Rozdział osiemnasty

Ona ma za dużo tych dedykacji, zdecydowanie za dużo.

Ale muszę, bo kurde ją kocham no <333

Weronice, bo tak mi się zachciało. Bo już od niepamiętnych czasów, 

że tak powiem, truje mi łeb o Leonettę, że chce ich spotkanie. 

No teraz ma, więc nie może narzekać ;))

Kocham cię <3333

Stukał palcami o blat drewnianego stolika. Co chwila spoglądał ze zniecierpliwieniem na zegarek. Z panienką Castillo umówił się na godzinę siódmą, tymczasem było już dwadzieścia minut po czasie, a ona nadal się nie zjawiała. Próbował się do niej dodzwonić, ale jej telefon był poza zasięgiem. Westchnął ciężko, podniósł się z krzesła i już miał wychodzić, kiedy usłyszał za sobą jej głos.

- Niech pan poczeka. - Dobiegła do niego. - Proszę poczekać. Przepraszam za spóźnienie, miałam małe problemy. Niech mi pan wybaczy, proszę zostać.

Odgarnęła włosy z twarzy i próbowała złapać oddech, który przyśpieszył po szaleńczym biegu przez pół miasta.

Cóż, na pewno zdążyłaby na czas, gdyby nie fakt, że jej siostra najwyraźniej zrezygnowała z powrotu do domu. Violetta siedziała w salonie i czekała na nią, a jej nie było i nie było. W końcu, po długim namyśle i kilku próbach dodzwonienia się do niej, wysłała jej krótkiego esemesa, schowała klucz pod wycieraczkę przed domem - bo ona oczywiście zostawiła swoje w mieszkaniu - i czym prędzej pobiegła na przystanek. Jednak los widocznie sprzysiągł się przeciwko niej, bo autobus, którym miała dojechać do kawiarni uciekł jej sprzed nosa, i to dosłownie. Biegła jak idiotka za nim przez kilka metrów, zrezygnowała jednak kiedy doszła do wniosku, że przecież i tak go nie dogoni, a jakoś nie ma ochoty wysłuchiwać głośniejszych śmiechów obcych ludzi.

Mężczyzna uśmiechnął się lekko.

- Nie szkodzi, nic się nie stało - odparł. - Pomyślałem tylko, że nie zamierza pani już się ze mną spotkać. Nie odbierała pani telefonu.

- Wie pan, sprawy rodzinne, nie mogłam dodzwonić się do siostry. Poza tym, telefon ma już swoje lata, denerwuje mnie, więc zaliczył bliskie spotkanie z podłogą, ale mniejsza o to. Jeszcze raz przepraszam, że musiał pan na mnie czekać.

Odsunął jej krzesło przy stole, a ona podziękowała, uśmiechnęła się i usiadła. Usadowił się naprzeciw niej.

- Jakieś kłopoty w rodzinie? - zapytał zaciekawiony.

Machnęła ręką. - Ah, nic takiego. Z moją siostrą są same problemy, ale już się przyzwyczaiłam, niech się pan nie przejmuje. To... trudna dziewczyna. Ale nie rozmawiajmy o tym - zawiesiła na chwilę głos. - Chciałam panu jeszcze raz bardzo podziękować, że zwrócił mi pan mój dowód. Nie wiem, jak mogę się panu odwdzięczyć.

Zaśmiał się przyjacielsko i oparł się łokciami o stół.

- Odwdzięcza się pani tym, że zaprosiła mnie pani na kawę - odpowiedział. - No i proszę nie mówić do mnie na pan. Jestem Leon. - Wyciągnął do niej rękę.

Uśmiechnęła się i uścisnęła jego dłoń. - A ja...

- Violetta, tak, wiem - przerwał jej. - Bardzo ładne imię, nawet moja córka tak stwierdziła. A proszę mi uwierzyć, ona naprawdę zna się na rzeczy.

Teraz to ona się zaśmiała. - Nie wątpię, ma pan... masz - poprawiła się szybko - cudowną córeczkę. Jak ma na imię?

- Dolores.

- To imię podobało mi się zawsze - przyznała. - Nie rozumiem dlaczego moi rodzice nazwali mnie Violetta. Już imię mojej siostry jest ładniejsze, Natalia jest takie... inne.

- Każde imię ma w sobie to coś - stwierdził Leon. - Moje na przykład też do pewnego czasu mi się nie podobało, aż doszedłem do wniosku, że są gorsze. O wiele gorsze.

Uśmiechnęła się.

Czas w towarzystwie tego mężczyzny płynął jej tak szybko... Co chwila spoglądała na zegarek, a wskazówki poruszały się jakby w przyśpieszonym tempie. Nie zwracała jednak na to uwagi - tak przyjemnie im się rozmawiało. Poruszyli niemal wszystkie tematy, znaleźli wspólny język i okazało się, że tak wiele ich łączy.

- Twoja żona nie będzie zazdrosna, że spędzasz ze mną tyle czasu? - W końcu odważyła się zadać pytanie, które od początku spotkania chodziło jej po głowie.

Sama nie zastanawiała się, co powiedziałby Lorenzo, gdyby się dowiedział, że spotyka się z obcym mężczyzną, którego widziała raz w życiu na oczy.

- Nie mam żony, skąd taki pomysł? - Uśmiechnął się.

- Och.

Speszyła się i spuściła głowę na dół. Nie rozumiała jak mogła dopuścić do takiej gafy, była głupia.

- Ależ nic się nie stało - uspokoił ją. - Jeśli chodzi o to, że mam córkę, a nie mam żony, to przecież nie będę cię okłamywał. Już się przyzwyczaiłem. Nie wstydzę się, że Dolores to tak naprawdę wpadka z imprezy. Wiesz, kocham ją najbardziej na świecie i nie mam powodów, żeby zmyślać.

Uśmiechnęła się. - Właśnie widzę, że ją kochasz - rzekła. - Widzę twój wyraz twarzy, kiedy o niej mówisz. Tylko jestem trochę zdziwiona, zazwyczaj to matka opiekuje się dzieckiem, jeśli nie jest z jego ojcem.

Leon podrapał się po głowie i zaśmiał się.

Nie ma się co dziwić. Obalił stereotypy.

- Matka Dolores nie interesuje się nią, nie utrzymuje kontaktów. Ostatni raz widziała ją po jej narodzinach. W sumie to i dobrze. To nie była dobra kobieta - przerwał na moment. - A skoro mowa o związkach... masz kogoś? Chłopaka, narzeczonego?

Westchnęła cicho.

Przez moment wahała się czy mu powiedzieć. Ale w gruncie rzeczy on nie okłamał jej co do swojego stanu, więc ona także powinna być szczera. A przecież... nie miała nic do ukrycia. W końcu kochała swojego chłopaka.

- Tak, od kilku lat jestem w związku - wyznała.

To nic nie zmieniło, nadal rozmawiali jak najlepsi przyjaciele, śmiali się. Zachowywali się, jakby znali się o wiele dłużej, a tymczasem minęła zaledwie godzina.

Cóż, widocznie na tak trudno znaleźć bliską osobę w tym wielkim mieście.

Wszedł po schodkach i stanął przed drzwiami. Zapukał. Nasłuchiwał korków po drugiej stronie, w głębi domu, ale niczego takiego nie usłyszał. Zamiast tego, do jego uszu dotarły takie... dziwne odgłosy. Nie rozpoznawał ich.

Nacisnął klamkę. Drzwi były zamknięte. Zastukał głośniej.

- Camila! - zawołał. - Camila, otwórz drzwi!

Usłyszał huk rozbijanego szkła. Zdenerwował się. Co działo się z jego przyjaciółką?

Zeskoczył ze schodków i podbiegł do parapetu. Wyciągnął spod doniczki srebrny klucz. Włożył go do zamka i przekręcił. Otworzył drzwi. Wbiegł do środka.

W domu znów rozległ się huk. Dochodził... miał wrażenie, że z kuchni. Zdenerwowany czym prędzej pobiegł w jej kierunku, a później... później stanął jak wryty w progu.

Pierwszy raz widział ją w takim stanie. Nie poznawał jej. Niszczyła wszystko, co tylko wpadło jej w ręce. Tłukła wszystkie talerze, wszystkie szklanki i wazony. Jakby wstąpił w nią prawdziwy szatan.

Podszedł do niej od tyłu. Chwycił ją za ramiona. Ale ona... ona nie zareagowała. Jakby w ogóle tego nie poczuła.

Nie potrafił jej utrzymać. Nigdy nie podejrzewał, że tyle siły może mieścić się w tak drobnym ciele.

- Camila, uspokój się - powiedział jej do ucha.

Nie dała znaku, że go słyszy. Sięgnęła ręką do miski stojącej na ladzie. Chwyciła ją i z całej siły cisnęła nią o ścianę. Oplótł ją ramionami w pasie, przyciskając jej ręce do tułowia. Jednak... jednak ona - ku jemu wielkiemu zdziwieniu - wyrwała się.

Odgłosy jakie z siebie wydawała, naprawdę napawały przerażeniem. Nabierała łapczywie powietrza, oddychała ciężko, krzyczała, przeklinała, płakała.

Popchnął ją na podłogę. Straciła równowagę i runęła na ziemię. Chciał ją przytrzymać, jednak ona była szybsza. Zerwała się na nogi i wybiegła z kuchni.

Nigdy się tak nie bał. Nie wiedział, co dzieje się z jego rudzielcem. Ona nigdy się tak nie zachowywała. To... to nie była ona.

Usłyszał jak wbiega po schodach. Popędził za nią, jednocześnie wyjmując z kieszeni bluzy telefon i wystukując numer swojego przyjaciela. Odebrał po pierwszym sygnale. Powiedział mu tylko, że ma natychmiast przyjeżdżać do domu Camili, i nie czekając na jego odpowiedź, rozłączył się. Nie miał czasu na pogawędki z Leonem.

Przeskoczył ostatni stopień i znalazł się na piętrze. Wpadł do pierwszego pokoju z brzegu - od razu zauważył Cami. Ściągała z półek wszystkie ramki ze zdjęciami, i wszystkie tłukła, rzucając nimi o ścianę i podłogę. Podbiegł do niej. Chwycił ją za ramię i odciągnął na kilka metrów. Nagle odwróciła się i z całej siły uderzyła go kolanem w brzuch. Zgiął się w pół i puścił ją, a ona wybiegła z pomieszczenia.

Po chwili opanował ból i wyprostował się. Wybiegł z pokoju za swoją przyjaciółką.

Modlił się, żeby Leon przyjechał jak najszybciej. Nigdy jeszcze nie miał takiej sytuacji, żeby nie mógł zapanować nad Camilą, nigdy. Teraz... teraz wiedział, że sam nie da rady.

Próbował ją powstrzymać. Ale ona nadal wyrywała się i niszczyła kolejne rzeczy. Ilekroć unieruchomił jej ręce, ona jakby dostawała więcej energii. Szarpała się na wszystkie strony, wrzeszczała, a później uciekała do kolejnego pokoju.

Tym razem też mu uciekła. Jednak po chwili usłyszał jej głośniejszy krzyk i głos Leona. Wyszedł na korytarz.

- Co się z nią dzieje?

Stał przy schodach trzymając swoją przyjaciółkę w pasie i próbując ją utrzymać. Maxi podbiegł do nich.

- Sam chciałbym wiedzieć. Nie daję rady, spróbuj ją uspokoić.

Chłopak chwycił Camilę za włosy i przytrzymał jej głowę. Zaczął jej szeptać do ucha jakieś słowa, ale ona nie zwróciła na nie uwagi. Nadal próbowała się wyrwać, wrzeszczała, przeklinała, płakała.

Popchnął ją na ziemię i przycisnął do niej. Przytrzymał jej ręce po obu stronach głowy. Nie przestała się szarpać. Wierzgała nogami, jakby miała nieskończenie wiele siły.

Maximiliano chwycił ją za ramiona i poderwał do góry. Zacisnął ręce na jej skórze, przez co syknęła głośno. On się jednak tym nie przejął.

- Jeśli w tym momencie się nie uspokoisz, to - przysięgam ci - dostaniesz tak, że przez tydzień nie będziesz mogła normalnie chodzić, rozumiesz?

Ale najwyraźniej nie rozumiała, bo nie potrafiła się opanować.

Spojrzał na Leona.

- Nie ma szans - stwierdził.

Tamten pokiwał w zamyśleniu głową. Po chwili złapał Camilę za rękę i podniósł do góry. Z trudem zaciągnął ją do jednego z pokoi.

- Będziesz tutaj siedzieć, dopóki się nie uspokoisz.

Wepchnął ją do środka, zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku.

- Myślisz, że to coś da? - spytał jego przyjaciel.

Wzruszył ramionami. Nie wiedział.

On również nigdy nie spotkał się z takim zachowaniem Cami. Przecież to zawsze była spokojna dziewczyna... No, nie zawsze. Ale nigdy nie dochodziło do takich sytuacji. Nigdy nie była tak agresywna. Nie poznawał jej.

- I can almost see it, that dream I'm dreaming but, there's a voice inside my head saying, you'll never reach it... - nuciła pod nosem przeglądając papiery na swoim biurku. - Every step I'm taking, every move I make feels, lost with no direction, my faith is shaking but I, I Gotta keep trying, gotta keep my head held high.

Nie mogła dokończyć refrenu, bo drzwi jej gabinetu otworzyły się z hukiem, a do środka szybkim krokiem wparowała czarnowłosa kobieta.

- Ludmiła, moja ostatnia nadziejo. - Dopadła jej biurka. - Musisz mi pomóc, musisz, błagam cię.

Zdezorientowana blondynka wstała z krzesła i spojrzała uważnie na Francescę.

- Dobrze się czujesz? - spytała podejrzliwie. - Co się stało?

Dziewczyna odgarnęła włosy z twarzy i oparła się dłońmi o blat. - Czuję się doskonale, czego nie można powiedzieć o szefie. Nie ma dzisiaj humoru, uwziął się na mnie. Jesteś moją ostatnią deską ratunku, rozumiesz?

Położyła jej dłoń na ramieniu. Włoszka wzdrygnęła się lekko, jednak Ludmiła udała, że tego nie zauważyła - już kolejny raz, tak na marginesie. Do tej pory nie rozgryzła dziwnego zachowania dziewczyny, choć tak bardzo próbowała. Cóż, Francesca była inna, można powiedzieć - dziwna.

- Rozumiem, rozumiem, ale o co chodzi? - spytała. - Nie denerwuj się tak.

Jej współpracownica nabrała powietrza w płuca, po czym odetchnęła głęboko.

- Wczoraj dał mi kolejne dwieście stron dokumentów do korekty, a dzisiaj przyszedł i powiedział, że chce je mieć na godzinę piątą, wiesz? Ja nie zrobiłam nawet połowy, do cholery, słyszysz? Powiedział, że mnie zwolni, jak mu tego nie oddam, Ludmiła, musisz mi pomóc!

Blondynka przygryzła wargę.

Nie do końca rozumiała, na czym miałaby ta jej pomoc polegać. Z ortografii była tak naprawdę noga, przecież Francesca sama na początku narzekała, że najwięcej problemów ma z jej dokumentami. Teraz, co prawda, było trochę lepiej, ale i tak nie doskonale.

- I co ja miałabym zrobić? - Była ostrożna, nie wiedziała czego ma się spodziewać.

- Proszę cię, poprawisz chociaż kilka stron? Ludmiła, ja naprawdę nie dam rady zrobić tego w tak krótkim czasie - jęknęła.

Westchnęła.

- Dobrze wiesz, jakie byki robię przygotowując papiery. Ty naprawdę chcesz, żebym poprawiała te błędy?

- Ale to nie ma znaczenia. - Machnęła ręką. - Chodzi o to, żeby były tylko poprawione, żeby było widać, że ktoś je w ogóle miał w ręce, rozumiesz o co mi chodzi? Jak będą jeszcze jakieś błędy, to ja je później skoryguję, ale to na piątą musi być zrobione. - W jej oczach widziała tyle nadziei, że przecież nie mogła się sprzeciwić.

- No... dobrze - zgodziła się w końcu. - Tylko Francesca, ja naprawdę nie umiem ortografii, ja...

- Boże, dziękuję ci. - Niespodziewanie dziewczyna rzuciła jej się na szyję, chyba za nim jeszcze przemyślała swój czyn. Nigdy nie okazywała tak otwarcie swoich uczuć, ale z Ludmiłą przecież rozumiała się bardzo dobrze i przy niej mogła być sobą, choć po części. Jej znajoma w dalszym ciągu nie wiedziała co stało się kilka lat temu. I jak na razie nie musiała wiedzieć. - Ludmiła, jesteś moim wybawieniem, wiesz? - Odsunęła się od niej. Na jej twarzy widniał szeroki uśmiech, tak rzadko spotykany. - Przecież ja nie wiem, co bym zrobiła, gdyby on naprawdę mnie wywalił... - Zapewne załamałaby się psychicznie, doszła do takiego wniosku. Ta praca, choć niełatwa i zajmująca wiele czasu, była jej ucieczką od codzienności, od bolesnych wspomnień.

Dzięki niej nie cierpiała tak bardzo, choć przecież i tak musiała znosić ten ból. Godziny spędzone bezczynnie były dla niej prawdziwą męczarnią, wtedy przed jej oczami pojawiała się Jego twarz, wtedy czuła jego ohydny oddech i silne ręce dotykające całego jej ciała. Kiedy pracowała, to wszystko na jakiś czas gdzieś znikało, odchodziło. Jednak kiedy tylko podnosiła głowę znad papierów, zdawało jej się, że On stoi przed nią, że zbliża się do niej. Jeszcze jakiś czas temu uciekałaby, teraz jednak wiedziała, że to tylko jej chora wyobraźnia, że jego tak naprawdę nie ma, że jest daleko, za oceanem. Przecież nie bez powodu uciekła ze swojego kraju, w tak odległe miejsce; bała się, że któregoś dnia może spotkać go na ulicy. A wtedy by już chyba nie wytrzymała.

- Chodź do mojego gabinetu, dam ci papiery - odezwała się w końcu. - Nie masz chyba roboty, prawda?

Pokręciła przecząco głową. - Nie, akurat wszystko skończyłam, dzisiaj wyjątkowo mało. W przeciwieństwie do ciebie, jak mi się wydaje - zaśmiała się.

Francesca jęknęła. - Nie przypominaj mi nawet. A na jutro muszę oddać mu zaległe archiwum, czuję noc spędzoną nad papierami. Mogłabyś mnie jakoś pocieszyć - zarzuciła jej, udając oburzoną.

Ludmiła uśmiechnęła się. - Ja jutro mam ułożyć plan jakiegoś spotkania, a z tego co wiem, to najgorsze zadanie jakie w tej firmie może się przytrafić.

- I dobrze wiesz. - W jej głosie słychać było współczucie. - Doświadczyłam tego na własnej skórze. Raz. I już nigdy więcej. Uzbrój się na jutro w żelazne nerwy i wypij kilka kubków melisy, tak na wszelki wypadek. Dobrze ci radzę.

Więź między nimi się zacieśniała, choć Francesca miała świadomość, że kiedy Ludmiła dowie się wszystkiego - a to niewątpliwie kiedyś nastąpi, choćby nie wiem jak bardzo chciała temu zapobiec - najprawdopodobniej nic nie będzie w stanie zerwać ich kontaktów. 

 

Wrzucam i rozdział osiemnasty, przepraszam za porę. Cóż, dobrnęliście tych osiemnastu komentarzy, ale niech szanowny anonimek nie myśli sobie, że ja jestem jakaś tępa ;) Na tym blogu w życiu nie było tylu komentarzy od anonimów, więc oczywiste jest to, że się zorientowałam, że to jedna i ta sama osoba. Rozdział dodaję, ale na przyszłość proszę nie robić mi takich akcji :)

No muszę wspomnieć tak wgl o Marco/Xabim. Nie wiem jakim prawem on odchodzi z serialu, ale ja go znajdę i zabiję. Kurde, on se odchodzi i nawet nie myśli, że ja umrę z braku Marcesci. Nie trawię Diecesci, nie lubię jej, ale jak już pisałam na moim asku, pal sześć, niech oni sobie będą razem na ten finał, ważne tylko, żeby moja Francesca była szczęśliwa <3

Part o Naxi pojawi się jakoś niedługo, rozdział tutaj - nie wiem kiedy. Zbliża się rok szkolny itp. itd. a poza tym, muszę się wziąć za ocenianie partów z konkursu na Juntosie, a trochę tego jest, uwierzcie mi :)

Kocham was bardzooo mocno <33333

17 KOMENTARZY - ROZDZIAŁ 19