Rozdział dziesiąty

Ten rozdział dedykuję Weronice. Pisany z myślą o niej, szczególnie ostatni wątek, ona już się domyśla o kogo chodzi :) Choć wyszedł beznadziejnie - zresztą jak cały rozdział - to mam nadzieję, że ci się choć trochę spodoba. 

Dziękuję, że tutaj jesteś. Dziękuję, że mam z kim porozmawiać, nie tylko o Violettcie :) Dziękuję za te nasze wspólne słuchanie Horhego, Fakufa i innych :D Dziękuję za nasze jaranie się naszymi mężami, i tymi saltami, co robi Fakuf, i tym 'azulem' co Horhego śpiewa w Podemosie xD Za kolejne jaranie się Lodo i jej cudownym 'regalame' w Otro dia mas :D 

Dziękuję, że po prostu jesteś <33333

           - Camila, nie powinnaś.

Odwróciła się ku niemu. Wyswobodziła rękę z jego uścisku.

- Niby czemu nie powinnam?

Poprawił czapkę, którą miał na głowie i westchnął głęboko.

- Zarwałaś noc na uczelni i od razu przyszłaś tutaj. Przemęczasz się. Nie sądzisz, że w takiej sytuacji dwie godziny jazdy na motorze to za dużo?

- Nie – ucięła.

Założyła na głowę kask.

- Leon idzie. - Spojrzała w kierunku wejścia na tor. - Świetnie się składa. Porozmawiaj sobie z nim, a ja zrobię jeszcze parę okrążeń i będę kończyć. - Pomachała w stronę zbliżającego się do nich przyjaciela. - Odwieziesz mnie do domu?

- Jak się nie pośpieszysz, to będziesz wracała pieszo.

- Daj mi dwadzieścia minut.

- Nie. Za dziesięć widzę cię w szatni.

- Będę za kwadrans, dziękuję!

Odbiegła, zanim chłopak zdążył zaprotestować.

Przecież nie mógł jej odmówić. Był twardy, ale nie w stosunku do niej. Przynajmniej nie zawsze. No, ale w końcu czasami musiał być bardziej stanowczy. Wiedział, że Camila tego potrzebuje – bywały chwile, kiedy zachowywała się jak dziecko i po prostu konieczne było dać jej porządnego kopa. Oczywiście nie dosłownie.

Była nerwowa, czasami nie mogła się opanować i wybuchała. Dobrze było wtedy, gdy obok niej był ktoś kto mógł ją uspokoić, zapanować nad nią. Maxi z pewnością był jedną z takich osób. Wiedział o niej więcej niż ona sama, to było zadziwiające.

- Jeszcze tu siedzicie? - Obok stanął jego przyjaciel.

- Ja stoję, ona jeździ – sprostował. - Leon, wytłumacz mi jedno – Spojrzał na niego – Jak można tak długo wytrzymać bez odpoczynku? Jeździ już drugą godzinę, wcześniej dziesięć spędziła na zajęciach. Zaśnie na tym motorze, zobaczysz.

- Nie zaśnie, spokojnie – odparł mężczyzna. - Wytrzymała to ona jest, nie można zaprzeczyć. Ale rzeczywiście powinna odpocząć. Jak tylko tutaj się zbliży, zaciągnij ją do szatni i nie wypuszczaj, dopóki się nie przebierze. A później zabierz jej kombinezon. Nie będzie miała w czym jeździć i spokojnie wróci do domu. Przecież to zawsze działa.

Zaśmiał się pod nosem na samo wspomnienie tej sytuacji. No tak, naprawdę działało. Nie raz tak robił, a jak nie on, to Leon. Camili czasami nie można było ściągnąć z toru, więc wtedy albo używało się siły, albo podstępu. Oba sposoby były skuteczne, a ona tak naiwna, że nabierała się na to nagłe zebranie drużyny w szatni.

- Zagroziłem jej, że jak nie wróci za dziesięć minut, to będzie wracać na pieszo.

- I co?

- Powiedziała, że będzie za piętnaście. I ona niby studiuje?

Utkwił wzrok w granatowo – szarym motorze mknącym z zawrotną prędkością po torze. Zręcznie omijał wszystkie przeszkody i pozostałych motorzystów. Jednak czujne oko nauczyciela tańca wychwyciło, że coś jest nie tak.

- Co dzieje się z motocyklem Cami? - Widać, Leon również to zauważył.

- No to mnie się pytasz...? - mruknął zaniepokojonym szeptem.

Ich oczy nie odrywały się od pojazdu na którym siedziała ich przyjaciółka. Wiedzieli, doskonale wiedzieli, że dzieje się coś złego, ale nic nie mogli zrobić.

Ktoś głośno krzyknął. Z warsztatu wybiegł prowadzący grupę Rudej. Spojrzał na swoją podopieczną.

- Ściągnąć ją z toru! - wrzasnął.

Mężczyzna stojący przy barierkach podniósł do góry czerwoną tabliczkę. Camila na ułamek sekundy odwróciła głowę w jej stronę, jednak natychmiast skierowała ją z powrotem na kierownicę. W tym samym momencie pojazdem mocno rzuciło. Dziewczyna z wielkim wysiłkiem utrzymała równowagę.

Teraz nie mogli stać w miejscu. Jak najszybciej podbiegli do grupy ludzi, którzy zgromadzili się przy barierkach.

- Co się dzieje? - spytał Maxi.

- Coś z maszyną. - Nicolas nawet na nich nie spojrzał. - Trzeba ją poinstruować, sama nie da rady.

- Jak wy sprawdzacie te złomy? - zdenerwował się Leon.

Odwrócił się w jego stronę.

- Słuchaj, motory sprawdzane są przed każdą jazdą, ale nie zawsze wszystko daje się wychwycić, a motocykliści muszą też sami zgłaszać jakieś błędy.

- To czemu Camila nic nie zgłosiła?

- Bo może, do cholery, nic nie zauważyła!

Widzieli, jak ich przyjaciółka dramatycznie próbuje sprowadzić pojazd na środek toru – z marnym skutkiem. Przez przyciemnioną szybkę kasku nie widzieli jej oczu, mogli jedynie się domyślać, jakie przerażenie się w nich jawi. I choć była przygotowana na takie sytuacje, to prawdopodobnie w tej chwili nie mogła się nie bać. Znali ją, bardzo dobrze ją znali, i wiedzieli jak zachowuje się w takich sytuacjach. Musiała jednak zachować trzeźwe myślenie, aby spokojnie zjechać z toru.

- Na prawo!

Mężczyzna stojący za barierką po drugiej stronie starał dawać się jak najczytelniejsze znaki kierowcy granatowo – szarego motocykla.

- Hamulce! - Do uszu wszystkich dotarł niewyraźny, stłumiony kobiecy głos.

Trener zaklął pod nosem.

- Jak coś się jej stanie, to osobiście dopilnuję, żeby zwolnili mechaników – zapowiedział.

- Sam powiedziałeś, że wszystkiego nie da się wyłapać – prychnął zaniepokojony Maxi.

- Zepsutych hamulców nie można tak po prostu przeoczyć.

I w tym momencie wszystko się zatrzymało. Dosłownie.

Oczy wszystkich zwróciły się znów na dziewczynę. Jej motor nagle zahamował. Przez chwilę jeszcze utrzymał się na przednim kole, po czym z impetem runął na ziemię.

Zamarli. Całe ciało Maxiego oblał zimny pot, za to nogi Leona natychmiast wyrwały się do przodu.

- Matko Boska, Camila...

Padł na kolana obok swojej przyjaciółki. Po drugiej jej stronie znalazł się brunet w czapeczce. Odpiął kask Rudej i szybko, acz ostrożnie zdjął jej go z głowy.

- Spokojnie...

Dziewczyna podparła się łokciami. Nachyliła się nad torem tak, że jej włosy – których znów nie związała – zakryły całą jej twarz.

Z jej ust wydobył się odgłos łapczywego nabierania powietrza. Niespodziewanie zaczęła wymiotować.

Maximiliano odgarnął jej włosy na kark i położył rękę na czole.

- Chłopaki, zabierzcie motor!

Obok nich pojawił się Nicolas. Spojrzał na pojazd leżący na jednej z nóg Camili.

- Cami... - Klęknął obok niej. Chwycił ją za rękę i ścisnął lekko. - Spokojnie.

Zauważyli jak z przeciwległego końca toru biegnie w ich kierunku dwóch mężczyzn. Po chwili znaleźli się obok nich.

- Ostrożnie – odezwał się Leon, kiedy podnosili motocykl do pionu. - Może ją coś boleć.

Usłyszeli, jak ciężko oddycha. Przestała wymiotować. Podniosła ciężką głowę do góry. W jej brązowych oczach zalśniły łzy. Nie wiedzieli, czy to łzy bólu, strachu, czy może jeszcze czegoś innego.

- Jak nogi? - Z ust Nicolasa wypłynęło niepewne pytanie.

Pokiwała powoli głową. Przymknęła oczy.

- Nie bolą? - spytał jej najlepszy przyjaciel.

- Nie... - Przełknęła wielką gulę w gardle.

- Twarda dziewczyna – skwitował Leon.

Rudowłosa przeniosła wzrok na swoje nogi.

I wtedy oni także zauważyli potężną, krwawiącą ranę na jej lewym udzie. Kombinezon był przecięty, podobnie jak jej skóra. Z rozcięcia obficie sączyła się ciemnoczerwona krew.

- O Jezu... - jęknęła cicho.

- Camila... Camila, nie zamykaj oczu. - Maxi poklepał ją lekko po policzku. - Cami, słyszysz?

Jednak powieki kobiety już opadły, a ona straciła świadomość.

- Maxi – Leon chwycił go za rękę widząc, że chce nią on dalej cucić swoją przyjaciółkę – przestań, zaraz się ocknie. Nie denerwuj się.

Chłopak westchnął głęboko. Odgarnął rude pukle z twarzy Camili.

- To nie wygląda najlepiej – stwierdził Nicolas przyglądając się ranie swojej podopiecznej.

- Według mnie, nadaje się do szycia.

- Trzeba z nią jechać o szpitala – zadecydował Maxi. - Może wdać się zakażenie. Jesteś samochodem? - Spojrzał na swojego przyjaciela.

- Tak, weź ją – odparł.

- Jadę z wami – wtrącił Nicolas.

- Ty lepiej nagadaj tym mechanikom, co są odpowiedzialni za motor Camili. Chyba, że chcesz, żebym ja to zrobił.

Wziął ostrożnie na ręce swoją nieprzytomną przyjaciółkę i szybkim krokiem udał się z nią w stronę samochodu Leona.

Niby wiedział, że to nic groźnego – Camila w końcu zawsze na widok krwi traciła przytomność – ale i tak się bał. Sam nie był do końca świadomy czego. Może tego, że jego przyjaciółka cierpi? W tym momencie chętnie zamieniłby się z nią miejscami.

Zrobiłby wszystko, żeby ta rudowłosa wrednota była szczęśliwa.

Trzymał w ręce białą kartkę papieru, z narysowaną na niej tabelą. Słowa wydrukowane w języku angielskim wyrażały jego najbliższe plany.

„1 maja, godzina 6:30 – samolot do Brazylii.”

Więc to najpierw tam miał polecieć. Na samym początku miał odwiedzić swój ojczysty kraj. Brazylię, której nie widział już trzy lata. Znów miał rozmawiać po Portugalsku. Kolejny raz miał podziwiać te wszystkie piękne miejsca, w których spędził dzieciństwo.

Był tylko jeden minus. Już nie będzie mógł spotkać się ze swoim ojcem. Nie będzie mógł z nim pograć w piłkę, jak to robił gdy był dzieckiem. Nie będzie mógł z nim pożartować, ani pokazać mu swoich fotografii. Nie będzie mógł z nim porozmawiać.

Żałował, że stało się to właśnie wtedy. Kiedy jego ojciec odchodził z tego świata, on nawet nie mógł przy nim być. Nie mógł wyjechać z Wielkiej Brytanii, trzymała go w niej praca. To wszystko było takie niesprawiedliwe. Jego ojciec umierał ze świadomością, że jego jedyny syn nie zawalczył na tyle, aby odwiedzić go w jego ostatnich chwilach.

Ale czasu już nie cofnie. Poza tym, tam, w Brazylii miał jeszcze matkę – samotną kobietę w podeszłym wieku. Na niej też mu oczywiście zależało, nikt nawet nie wiedział jak bardzo. Była w końcu najważniejszą kobietą w jego życiu.

To trochę dziwne, że jeszcze nie spotkał tej jedynej. Przeprowadzał tyle sesji zdjęciowych z kobietami, tyle razy bywał na spotkaniach, gdzie spędzał przyjemne chwile ze światowej sławy modelkami, a jakoś nigdy nie poczuł tego czegoś. Miłość nie zając, nie ucieknie, ale do niego zbliżała się niczym żółw.

Drzwi jego gabinetu otworzyły się, a do środka wszedł wysoki, chudy mężczyzna.

- Zapoznałeś się z planem?

Pokiwał powoli głową, jednak nie odezwał się.

- Najpierw polecisz do Brazylii, później do Francji, Argentyny, Hiszpanii i Włoch. W sumie pięć krajów. Zakwaterowanie w każdym z nich masz już załatwione. Wylatujesz za pięć dni, a w Brazylii będziesz mieszkał w pewnym czterogwiazdkowym hotelu w...

- Nie – przerwał mu. - W Brazylii jest moja rodzina, mam gdzie mieszkać. Nie potrzebuję żadnych hotelów.

Jego szef podrapał się nerwowo po głowie.

- No tak – rzekł. - Nie mamy ustalonych jeszcze pozostałych hoteli, ale to tylko kwestia pieniędzy, o nic się nie martw. Będę cię na bieżąco informował o wszelkich spotkaniach i tym podobnych.

Spojrzał znów na kawałek papieru, który trzymał w ręce.

- Przez ile mam być w jednym kraju? - spytał.

- Miesiąc – odpowiedział mężczyzna. - Miesiąc w Brazylii, Francji, Argentynie, Hiszpanii i Włoszech. A ostatni, szósty, spędzisz w tym miejscu, w którym znajdziesz coś odpowiedniego do przeprowadzenia sesji. Rozumiesz, prawda?

Pokiwał potakująco głową. Czego mógł w tym nie rozumieć?

- Denerwujesz się?

Spojrzał na niego zdezorientowany. Czasami nie rozumiał tego faceta. Dość często również się przejęzyczał.

- Słucham?

- Pytam, czy się denerwujesz.

Zaśmiał się pod nosem i podrapał po głowie.

- Dlaczego miałbym się denerwować?

- Broduey, w końcu opuszczasz swój kraj i...

- Mówiłem już panu – przerwał mu – że Wielka Brytania to nie jest mój kraj. Mój kraj to Brazylia. B R A Z Y L I A.

Mężczyzna odchrząknął.

- Racja – potwierdził. - Jednak nie zapominajmy, że to tutaj mieszkasz od kilku lat.

- Co nie zmienia faktu, że nie jestem przywiązany do tego miejsca. Trzyma mnie tu tylko praca, pan dobrze o tym wie.

- Nie roztrząsajmy prywatnych spraw w biurze – mruknął szef. - Tak... Pierwszy maja, godzina 6.30, lotnisko na południowej granicy Londynu. Bilet dostaniesz jutro. To wszystko, do widzenia.

Odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia trzaskając drzwiami.

Westchnął.

Wziął do ręki czarny aparat leżący na biurku. Wszedł w galerię.

Pierwsze zdjęcie przedstawiało kilkuletnie dzieci z sąsiedniego przedszkola bawiące się na placu zabaw. Akurat przechodził koło placówki i po prostu nie mógł się powstrzymać, aby nie uwiecznić tego pięknego obrazu.

Drugie zdjęcie przedstawiało parę staruszków siedzących na brązowej ławce w parku. Na oko mogli mieć już grubo ponad siedemdziesiąt lat. Widać było jednak, że ich miłość nadal jest tak silna jak na początku. Musiał uzyskać ich pozwolenie na zrobienie im fotografii.
          Trzecie zdjęcie przedstawiało czarnego psa biegającego po trawniku. Moment naciśnięcia przycisku doskonale ujął szczeniaka w locie, z szeroko otwartym pyskiem i różowym językiem wiszącym z jego boku. Nawet takie rzeczy były piękne. 
Czy da radę? Czy potrafi sprostać tak ciężkiemu zadaniu, jakim jest wyjazd do pięciu krajów i odnalezienie czegoś lub kogoś kto tak idealnie nadaje się do przeprowadzenia sesji? Nigdy nie był w takiej sytuacji, nigdy nie został obdarzony tak wielkim zaufaniem, jakie on dostał od swojego szefa i współpracowników.

Wiedział jedno. Musiał zrobić co w jego mocy aby zachować dobre imię agencji.

W rękach trzymała ciężkie reklamówki z zakupami. Przeciskała się między ludźmi na wąskich chodnikach przy ulicy, co chwila czując na jakiejś części swojej ciała lekkie uderzenie. O tej porze ulice były zatłoczone, szczególnie te w centrum Buenos Aires. Jednak ona nie miała wyjścia – musiała zrobić te cholerne zakupy. Jej siostra poszła przecież do pracy i nie mogła zrobić tego za nią – zresztą Natalia i tak nie pofatygowałaby się nawet do sklepu na rogu ich ulicy, to było dla niej za dużo. Wolała siedzieć cały dzień w domu i nie robić kompletnie nic. Violetta była już przyzwyczajona do sytuacji w ich domu, nie było to dla niej nic nowego.

Wciąż czuła euforię po tym, jak dwa dni temu Lorenzo zabrał ją w tamto miejsce. Było tak pięknie... Dookoła nich ćwierkały ptaszki, a oni sami siedzieli na czerwonym kocu i rozkoszowali się swoją obecnością. Nie zauważyli nawet kiedy się ściemniło, a zegarek wskazywał już tak późną godzinę, że musieli wracać do domu.

Nie była tym ucieszona – nigdy nie wiedziała co zastanie w swoim mieszkaniu. Tym razem nie było lepiej, jej siostra zasnęła na sofie w salonie, z włączonym telewizorem, otwartym na oścież oknem tarasowym i niezamkniętymi drzwiami wejściowymi. Gdy ją obudziła i porządnie na nią nawrzeszczała, Natalia odpowiedziała, że mogła nie szwędać się po mieście ze swoim lovelasem tylko pilnować co się w jej własnym domu dzieje.

Violetta nie miała pojęcia co robić. Nie mogła poradzić sobie z własną, młodszą siostrą. Nie potrafiła do niej dotrzeć, normalnie z nią porozmawiać. Nigdy nie były sobie bliskie, ale uważała, że skoro los postanowił umieścić je w jednym domu, same, w pokojach obok siebie, to miał coś na celu.

Widziała z jakim chłodem odnosi się do niej Nata, nie wiedziała jednak dlaczego. Wielokrotnie ją o to pytała, wtedy jednak dziewczyna albo ją zbywała, albo najzwyczajniej w świecie nie odpowiadała.

Domyślała się, że jej siostra ma jakieś problemy, nie mogła jednak dowiedzieć się jakie. A to było chyba najważniejsze, prawda?

Poczuła mocne uderzenie w tył pleców. Zachwiała się. Reklamówki z zakupami wypadły jej z rąk, a ona sama zachwiała się i upadła ciężko na betonowy chodnik. Zaklęła cicho pod nosem i rozmasowała obolałe kolano.

Ludzie przechodzący obok nie zwracali na nią uwagi – tylko co druga osoba warczała jakieś niekoniecznie przyjemne słowa.

- O Jezu, przepraszam... - Usłyszała męski głos. - Nic pani nie jest? Przepraszam... Dolores, chodź tutaj!

Podniosła głowę do góry i odgarnęła włosy z twarzy. Ktoś wyciągał ku niej rękę.

- Przepraszam, moja córka pani nie zauważyła.

Patrzył na nią nieziemsko przystojny brunet z piwnymi oczami i wyrazem zaniepokojenia na twarzy.

Chwyciła jego dłoń i stanęła na nogi

- Nic nie szkodzi – uśmiechnęła się lekko.

- Pomogę pani to pozbierać – zaoferował się. - Dolores, chodź do mnie!

Za chwilę pojawiła się przy nim mała dziewczynka. Złapała go za rękę.

- Kochanie, przeproś panią.

Spojrzała najpierw na nią, a później na swojego ojca.

- A muszę? - spytała cicho.

Violetta zaśmiała się serdecznie.

- Nie musisz księżniczko, nic się nie stało – zapewniła ją.

- Jeszcze raz przepraszam – rzekł mężczyzna. - Po prostu się śpieszę, przyjaciółka wylądowała w szpitalu, muszę po nią pojechać, ale najpierw córkę muszę zaprowadzić do znajomej.

Violetta zmarszczyła brwi.

- Czy to coś poważnego?

- Nie, nie – zaprzeczył. - Miała niegroźny wypadek, ale najpewniej jest przemęczona, wie pani, jak to jest.

- Tak, oczywiście – pokiwała ze zrozumieniem głową. - W takim razie proszę się nie zatrzymywać i iść, ja sobie poradzę.

- Przecież nie zostawię pani z tym wszystkim. - Kucnął i kilkoma szybkimi ruchami zapakował jedną reklamówkę.

Przejęła ją od niego, a zanim zdążyła wygodnie złapać ją w rękę, a mężczyzna podał jej drugą.

- Kiedyś pani to jakoś wynagrodzę, ale teraz naprawdę muszę iść. - Wstał. - Przepraszam i do zobaczenia, mam nadzieję.

Zaledwie mu odpowiedziała, on już chwycił swoją córeczkę za rękę i oddalił się w przeciwnym kierunku.

Stała jeszcze przez chwilę i patrzyła w miejsce, w którym przed sekundą się znajdowała. Po momencie potrząsnęła z niedowierzaniem głową.

O czym ona myśli? Ma chłopaka, partnera, z którym jest szczęśliwa. Jest dorosłą, dojrzałą kobietą, nie zwracam uwagi na każdego mężczyznę, który pomoże jej pozbierać zakupy z chodnika, do cholery!

A ten co jej pomógł, przecież ma córkę, a co za tym idzie – zapewne i żonę.

Zganiła się w myślach za swoje wyobrażenia. Czy, do jasnej ciasnej, nie może zachowywać się jak każda zakochana kobieta w związku?

Oczywiście, że nie. Przecież ona nigdy nie była jak reszta kobiet.

Westchnęła ciężko po czym ruszyła w dalszą drogę do swojego domu.

Jedyna myśl, jaka ją w tym momencie pocieszała to ta, że Natalii nie ma teraz w domu i będzie mogła spokojnie zająć się swoimi sprawami, bez wysłuchiwania jej ciągłych narzekań.

Tak, jest i rozdział dziesiąty. Chyba najdłuższy jaki dotąd napisałam :P Dużo miejsca zajął wątek Camili, jak wam się podoba? Wprowadziłam trochę akcji xD  
W drugim wątku z Brodueyem w sumie nic takiego się nie dzieje :D W trzecim jest Leosiek i Violka, względnie wyszedł :D
Nie mam pojęcia kiedy kolejny rozdział. We wtorek przyjeżdża do mnie dziewczyna z wymiany, i cały tydzień mam zawalony. Tak sobie myślę, kiedy ja będę oglądać Violettę?  Chyba w weekend nadrobię wszystkie odcinki :D Ze też akurat od poniedziałku muszą puszczać nowe :P
Będę zmieniała wygląd bloga, czekam na szablon od Marci <3333 Ja już wiem że będzie cudowny i już się jaram, wy też możecie zacząć xD
To tyle? Chyba tak.
Bardzo dziękuję za 101 taków w ankiecie <3333

18 KOMENTARZY = ROZDZIAŁ 11

Kocham was <333333 

PS. Marcia zrobiła mi nowy szablon, proszę się jarać <3333