Rozdział czternasty

Fragment +18... Ale krótki, i "gra wstępna", to tak się chyba może nie liczy ;)

Otworzyła oczy.

Przez chwilę nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Była w małym, białym pokoju. Widziała tylko mały stolik stojący obok dużego, małżeńskiego łoża na którym leżała.

Spojrzała w dół. Podniosła kołdrę. Była kompletnie naga. I już wiedziała co stało się tej nocy.

Przypomniała sobie tego bruneta, który podszedł do niej, gdy siedziała przy barze. W głowie ponownie usłyszała jego głos. Poczuła jego ręce oplatające ją. To wszystko było takie niewyraźne. Wydawało jej się, że to wszystko działo się kilka dni temu, nie pamiętała tego dokładnie. Wszystko spowite było gęstą mgłą.

Cóż, wiedziała, że przesadziła z alkoholem.

Jęknęła cicho. Wczepiła swoją bladą dłoń w jego gęste włosy i zacisnęła ją.

- Nie powinniśmy - wysapała.

Podniósł się na rękach. Jego twarz znajdowała się kilka centymetrów od niej. Czuła jego oddech na swojej skórze.

- Dlaczego? - spytał uwodząco.

Zniżył się i pocałował ją w szyję. Otworzyła oczy.

- Prawie się nie znamy...

Zaśmiał się cicho. Usiadł na jej okrakiem i przytrzymał jej ręce po obu stronach głowy. Pochylił się i złożył pocałunek na jej policzku.

- Właśnie się poznajemy.

Gwałtownie wyszarpnęła swoje ręce z jego uścisku i przekręciła się tak, że teraz to on leżał, a ona znajdowała się nad nim. Uśmiechnęła się wyzywająco, co on odwzajemnił.

- Przejmujesz inicjatywę. - Bardziej stwierdził, niż zapytał. - To mi się podoba.

- Nie wiesz do czego jestem zdolna.

Wyciągnął ręce przed siebie i powoli zdjął z niej bluzkę. Serce zabiło mu mocniej, kiedy zobaczył jej piersi w dosyć bardzo wyciętym, czarnym biustonoszu. Rzucił jedną z części jej garderoby na bok, po czym jednym, sprawnym ruchem rozpiął jej biustonosz. Jego oczom ukazał się duży, kształtny biust. Nabrał powietrza w płuca. Ona zaśmiała się triumfalnie, po czym przejechała swoją dłonią po jego twarzy.

Zeszła z niego usiadła obok, patrząc na niego wyczekująco. Podniósł się do pionu. Zrozumiał jej aluzję.

Ściągnął z siebie koszulkę, pokazując jej swoją idealnie wyrzeźbioną klatkę piersiową. Otworzyła lekko usta i przymrużyła oczy. Zaśmiał się cicho. Rozpiął swoje spodnie, rzucił je na ziemię. Kiedy tylko pozbył się ostatniej rzeczy, ona już pociągnęła go w swoją stronę. Teraz to on znów przejął władzę.

Nie pamiętała co działo się dalej.

Przekręciła głowę w bok. Już go tam nie było. Z trudem przypomniała sobie jego imię. Federico. Była przekonana, że jest to imię zagraniczne. Nie wiedziała skąd dokładnie... nigdy nie była w tym dobra.

Jej zaspane oczy dostrzegły biały kawałek papieru leżący na szafce obok niej.

Dziękuję za wspaniałą noc. Mam nadzieję, że więcej się nie spotkamy.

W pierwszym momencie nie wiedziała o co chodzi. To drugie zdanie było takie... dziwne? Dziwne. Ma nadzieję, że nigdy się nie zobaczą?

I dopiero po chwili dotarło do niej, że była tylko na jedną noc. Cóż, tak naprawdę jej to nie zdziwiło. Już nieraz spotykała mężczyzn, którym zależało tylko na jednym. Nigdy wprawdzie nie dawała zaciągnąć się do łóżka. To był pierwszy taki raz.

Zaraz przy swoim uchu usłyszała dzwonek telefonu. Sięgnęła po niego ręką i nawet nie patrząc na wyświetlacz, nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Słucham?

- Gdzie ty do cholery jesteś, że tak spytam? - usłyszała zdenerwowany, kobiecy głos. - Chcesz, żeby cię wywalili po niecałym miesiącu?

- Em... Francesca?

- Mówiłam ci już w zeszłym tygodniu, że nie będę świecić za ciebie oczami! - Nie zwróciła uwagi na jej pytanie. - Masz pół godziny spóźnienia, więc lepiej się pośpiesz, jeżeli nie chcesz, żeby szef się wściekł.

Podniosła się gwałtownie do pozycji siedzącej, przytrzymując drugą ręką kołdrę.

- Która jest godzina?

- Jeśli nie będziesz tutaj za moment to możemy spokojnie myśleć, że twoja ostatnia.

Przygryzła wargę. Wzrokiem znalazła zegar wiszący na ścianie. Wskazywał siódmą trzydzieści. Jęknęła do słuchawki.

- Będę za kwadrans - zapewniła Francesce. - Wymyśl coś, proszę cię.

Nie czekając na jej odpowiedź rozłączyła się i rzuciła komórkę na poduszkę. Zerwała się z łóżka zrzucając z siebie okrycie. W biegu odnalazła wszystkie swoje ubrania porozrzucane po całym pokoju i założyła je na siebie. Poprawiła włosy w lustrze wiszącym przed nią, po czym wybiegła z pomieszczenia.

Próbując złapać jedną z taksówek kursujących po ulicach rozmyślała o chłopaku, z którym to spędziła dzisiejszą noc. Z którym rzeczywiście zapomniała.

Nie wiedział, kiedy minął ten miesiąc. Czas upływał nieubłaganie. Nie zdążył się nawet obejrzeć, kiedy już musiał wyjeżdżać z Brazylii.

Spędził tam naprawdę wspaniałe dni. Po takiej długiej rozłące znów spotkał się ze swoją matką. Tak bardzo za nią tęsknił. Nikt nie mógł wyobrazić sobie jak cieszył się, kiedy znów ją zobaczył.

Przypomniał sobie te swoje młode lata, kiedy to biegał boso po podwórku, kiedy robił babki z piasku czy bawił się w błocie. Do pamięci powróciło jego pierwsze wspomnienie z aparatem - zrobił wtedy zdjęcie swojej mamie. Tego miesiąca powtórzył to kilka razy; miał kolejne fotografie do rodzinnego albumu.

A teraz? Teraz pakował kolejne rzeczy do walizki wiedząc, że musi znów opuścić ten dom. Najgorsze było to, że nie wiedział kiedy kolejny raz będzie mógł go zobaczyć.

Usłyszał pukanie do pokoju. Po chwili drzwi się otworzyły.

- Pomóc ci w czymś, synku?

Spojrzał na nią.

Przed nim stała niska kobieta w podeszłym już wieku. Widział pierwsze siwe włosy na jej głowie, i kolejne zmarszczki na jej umęczonej twarzy.

- Nie trzeba, już kończę. - Uśmiechnął się.

Jego matka odwzajemniła to.

- Gdzie teraz lecisz? - Przysiadła na skraju jego łóżka.

Wrzucił jakieś papiery do torby i wyprostował się.

- Francja - odparł. - Później Argentyna.

Kobieta zaśmiała się.

- Nigdy nie lubiłam Francji - mruknęła. - Ich język mnie przeraża. Połowę liter wymawiają nie wiadomo jak, a połowy nie wymawiają wcale. To nie to samo, co nasz Portugalski.

- Nie przesadzaj, mamo. - On również się zaśmiał. - Bonjour! Comment êtes-vous?

Celina spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Synu, hiszpański, włoski, angielski, tak, ale błagam cię, nie francuski...

- Nie martw się - przerwał jej - więcej nie umiem. Cóż, i tak jest lepszy od chińskiego.

Kobieta ściągnęła brwi.

- 早安? Czy to takie trudne? - Uśmiechnęła się.

Chwycił do ręki swój dotykowy telefon i popstrykał w nim coś. Odchrząknął.

- Jak się masz? - wypowiedział kaleczonym polskim.

Jego matka kolejny raz się zaśmiała.

- Nie, nie polski. Gorszy od francuskiego. Brzmi mniej więcej jak szumiące radio. Kiedyś sobie porównaj.

Poprawiła włosy i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Broduey również.

Kochał ją. Kochał ją całym sercem, bo tylko przy niej mógł być tak naprawdę sobą i nie musiał się niczego wstydzić.

Nie miał dziewczyny. Nie spotkał jeszcze tej jedynej, a nie chciał szukać jej na siłę. Podobno miłość przychodzi sama, i to w najmniej oczekiwanym momencie. Tak słyszał. Ktoś tak mówił. Ludzie czasami mają rację.

Cóż, może swoja miłość miał znaleźć w którymś z krajów, który miał odwiedzić? Nie wiedział. To wszystko było przed nim.

Miał tylko nadzieję, że nie pożałuje decyzji podjęcia się takiego wyzwania. Było trudne, owszem. Ale czy nie potrafił zrobić tego wszystkiego. Potrafił. Musiał jeszcze tylko chcieć. A chciał. Bardzo chciał. Bo to było dla niego coś wielkiego. Robił w końcu to co kochał, prawda?

Postawił talerz z jedzeniem na szafce i uklęknął obok łóżka. Odgarnął rude włosy z jej twarzy i uśmiechnął się.

Cóż, ta noc była naprawdę ciężka. Camila wymiotowała praktycznie cały czas. Później już nie miała nawet czym wymiotować. Leki przeciwgorączkowe wcale nie dawały tego efektu, którego się spodziewał. Bo nie było lepiej. Zasnęła dopiero o trzeciej nad ranem, cała zmęczona i spocona z wysiłku.

- Camila - Potrząsnął nią lekko. - Wstawaj, królewno.

Mruknęła coś pod nosem i odwróciła się na drugi bok, jednocześnie naciągając na siebie kołdrę. Westchnął cicho. Podniósł się z podłogi i usiadł na łóżku, przekręcając ją w swoją stronę.

- Cami - powtórzył. - No, obudź się już. Camila.

Podniosła powoli powieki i przetarła zaspane oczy. Spojrzała na niego nieprzytomnie.

- Jak się czujesz? - spytał, przykładając rękę do jej czoła.

- Chyba w porządku - odparła zachrypniętym głosem.

Chwycił ją za ramię i pociągnął do góry. Jęknęła cicho i oparła głowę o jego ramię, wypuszczając powietrze z płuc.

- Zjesz coś, co? - Pomasował ją po plecach.

Pokręciła przecząco głową. - Nie chcę.

- Ale musisz - uparł się. - Potrafiłaś zjeść jakieś przeterminowane jogurty, a kanapek nie zjesz? Nawet się nie wygłupiaj.

Zamknęła oczy i pociągnęła nosem.

- Ty nie umiesz robić kanapek - zarzuciła mu.

- Aha. - Pokiwał głową. - Nie umiem robić kanapek? Okey. Nie chcesz jeść? Poczekaj, pójdę do kuchni, zrobię to... wiesz co. Mleko. Z czosnkiem. To, co go nie lubisz.

Gwałtownie podniosła głowę, co nie było odpowiednim posunięciem. Jej czaszkę przeszył ogromny ból, a ona z jękiem chwyciła się ramienia Maxiego.

- Daj te kanapki - mruknęła w końcu.

Chłopak zaśmiał się cicho.

- Jak ci dawali, to trzeba było brać - powiedział. - Teraz się nie wymigasz. Tamto na pewno bardziej ci pomoże.

- Ale ja tego nie lubię...

Usłyszała głośny dźwięk telefonu, który podrażnił jej uszy.

I wtedy sobie przypomniała.

Dzisiaj. Dzisiaj mieli przyjechać jej rodzice. A ona była w takim stanie. Nie mogli ją tak zobaczyć. Powiedzieliby, że jest nieodpowiedzialna. Nie chciała dać im kolejnego powodu do takiego myślenia. Choć niewiele mogła zrobić.

Jej przyjaciel podał jej telefon, spoglądając na wyświetlacz. - Porozmawiaj z nią. Później przyjdę.

Wyszedł z pokoju zostawiając ją samą.

Położyła się na łóżku i odchrząknęła lekko. Nacisnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła komórkę do ucha. - Słucham?

- Córeczko. - Usłyszała przesłodzony głos swojej matki. Przewróciła oczami. - Córeczko, kochanie. Przepraszam cię bardzo, mieliśmy dzisiaj przyjechać, ale nie damy rady, tacie wypadło coś ważnego w pracy.

Odetchnęła cicho z ulgą.

Jeden plus. Jedyny.

- Nic się nie stało, mamo. - Próbowała przybrać pogodny ton głosu. Wiedziała, że kobieta po drugiej stronie nie zorientuje się, jak teraz się czuje. Cóż, ona nigdy nie była dobrą matką. Smutna prawda. - Hmm... Kiedy przyjedziecie?

Nie tym razem. Odpowiedź jej marzeń. Może nie powinna. Ale nie mogła inaczej. Ale nadzieje bywają płonne.

- Za trzy dni - padła odpowiedź. Jak wyrok. - Z samego rana.

Pokiwała głową, choć jej matka tego nie widziała.

- Przyjechać po was na lotnisko? - spytała.

Usłyszała dźwięczny, sztuczny śmiech.

- Mamy dla ciebie niespodziankę - rzekła. - Zabieramy cię w takie jedno miejsce. Myślę, że ci się spodoba.

Ściągnęła brwi. - Jakie miejsce?

- Zobaczysz, Camilciu - odparła słodko kobieta. - A teraz muszę już kończyć. Do widzenia, córeczko. I przygotuj paszport!

Sygnał przerywanego połączenia.

Zdezorientowana spojrzała bez konkretnego celu na komórkę. Przygryzła wargę.

Do pokoju wszedł jej przyjaciel. W ręku trzymał żółty kubek. Camila z takiej odległości czuła to śmierdzące coś, co się w nim znajdowało. - Co jest?

Odłożyła telefon na szafkę.

- Sama nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Mają przyjechać za trzy dni. Chcą mnie gdzieś zabrać. Kazali przygotować paszport. - Spojrzała na niego. - Dlaczego?

Usiadł na skraju łóżka. Podał jej kubek, a ona wzięła go, już nie zwracając uwagi na jego zawartość.

- Mmm... Jakaś wycieczka?

- Nagle im się na wycieczki zebrało? Maxi, ja nie chcę nigdzie jechać.

Odgarnął jej włosy z twarzy. - Na razie się tym nie martw, może to rzeczywiście coś dobrego. No, ale teraz pij to. - Wskazał na kubek.

Westchnęła cicho. Zamknęła oczy i podniosła go powoli do ust.

- Nienawidzę cię - mruknęła.

- Tak, ja też cię kocham, ale wyznania miłosne później.

- Głupi jesteś.

- Powiedziała ta mądra.

Posłała mu tylko piorunujące spojrzenie, po czym ponownie zamknęła powieki i z trudem przełknęła kolejny łyk mleka z czosnkiem. 

Wiem, że miał być wczoraj, ale ja wam powiem, że kompletnie zapomniałam. Bo myślałam, że mam go dodać w poniedziałek. Ale teraz jest, mimo, że beznadziejny, ale jest ;)

Krótki? No, może trochę. Chociaż bywały krótsze ;)

Tak, niedługo wakacje, więc więcej czasu, także opóźnień (mam nadzieję) z mojej strony nie będzie :D Tydzień do rady, więc takiego kompletnego luzu to nie ma, ale będzie lepiej niż w tym tygodniu, mam nadzieję ;)

Part o Fedemilie na drugim blogu pojawi się zapewne w tym tygodniu, nie wiem dokładnie kiedy xD

Jeszcze coś? Wydaje mi się, że nie. Zapraszam do czytania i komentowania ;)

17 KOMENTARZY = ROZDZIAŁ 15

Kocham was <3