Wyobraża sobie pani w jakim pośpiechu poprawiałam cały tekst? Jeśli będą w nim jakieś błędy, to tylko i wyłącznie przez panią!

Ludmiła podrapała się z zakłopotaniem po głowie.

- Przepraszam, coś mi wypadło - wytłumaczyła. - Sprawy rodzinne, naprawdę, musiałam pojechać do siostry.

Ciemnowłosa Włoszka zrobiła krok do przodu.

- Czy pani siostrę zbawiłoby tych kilka godzin? Musiała pani koniecznie przed pracą ją odwiedzać?

Blondynka podrapała się z zakłopotaniem po głowie.

- Moja siostra jest w szpitalu psychiatrycznym - wyznała po chwili.

Nie obchodziło ją, co Francesca może sobie pomyśleć. Nie mogła wstydzić się własnej siostry. Poza tym, nie mogła ukrywać prawdy. Ludzie, między którymi pracowała, musieli być świadomi jej sytuacji.

Widziała jak jej współpracownica lekko się speszyła.

- Proszę więcej nie stawiać mnie w takiej sytuacji - powiedziała w końcu głosem, wypranym z emocji. - Szef czeka na panią w swoim gabinecie. Proszę mu powiedzieć, że zawiozła pani dokumenty do innej firmy. I na przyszłość proszę odwiedzać siostrę w innych godzinach. Przepraszam.

Odwróciła się i odeszła, nie czekając na odpowiedź kobiety.

Była gotowa na nią nawrzeszczeć, donieść na nią swojemu przełożonemu, ale gdy dowiedziała się, że Ludmiła odwiedza swoją chorą psychicznie siostrę, Francesce zrobiło się jej żal. Nie wiedziała co takiego stało się tej kobiecie, że teraz znajdowała się w takim miejscu. Wiedziała jednak, że to musiało być coś strasznego. Nikt nie ląduje w wariatkowie z byle powodu.

W końcu ją samą spotkała krzywda, której nie da się naprawić. Ona też mogła znaleźć się w psychiatryku. Zaczęła jednak walczyć, i teraz jest na szczycie. Nikt nie wie, co się wtedy stało. I nikt się nie dowie. Nie pozwoli na to. To zawsze będzie jej, i tylko jej sprawa.

Zatrzymała się.

Zaczęło kręcić jej się w głowie. Z niewiadomych powodów zrobiło jej się duszno.

- Przepraszam - Za sobą usłyszała męski głos. - Szukam kierownika, wie pani gdzie go mogę znaleźć?

Odwróciła się gwałtownie.

Przed nią stał wysoki, ciemnooki brunet z włosami w artystycznym nieładzie.

Obraz przed nią zaczął się rozmazywać. Nogi ugięły się pod jej ciężarem, a ona sama osunęła się po ścianie na podłogę.

Przez jej głowę przewinęły się wszystkie zdarzenia z dnia 13 lipca. Widziała siebie szykującą się na imprezę, siebie tańczącą z młodym chłopakiem na imprezie.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, była jakaś ohydna, pomarszczona twarz pochylająca się nad nią i jego ręce zrywające z niej ubranie.

I ten ból, który czuła każdej nocy. Już od pięciu lat. Do dziś.

Była chłodna a jej ręce poczerwieniały z żalu

Ona wciąż tu jest choć już nie zrealizuje planów

To krwawa rzeka wspomnień spływająca po jej dłoniach

To nie tak miało być taka nie miała być jej dola

~ South Blunt System - Była chłodna ~

Przekroczył próg szkoły. Od razu uderzyły go te wszystkie wrzaski, które słychać było dookoła. Mimo wszystko lubił je, wiedział wtedy, że nie jest sam, że obok niego są też inni ludzie.

Stanął jak ten palant na środku korytarza zastanawiając się co ma teraz robić. Jego przyjaciel nie powiedział mu gdzie ma iść, o której dokładnie zaczynają się jego zajęcia. Nie wiedział nic.

Zrezygnowany wyjął swój telefon z kieszeni i wybrał numer Marco.

- Halo? - Po chwili w słuchawce usłyszał jego głos.

- Co ja mam robić? - spytał natychmiast. - Czuję się jak idiota.

- Nie tylko się tak czujesz - mruknął chłopak. - Wiesz, że jesteś w szkole? A w szkołach istnieje takie pomieszczenie jak pokój nauczycielski?

Podrapał się po głowie.

- No wiem - przyznał. - Mam tam iść?

- Możesz przyjechać na hulajnodze, jak wolisz. Pamiętasz gdzie to jest?

Zastanowił się przez chwilę.

- Pierwsze drzwi po lewo?

- Po lewo to masz schowek na szczotki. Tam w sumie też byś się nieźle sprawdził. Pierwsze drzwi po prawo. Trafisz sam, czy mam po ciebie wyjść?

- Aż takim deklem to jeszcze nie jestem - zauważył. - Zaraz tam będę.

Rozłączył się i schował telefon.

Westchnął i pewnym krokiem ruszył przed siebie. Szybko zauważył drzwi z napisem „Pokój nauczycielski”. Nacisnął klamkę i wszedł do środka.

Uderzył w niego intensywny zapach kawy. Usłyszał muzykę jego ulubionego zespołu „The beatles” rozbrzmiewającą z wysokiej wieży stojącej na biurku. Po całym pokoju walały się papiery, brudne kubki po kawie czy herbacie. Gdzieś w kącie leżała zakurzona gitara bez strun, na podłodze leżał rozbity stroik. Przykładny pokój nauczycielski, nie ma co.

W środku nie było nikogo prócz, jednego, młodego mężczyzny siedzącego na niebieskim krześle przy stole tego samego koloru. Na kolanach trzymał gitarę akustyczną i pociągał pojedyncze struny, co dawało denerwujący efekt w połączeniu z dudniącą na cały regulator muzyką.

Podszedł do wieży i wyłączył piosenkę. W tym samym momencie Marco podniósł wzrok znad pudła rezonansowego i spojrzał na swojego przyjaciela.

- O, już jesteś - odezwał się. - Trafiłeś?

- Nie, jeszcze się błąkam po szkole - odparł z ironią i usiadł obok niego.

Chłopak pokiwał w zamyśleniu głową i mruknął coś pod nosem.

Federico spojrzał na niego uważnie i zmarszczył czoło.

- Co jest? - spytał.

Ponownie oderwał wzrok od instrumentu na swoich kolanach.

- Co ma być?

- Nie zgrywaj się, widzę. Jesteś jakiś przygaszony.

Marco poprawił się na krześle. Odłożył gitarę na stół; kolejna rzecz wspomagająca tworzenie się bajzlu w tym godnym przykładu pomieszczeniu.

Wziął do ręki kubek z kawą.

- Zrób sobie coś do picia jak chcesz, w szafce masz wszystko.

- Weź mnie człowieku nie zlewaj - warknął Włoch. - Przecież widzę, że coś jest na rzeczy.

- Fede, dajże spokój - westchnął. - Mam gorszy dzień, poza tym zapomniałem nut dla dzieciaków.

- Tak, i przez to, że zapomniałeś nut masz minę jakbyś na ścięcie szedł. O co chodzi?

Upił łyka napoju i odstawił go z powrotem na stół.

- Szkoła ma problemy - odezwał się w końcu. - Brakuje pieniędzy na nowe instrumenty, na tablice interaktywne, na remont sceny. Szef wysłał mnie wczoraj do jakiejś firmy. Miałem zanieść jakieś papiery, będziemy starać się o dofinansowanie. Wszedłem do tego budynku, chciałem znaleźć kierownika. Zaczepiłem jakąś kobietę, spytałem o niego. Odwróciła się, spojrzała na mnie i... zemdlała. Tak po prostu.

Federico wybuchnął śmiechem. Jego przyjaciel ściągnął brwi.

- Co cię tak bawi? - spytał.

Chwilę zajęło mu opanowanie się. Wytarł łzy śmiechu, które miał w oczach.

- Dziewczyny mdleją na twój widok, a ciebie to martwi?

- To wcale nie jest śmieszne! - Podniósł głos. - Ona nie zemdlała na mój widok, coś się jej stało, rozumiesz? Co ty byś zrobił, gdyby jakaś kobieta straciła przy tobie przytomność? Człowieku, ja nie wiedziałem co mam robić!

Oparł głowę na ręce i zamknął oczy.

Nie wiedział co ma o tym wszystkim myśleć.

Przypomniał sobie wczorajszy dzień. Przypomniał sobie twarz tej przypadkowej kobiety i widok jej osuwającej się na ziemię. Stał zdrętwiały w miejscu i nawet nie postarał się jej złapać. Dopiero po chwili odzyskał trzeźwość myślenia i zadział. Zawołał pomoc.

Pierwsza podbiegła do niego jakaś blondwłosa kobieta. Nachyliła się na moment nad szatynką, a później poderwała się i pobiegła prosto korytarzem.

Wróciła po chwili z jakimś mężczyzną. Zadzwonili na pogotowie. On klęczał przy kobiecie, zupełnie zdezorientowany. Nie wiedział co ma robić.

Dopiero kiedy karetka odjechała razem z nią, otrząsnął się i przypomniał sobie po co tam przyjechał. Z wielkim trudem wytłumaczył kierownikowi firmy o co chodzi.

Kiedy opuszczał budynek w jego głowie kłębiło się tylko jedno pytanie - czy nic jej nie jest. Nie znał jej, i tak naprawdę nie obchodziła go, jednak to wszystko stało się na jego oczach, nie mógł tego zignorować.

- Marco - Do rzeczywistości przywrócił go głos Federico. - Marco!

Spojrzał na niego nieprzytomnie ze znakiem zapytania wymalowanym na twarzy.

- Nie łam się chłopie, nic jej nie będzie - rzekł. - Poza tym, nawet jej nie znasz.

Pokiwał powoli głową, zgadzając się z jego słowami.

Chłopak podniósł się z krzesła.

- Dzięki, że mi przypomniałeś - rzekł. - Zapomniałem nut z domu. Zaraz wrócę. Zaparz mi kawy.

- Baran... - mruknął pod nosem.

Jednak tego Fede już raczej nie usłyszał. Wyszedł z pomieszczenia trzaskając głośno drzwiami.

Marco podniósł się z westchnieniem z krzesła i podszedł do ekspresu.

Przed oczami stanęła mu twarz jego zmarłej siostry. Ten uśmiech, te włosy rozwiane przez wiatr... Tęsknił za nią. Nikt nie wiedział, jak bardzo by chciał znów ją przytulić.

Znów z nią zaśpiewać. 

 

Oto rozdział jedenasty. Myślałam, że w tym tygodniu się nie wyrobię, ale dałam radę i jest ;) W miarę długi, jak na mnie. Jak wam się podoba? Proszę o szczerze komentarze ;)

Kocham gifa pod rozdziałem <3333 Lodo i Rugg tacy zajebiści :D

Okey, jest uparta Camila, trochę Fran, Ludmiły, Fede i Marco, no i Leona, Maxi też się załapał xD Także każdego - no może nie każdego - po trochu ;)

Ostatnio pobiliście samych siebie :D Rekord komentarzy na tym blogu pod rozdziałem dziesiątym :D Mówiłam, że dacie radę :D

Little, mam nadzieję, że ci się spodoba, należy ci się :*

Kolejny rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu, już zapraszam :D I zapraszam na mojego drugiego bloga na OP o Marcesce ;)

19 KOMENTARZY - ROZDZIAŁ 12