Rozdział dwunasty

Otworzyła oczy. Poraziło ją jaskrawe światło lampy zawieszonej przy suficie. Potarła ręką czoło, próbując przypomnieć sobie gdzie jest, i w jaki sposób się tutaj znalazła.

Usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Przekręciła głowę na drugą stronę. Zobaczyła wysokiego mężczyznę w białym kitlu.

Podszedł do niej. Stanął stanowczo za blisko łóżka.

Zacisnęła ręce na czymś, co zdawało się być pościelą.

- Dzień dobry, pani... - Spojrzał w dokumenty, które trzymał w ręce - Comello. Jak się pani czuje?

- Dobrze - odparła natychmiast, choć niezgodnie z prawdą.

Głowa pulsowała jej od bólu, nie wiadomo czym wywołanego.

- Nie boli panią głowa? - Czy on czyta w myślach?

- Nie - zaprzeczyła. - Proszę mi powiedzieć, gdzie jestem, i jak się tutaj znalazłam.

Mężczyzna położył jakieś papiery na stoliku.

- Straciła pani przytomność w pracy. Przewieźliśmy panią do szpitala,

Wszystko sobie przypomniała.

Te obrazy, które zobaczyła chwilę przed tym wszystkim. Chłopaka - a może mężczyznę? - który stanął przed nią.

Zapomniała. Jak mogła zapomnieć?

Nie wzięła tych cholernych tabletek, bez których nie może normalnie funkcjonować. Łykała te psychotropy całymi garściami, bo tylko dzięki nim nie myślała ciągle o tej imprezie, o gwałcie.

- Proszę mnie wypisać - zażądała.

Lekarz spojrzał na nią zdziwiony.

- Słucham?

- Proszę mnie wypisać - powtórzyła. - Proszę przygotować jakieś papiery czy co tam trzeba, ja je podpiszę i wracam do domu.

Mężczyzna podrapał się po głowie.

- Nie sądzę, aby to był dobry pomysł - zaoponował. - W pani stanie...

- Nie obchodzi mnie mój stan - przerwała mu. - Chcę się wypisać na własne żądanie, mam takie prawo.

Odchrząknął.

- Oczywiście. Poproszę pielęgniarkę by przyniosła pani dokumenty.

Odwrócił się i wyszedł.

Odetchnęła z ulgą nie czując już jego obecności w tym pustym pomieszczeniu.

Jeszcze tego brakowało. Miała zostać tutaj? W szpitalu? W szpitalu, gdzie pełno innych ludzi, a zwłaszcza mężczyzn?

Niektórych może tak podobnych do Niego.

Nigdy nie zdecydowałaby się na coś takiego.

Nie chciała, nie mogła o tym myśleć. Czy wspominanie przeszłości jej w czymś pomoże? Ale ona nie potrafiła o tym nie myśleć. To było tak zakorzenione w jej głowie, że nie mogła tego wyrzucić. Poza tym, nie potrafiłaby. To było za trudne.

Była szczęśliwą nastolatką. Miała wszystko - rodzinę, przyjaciół, znajomych. W szkole była znana i lubiana, nie było osoby, która nie darzyłaby jej sympatią; oprócz zarozumiałej szkolnej elity. Miała w sobie coś, co nie pozwalało innym przejść obok niej obojętnie.

Chłopcy otaczali ją ze wszystkich stron marząc o tym, by chociaż z nimi porozmawiała. Nie rozumiała zamieszania wokół swojej osoby - uważała, że jest dziewczyną taką jak wszystkie inne.

Zachowywała się jak inni ludzie w jej wieku. Pyskowała nauczycielom, nie uczyła się, wagarowała, przeklinała, czasami nawet piła czy paliła, ale to przecież nic takiego, prawda? Jej rówieśnicy robili to samo, nie miała się czym przejmować.

Chodziła na dyskoteki, na imprezy, bawiła się, szalała, nie przejmowała się świadomością, że następnego dnia będzie miała tak ogromnego kaca, że nie będzie mogła wstać z łóżka.

Miała gorzej niż inne dzieciaki; kiedy miała siedemnaście lat jej rodzice opuścili Włochy i wyjechali za granicę. Powiedzieli, że chcą zarobić na jej studia, o których przecież tak bardzo marzyła. Na początku nawet dzwonili, pisali, esemesowali. Rozmawiała z nimi przez internet, nie narzekała na słaby kontakt. Nie uważała za dziwne to, że zapominali o jej urodzinach, o imieninach i o innych ważnych datach z jej życia. Nie powiedzieli gdzie wyjeżdżają, nie miała pojęcia w jakim kraju mieszkają. I wszystko było dobrze do pewnego czasu. W pewnym momencie ich kontakt się urwał. Nie dawali żadnego znaku życia. Pozmieniali numery telefonów, nie odbierali, gdy dzwoniła do nich przez komunikator internetowy. Ślad po nich się urwał jakby... nigdy nie istnieli.

Nie wiedziała co ma robić, była kompletnie zagubiona. Ale miała jeszcze ciotkę, która - choć mieszkała o wiele dalej od niej - jakoś jej pomagała, wysyłała pieniądze; ona również nie wiedziała co dzieje się z jej bratem i bratową.

Francesca z czasem odpuściła, zapomniała. Nie próbowała na siłę ich odnaleźć. Skończyła szkołę, ale nie poszła na studia, nie miała pieniędzy. Do tej pory nie wie, jakim sposobem dostała pracę w tak znanej firmie w Buenos Aires.

Zaczęła żyć swoim życiem, postanowiła przestać przejmować się tą dwójką ludzi. Dalej się bawiła, dalej imprezowała, spotykała się ze znajomymi...

Miała wtedy dziewiętnaście lat. Była na osiemnastce u swojego dobrego znajomego. Było tam dużo młodych ludzi, których nie znała, ewentualnie kojarzyła z widzenia. Nie była skrępowana, bo lubiła nawiązywać nowe przyjaźnie. Była otwarta na nowe znajomości.

Z tamtej nocy... pamięta mało. Było dużo alkoholu, w powietrzu unosił się dym z papierosów, jakieś małolaty w kącie paliły zioło. Widziała swoją koleżankę obściskującą się na środku parkietu z jakimś nieznajomym gościem. Z pokoju obok dochodziły dziwne odgłosy jakiejś pary, doskonale wiedziała co tam się wyprawiało. Gospodarz imprezy próbował opanować sytuację w kuchni, gdzie to dwóch pijanych kolesi prawie pobiło się o jakąś dziewczynę.

Dobrze się bawiła, nie przejmowała się otoczeniem. Pamiętała, że całowała się z jakimś nowo poznanym chłopakiem, zachowywali się jakby byli ze sobą. Ktoś robił im zdjęcia, ktoś gwizdał głośno, kiedy okazywali sobie coraz więcej czułości.

W tej wielkiej willi, gdzie odbywała się impreza, znajdowało się naprawdę dużo osób. Było tłoczno, głośno, duszno, brudno. Wszystkie oznaki dobrej zabawy.

Przeprosiła swojego partnera od tańca i wyszła na zewnątrz, chciała się przejść, przewietrzyć trochę. Była spocona, rozgrzana, zapewne cała czerwona na twarzy. Rześkie, nocne powietrze wspaniale owiewało jej twarz, było jej tak dobrze.

Szła boso, pustymi uliczkami jednej z dzielnic San Daniele del Friuli. Wokół nie było żywej duszy, wszyscy zapewne siedzieli już w domach, może spali. Spojrzała na zegarek na swojej ręce. Wskazywał godzinę trzecią w nocy. Wiedziała, że impreza niedługo będzie się kończyć. To cud, że od dwudziestej drugiej policja ani razu nie interweniowała. Francesca musiała przyznać, że jej kolega miał bardzo dobrych sąsiadów; kazali mu tylko zostawić sobie trochę jedzenia i alkoholu z zabawy i ściszyć muzykę.

Żadne czynniki nie wskazywały na to, że ta noc może już na zawsze zmienić jej życie.

Było cicho, tylko denerwujące brzęczenie muchy koło jej ucha raniło jej słuch. Próbowała odgonić ją ręką, ale ten natrętny owad ani myślał odlecieć.

Nie wiedziała, kiedy to wszystko tak naprawdę się zaczęło.

Nie zauważyła, kiedy ktoś złapał ją od tyłu za ręce. Po chwili leżała już na poboczu, przygnieciona ciężarem jakiegoś mężczyzny. Była zupełnie zdezorientowana, nie wiedziała co ma myśleć.

Próbowała się opierać, bronić, ale przez to wszystko nie umiała wydusić z siebie nawet słowa. Była słaba, w porównaniu z Nim.

W pewnym momencie poczuła tylko ten ogromny ból, zobaczyła jego ohydną, przebrzydłą twarz nad sobą. Czuła jego śmierdzący oddech na swojej twarzy, a zżółkniałe zęby tylko dopełniały ten „piękny obrazek”.

Ostatnią rzeczą, jaką zarejestrował jej mózg, był jego szyderczy śmiech.

Myślała, że nie da rady, że po tym wszystkim już się nie pozbiera. Cierpiała, jej psychika nie wytrzymywała, popadła w depresję.

Jej rodzice nie wracali, ciotka przestała się nią interesować. Uznała, że jest skażona i ubrudzona. Wyrzekła się jej, przestała zaliczać do grona swojej rodziny.

Nie miała siły. Była wtedy tylko dziewiętnastoletnią dziewczyną. Musiała ponieść ze sobą ten wielki krzyż, tak ciężki, że wiele razy upadała pod jego ciężarem. Tak jak Jezus Chrystus przewracała się na swojej drodze, a ludzie idący obok szydzili z niej, opluwali ją; nikt nie chciał jej pomóc. Tylko, że ona nie spotkała dobrej Weroniki, która otarłaby jej twarz. Żaden Szymon Cyrenejczyk nie został przymuszony do niesienia z nią krzyża.

Upadała więcej razy niż Zbawiciel. On upadł trzy razy, ona przewracała się raz po razie, raniąc przy tym nie swoje ciało, ale wnętrze. Z każdym upadkiem niszczyła się jeszcze bardziej.

W połowie drogi krzyżowej zebrała się w sobie. Postanowiła, że zawalczy. I udało jej się. Teraz jest na szczycie, teraz jest kimś.

Nie straci swojej pozycji. Już nikt nigdy nie powie, że do niczego się nie nadaje.

- Cholera, Natalia! - wrzasnęła.

Wbiegła szybko do kuchni i w kilku susach doskoczyła do kuchenki. Otworzyła piekarnik i wysunęła z niego blachę z ciastem, przy okazji parząc sobie całe dłonie. Poczuła ostry ból, ale nie przejęła się nim. Odstawiła naczynie na blat i podbiegła do okna. Otworzyła je na oścież.

W progu stanęła jej siostra. Wściekłość na jej twarzy od razu zamieniła się w... przerażenie?

- Prosiłam cię tylko o to, żebyś spojrzała na ciasto, jak pójdę rozwiesić pranie - wytknęła jej Violetta. - Nie potrafisz zrobić nawet tego?

Podeszła do zlewu i odkręciła kran. Włożyła ręce pod strumień zimnej wody, czując uporczywe szczypanie. Syknęła głośno.

Poczuła czyjąś rękę na swoim ramieniu. Odwróciła się. Za nią stała jej siostra. Chyba pierwszy raz w życiu jej twarz była tak blisko niej. Naty była niższa kilka centymetrów. Violetta zauważyła to dopiero teraz.

Szatynka przyglądała się uważnie jej dłoniom. Po chwili odeszła od swojej siostry i skierowała się w stronę szafki. Wyjęła z niej kilka bandaży.

Dziewczyna zakręciła kran i wytrzepała ręce z wody. Nie zdążyła spojrzeć za siebie, a Natalia już znajdowała się obok niej. Chwyciła jej prawą dłoń w nadgarstku i zaczęła owijać ją białym materiałem.

Violetta nie wiedziała skąd w niej tyle troski. Spodziewała się, że jej siostra odwróci się i jak gdyby nigdy nic wyjdzie z kuchni, zostawiając ją z tym wszystkim samą. Tymczasem ona została i pomogła jej opatrzyć te oparzenia. Ba, ona zrobiła to z własnej woli!

- Hmm... Nie chciałam.

Nawet nie podniosła głowy.

No cóż, ale w końcu przeprosiła. Przepraszająca Natalia? Żałująca Natalia? Przyznająca się do błędu Natalia?

- Nic się nie stało - odpowiedziała Viola.

- Chyba to nic poważnego. - Skończyła owijać bandażem jej drugą rękę. - Ale... jak chcesz, to możesz iść z tym do lekarza. Może przepisze ci jakąś maść czy coś...

W dalszym ciągu nie przeniosła wzroku na swoją siostrę.

Odwróciła się i wzięła z szafki rękawicę kuchenną. Założyła ją i włożyła gorącą blachę do zlewu, razem ze spalonym ciastem. Odkręciła wodę.

- Dasz sobie radę sama? - spytała.

- Ogarnę to - zgodziła się. - Idź robić... co tam miałaś robić.

To była pierwsza ich rozmowa od bardzo dawna, podczas której nie pokłóciły się ze sobą ani nie nawrzeszczały na siebie.

Nie potrafiły normalnie rozmawiać. Od dziecka miały zupełnie inne charaktery, inne poglądy i zainteresowania. Dosłownie nic ich ze sobą nie łączyło. Oprócz więzów krwi, oczywiście.

To nie była ich wina, że nie mogły znaleźć wspólnego języka. Niczego nie robi się na siłę. One nie dążyły do celu po trupach, nie chciały. Nie mogły?

Nie wyglądały jak siostry. Nie były do siebie podobne pod żadnym względem. Violetta już wiele razy spotykała na ulicy dziewczyny, które bardziej nadawałyby się na potencjalną siostrę, z wyglądu. Naty miała krótkie, kręcone włosy, prawie czarne, za to włosy Violetty były jasnobrązowe i proste jak druty.

Violka miała figurę modelki; długie, szczupłe nogi, wąska talia, małe ramiona. O Natalii nie można było powiedzieć tego samego. Nie była gruba, co to to nie, ale jej postawa znacznie odbiegała od ideału, za który uważana była Violetta.

Bo ona pod każdym względem była ideałem. Śliczna, mądra, pomocna, utalentowana. Nie było osoby, która by jej nie chwaliła za jej niezwykle pogodny charakter. W szkole dostawała dobre oceny, nauczyciele ją uwielbiali, nie sprawiała kłopotów, udzielała się na lekcjach. Miała dużo przyjaciół, bo przecież każdy chciał się przyjaźnić z kimś takim jak ona.

A Naty? Od zawsze czarna owca, piąte koło u wozu. Skreślana ze wszelki spotkań czy zabaw. Od samego początku sprawiała problemy. Nie chciała integrować się ze swoimi rówieśnikami. Nigdy nie miała nikogo komu mogłaby się zwierzyć ze swoich problemów. Zawsze odsuwano ją na bok, ponieważ nikt nie chciał mieć do czynienia z „tą dziwną Natalią”. Nie rozmawiała praktycznie z nikim, unikała wszelkim kontaktów z otoczeniem. Jej rodzice nawet siłą zaprowadzili ją do psychologa. Chcieli wiedzieć, czy wszystko jest z nią w porządku, ale okazało się tylko, że to po prostu inny charakter Naty. Nigdy nie wybaczyła im tego, że chcieli uznać ją za wariatkę.

W końcu taką ją zrobili, taką ją urodzili, taką ją wychowali, więc taką ją mają. Ich problem, nie jej. Ona akceptowała siebie taką jaką jest i nie chciała nic zmieniać.

Violetta nie wiedziała co ma myśleć. Chciała, starała się. Ale tylko na początku. Nie widziała jednak żadnego zaangażowania ze strony swojej siostry, a ich kontakty zależały również od niej.

Cholera, kochała ją.

Ale nic na siłę.

Niepewnie weszła po małych schodkach. Stanęła przed eleganckimi, brązowymi drzwiami i podniosła rękę, chcąc zapukać. Zawahała się jednak. Stała jak ta idiotka z ręką w górze nie wiedząc, czy to co robi jest dobrym posunięciem. Ale przecież w końcu nic nie mogła stracić, a musiała to zrobić, prawda? I na dodatek mogła jeszcze coś zyskać.

Rzuciła krótkie spojrzenie na białą karteczkę, którą trzymała w dłoni. Upewniła się, że dotarła pod odpowiedni adres i trzy razy zapukała do drzwi. Zrobiła krok do tyłu i czekała.

Po kilku sekundach drzwi się otworzyły i stanęła w nich średniego wzrostu szatynka. Zmierzyła od stóp do głów.

No cóż, musiała się odezwać.

- Dzień dobry - przywitała się.

Minęła chwila, zanim ta odpowiedziała.

- Dzień dobry. Po co pani tu przyszła? I skąd wie pani gdzie mieszkam?

Ludmiła podrapała się z zakłopotaniem po głowie. Przygryzła dolną wargę i zgniotła w ręce karteczkę z adresem.

- Szef polecił mi sprawdzić jak się pani czuje - odparła.

- Dziękuję za zainteresowanie. Jak widać, bardzo dobrze - odrzekła cierpko. - Jeszcze coś?

Jak można być tak niekulturalnym, pomyślała w duchu blondynka. Przecież ona przyszła tutaj w dobrych zamiarach, chciała tylko pomóc.

Od początku swojej nowej pracy widziała, że Comello jest jakaś inna. Nie udzielała się towarzysko, nie utrzymywała z nikim bliższych kontaktów, wręcz unikała swoich współpracowników. Mało się odzywała. Nigdy też nie widziała, jak się uśmiecha.

- Nie, to wszystko. Do widzenia.

Już miała się odwrócić i odejść, kiedy zatrzymał ją jej głos.

- Niech pani wejdzie. - Jakby... poprosiła?

Spojrzała na nią zdziwiona, ale posłusznie zrobiła krok w jej stronę. Kobieta odsunęła się z przejścia i Ludmiła weszła do środka.

Dom urządzony był w starodawnym stylu. Wszędzie królował brąz, drewno. Ściany koloru ciemnego beżu nadawały temu miejscu tajemniczego charakteru. W dużych oknach wisiały grube, ciemne zasłony. W centrum salonu znajdował się piękny, kamienny kominek. Całość prezentowała się tak przytulnie, że po prostu chciało się tylko położyć na tej wielkiej, skórzanej sofie, przykryć się jednym z tych wełnianych koców, które leżały z boku, zasnąć i już więcej się nie obudzić.

- Chce pani coś do picia? - spytała jej współpracownica.

- Nie, dziękuję - zaprzeczyła. - Ma pani tutaj bardzo ładnie.

I wtedy Ludmiła po raz pierwszy zobaczyła uśmiech na jej twarzy. Lekki i jakby niepewny, ale był.

- Dziękuję - odparła. - Niech pani usiądzie.

Posłusznie zajęła miejsce w jednym z foteli. Poprawiła włosy spadające jej na twarz.

- Przepraszam, że panią tak potraktowałam. - Usłyszała głos szatynki. - Jestem po prostu zdenerwowana, nie powinnam tak na panią naskakiwać.

Blondynka uśmiechnęła się.

- Nie szkodzi. Ale proszę nie mówić na mnie „pani”, czuję się wtedy tak staro. Jestem Ludmiła.

Wyciągnęła do niej rękę, którą ta - po chwili wahania - uścisnęła.

- Francesca - przedstawiła się.

- To nie Argentyńskie imię. Jesteś Włoszką?

Kobieta poprawiła poduszki leżące na sofie.

- Tak - przyznała. - Pochodzę z Włoch, z takiego małego miasta. Nie będę ci mówić jak się nazywa, bo na pewno go nie kojarzysz.

Ludmiła zaśmiała się.

- W sumie, to nigdy nie byłam dobra w geografii - powiedziała. - Nie wiem nawet dokładnie, gdzie leży Rzym. A, jeśli mogę spytać, dlaczego przeprowadziłaś się do Argentyny?

Przygryzła dolną wargę. Jej dobry humor, który ogarnął ją kilka minut wcześniej, natychmiast się ulotnił.

- To drażliwy temat. Lepiej go nie poruszać.

Blondynka uśmiechnęła się, jakby ze współczuciem.

- Chodzi o jakiegoś mężczyznę, prawda? Uwierz mi, nie warto się nimi przejmować.

- Tu nie chodzi o mężczyznę. Znaczy... tak, ale w innym sensie. Nieważne, to prywatna sprawa.

Ludmiła pokiwała ze zrozumieniem głową.

- Jak wolisz - rzekła. - Gdybyś chciała kiedyś porozmawiać, to wie...

Przerwał jej dźwięk jej telefonu. Przeprosiła, wyciągnęła go z kieszeni i odebrała.

Cóż, widocznie siły wyższe chciały, aby wróciła teraz do pracy. W końcu szefa się nie ignoruje.

- Przepraszam cię, ale szef do mnie dzwonił. Kazał mi przyjechać do biura, muszę pozałatwiać jakieś papiery, czy coś.

Francesca uśmiechnęła się lekko.

- Jasne - zgodziła się. - Przekaż mu, że będę jutro w pracy i przyniosę zwolnienie od lekarza. Możesz mu też powiedzieć, że poprawię to archiwum, które mi dał, mam je w domu.

Pożegnała się i wyszła z tego domu.

Czuła... Obie czuły, że znalazły kogoś z kim mogą porozmawiać. No cóż, ich znajomość nie zaczęła się za dobrze, ale początki zawsze są trudne.

Czuły, że mogą znaleźć ze sobą wspólny język.

Docieram do was wraz z rozdziałem dwunastym. Czyż on nie jest piękny? Tak, wiem, że nie jest, ale możecie mi to powtórzyć ;) Jedna wielka beznadzieja. Jak zawsze.

Cóż, macie dość sporo Francesci, jej historia została opisana dokładniej. Jak widać po ostatnim wątku, ona i Ludmiła złapią wspólny język. Oprócz tego Violetta z Naty. Możecie się jarać idealną Violką xD

Czy tylko moje życie straciło sens? Dokładnie wczoraj o 16:53. Przepłakałam cały odcinek. Tak, wiem, jestem dziwna. Ludzie, ja płakałam nawet w kinie na Violetta Koncert, jak się Hoy Somos Mas zaczęło! Cóż, jestem bardzo uczuciowa. Ale czy tylko jak nie wytrzymałam jak oni mówili czym jest dla nich scena? Albo jak Diego wskoczył na Gregoria? A jak śpiewali Este no puede terminar to już w ogóle nie wytrzymałam. Nie, to nie może się skończyć. Oni mi czytali w myślach jak pisali tą piosenkę.

A jak nie puścili zapowiedzi następnego odcinka, to myślałam, ze rozwalę telewizor.

Ale koniec o mnie i o moich odczuciach co do końca sezonu. Będzie mi brakować nawet tego głupkowatego Andresa... ;(

I zapraszam do zakładki "Zapytaj bohatera".

No cóż. To chyba tyle.

Dziękuję za komentarze, za wyświetlenia, dziękuję za wszystko, ja chyba nie zasługuję <3333

Cóż, szantaż karalny niby, ale...

   

17 KOMENTARZY - ROZDZIAŁ 16

 

Wasza idiotka Alexandra <333333