Rozdział piętnasty

Edytce <3,

bo jest takim wspaniałym aniołem, który jest ze mną i w dodatku potrafi

tak niesamowicie pisać.

Bo jej komentarze to coś wspaniałego i za każdym razem

czekam na nie z niecierpliwością.

Bo jest taką cudowną osóbką, która ożywia blogsferę,

bo jej opowiadanie to coś pięknego.

Bo nie wyobrażam sobie bloggera bez niej. 

Bo po prostu jest i każdym swoim słowem wywołuje uśmiech

na mojej twarzy, choć może nie jest tego nawet świadoma.

Bo zawsze będzie, do samego końca.

Dziękuję. Kocham cię <3

 

Nerwowo stukała obcasem o lśniącą posadzkę. W ręce ściskała cały plik papierów. Co chwila poprawiała włosy lecące jej na twarz, jednocześnie wychylając głowę za ścianę. Przygryzała wargę, coraz częściej przenosząc wzrok na wielki zegar wiszący na ścianie przed nią.

Zaklęła pod nosem, kiedy jego wskazówki przesunęły się równo na godzinę ósmą.

W tym samym momencie usłyszała dźwięk automatycznych drzwi widny, a ze środka wysiadła wysoka blondynka.

- Ludmiła. - Natychmiast do niej doskoczyła. - Godzina spóźnienia. Godzina! Wiesz co to znaczy? Musisz mieć naprawdę dobrą wymówkę, jeśli nie chcesz, żeby szef cię wylał.

Kobieta poprawiła torebkę spadającą jej na ramię i wygładziła czarną sukienkę.

- Miałaś mnie kryć - jęknęła.

- Udawało mi się to przez pierwsze trzydzieści pięć minut, później się zorientował, że kłamię. Powiedziałam, że nie ma cię w pracy, bo inaczej mnie by wyrzucił, a na to sobie pozwolić nie mogę. Zresztą, po co ja ci o tym mówię, i tak nie zrozumiesz. Masz te papiery - Wcisnęła jej kartki do rąk - i się módl, żeby szef ci uwierzył, że ktoś ważny zaczepił cię na ulicy.

Blondynka zmarszczyła czoło.

- Kto ważny?

- To już sobie sama musisz wymyślić. Nie mam pojęcia. Ale teraz leć biegiem, i najlepiej to mu jeszcze kawę zanieś. Pośpiesz się, do cholery! - krzyknęła.

Kilkoro pracowników odwróciło się w jej stronę. Zgromiła ich wzrokiem. Nie lubiła, gdy ktoś patrzył się na nią bez konkretnego celu. A szczególnie już mężczyźni. Wtedy na myśl przychodziło jej tylko jedno.

- Dzięki - powiedziała cicho Ludmiła.

Poprawiła włosy, chwyciła wygodniej dokumenty i zdenerwowana ruszyła w stronę gabinetu dyrektora.

Była wdzięczna Francesce, że przynajmniej próbowała ją kryć. Ale wiedziała, że nie mogła od niej wymagać za dużo. Czuła dużą sympatię do tej zamkniętej w sobie Włoszki. Dziewczyna była inna, i to bardzo inna. Nie zachowywała się jak inni ludzie, ale Ludmile to w niczym nie przeszkadzało. Miała jednak nadzieję, że kiedyś dowie się, co jest powodem innego charakteru - a może nie tylko charakteru - Francesci. Musiała przyznać, że była bardzo ciekawa jej przeszłości. Bo ludzie w końcu zmieniają się na skutek przykrych wydarzeń z przeszłości, czy nie? Nie wyobrażała sobie, że jej nowa znajoma była taka od zawsze. Wiedziała, że to coś tak na nią wpłynęło. Nie wiedziała jednak co.

Ale obiecała sobie, że w najbliższym czasie się tego dowie.

Tymczasem jej głowę zaprzątała myśl, jak bardzo będzie musiała kłamać przed swoim przełożonym. Przecież nie powie mu, że spóźniła się do pracy, bo poprzedniego wieczoru upiła się i wylądowała w łóżku z jakimś obcym chłopakiem, prawda? Co z tego, że miał takie piękne oczy, perfekcyjnie ułożone włosy i ten uwodzący uśmiech na twarzy? Co z tego, że to była jedna z najlepszych nocy w jej życiu? Co z tego, skoro przez chwilę zapomnienia mogła stracić pracę, o którą tyle walczyła, o którą tak się starała.

Trzymał w ręce małych rozmiarów kartę. Dowód osobisty. A co dziwniejsze, nie należał on do niego. Tylko do jakiejś kobiety. Nie było na nim nazwiska Leon Verdas, ale jakieś inne, zupełnie mu nieznajome.

Próbował dojść, skąd ten dokument wziął się w jego kieszeni. Przecież nikogo nie okradł. To nie był dowód Camili, jego przyjaciółki, która bardzo często zostawiała mu swoje rzeczy i kompletnie o nich zapominała. Chociaż ostatnio, gdy zostawiła u niego swoją kartę motorowerową, a później kiedy jechała motocyklem na tor złapała ją policja, zaczęła się pilnować. Cóż, widocznie żałowała pieniędzy, które wydała na mandat.

Violetta Castillo.

Zdjęcie obok jakby znajome, a jednak nic mu nie mówiło. Chyba nie znał dziewczyny na nim przedstawionej. Chyba.

- Dolores! - zawołał. - Chodź do mnie!

Usłyszał tupot stóp, a po chwili do jego sypialni wpadła kilkuletnia dziewczynka z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Kochanie, nie wiesz, co to za pani? - Podał jej kartę.

Dolores wzięła dowód do ręki i przyjrzała się mu, mrużąc błękitne oczy. Chwilę trwało, zanim w końcu podała swojemu ojcu odpowiedź.

- To ta pani, której pomagałeś zbierać zakupy - rzekła.

Leon uderzył się otwartą dłonią w czoło. - No tak. Rzeczywiście. Dziękuję, córeczko. Wiesz co? Idź się ubierz, pójdziemy do tej pani. Trzeba jej oddać dokumenty.

- A później zawieziesz mnie do cioci Camili i będę mogła popatrzeć jak jeździ na motorze? - zapytała z nadzieją w swoim cieniutkim głosie.

Zaśmiał się.

Jego córka uwielbiała obserwować poczynania jego przyjaciółki. Patrzyła wtedy z zapałem, jak Ruda wykonuje różne manewry na tej swojej zabójczej maszynie.

Leon modlił się tylko, żeby Dolores nie poszła kiedyś w jej ślady. Zresztą, nie pozwoliłby jej na to. Camila zaczęła jeździć, bo brakowało jej rodziców, bo oni za dużo przesiadywali w pracy i nie interesowali się nią. Na początku była to dla niej po prostu jakaś odskocznia od problemów, a później stała się po hobby, pasją, rzeczą, za którą Cami gotowa była oddać życie. Dosłownie.

Ale Dolores nigdy nie będzie w takiej sytuacji jak ona. Jego córka będzie miała ojca, który będzie o nią dbał i się nią interesował. Może będzie jej brakować matki, ale on będzie przy niej. Nie dopuści do takiej sytuacji, w jakiej znalazła się jego przyjaciółka. Ktoś może nie uwierzyłby, że jej rodzice przez pierwsze półtora roku nie mieli pojęcia, gdzie po lekcjach chodzi ich córka. Myśleli chyba, że zostaje dłużej w szkole na zajęcia dodatkowe. Cóż, mylili się.

Nigdy tak naprawdę nie zastanawiał się, jak będzie wyglądać życie Dolores bez matki. Przecież on jako ojciec nie będzie mógł z nią porozmawiać o wszystkim. Na pewno nie będzie miał ochoty plotkować z nią o chłopakach; spławiłby pierwszego, który by się do niej zbliżył. Ciężko mu będzie prowadzić dyskusje na temat okresu dojrzewania, no bo to w końcu będzie nastolatka, prawda? Będzie się krępował rozmawiać z nią o tych intymnych zbliżeniach, a wiedział, ze to konieczne. W tych czasach trzeba już uświadomić dziesięcioletnie dziecko. A kto to zrobi, jak nie jego rodzice? Nauczyciele w szkole na pewno nie. Ewentualnie jego przyjaciółka; jej na pewno byłoby łatwiej.

- Ciocia Camila ma karę na motor, wiesz? - Poczochrał jej blond włosy.

Dziewczynka zmarszczyła czoło. - Dlaczego?

Leon westchnął.

„Bo jest tak nieodpowiedzialna, że od razu po wykładach poszła na tor i pomyliła hamulec z gazem”. No tak to raczej dziecku nie powie.

- Bo była ostatnio trochę za bardzo zmęczona i źle się czuła - odpowiedział.

- A już się dobrze czuje?

Niewiarygodne, jak ta mała kruszynka martwiła się o kogoś innego. W tym małym ciałku znajdowało się wielkie serce, które chce otoczyć miłością każdego z osobna, choć nie jest to możliwe. Leon był dumny, że miał tak mądrą córeczkę.

- Tak, wujek Maxi jej pilnuje - rzekł. - Później do niej pojedziemy, jak będziesz chciała, dobrze?

Mała pokiwała energicznie głową.

- Jedziemy do tej pani? - Jej ojciec potwierdził skinieniem głowy. - A jak ona ma na imię?

Rzucił okiem na dokument, który trzymał w ręce i uśmiechnął się.

- Violetta - powiedział. - Ładnie?

- Viola, no. - Dolores ponownie skinęła głową. - Moja koleżanka ze szkoły ma tak na imię. Dlaczego ty mnie tak nie nazwałeś?

Tak, a teraz miał jej powiedzieć, że to jej matka wybierała jej imię. Gdyby to od niego zależała decyzja, w życiu by jej nie nazwał tak, jak to zrobiła Ona. Prawdę mówiąc, imię jego córki kojarzyło mu się z taką jedną, starą ciotką, która już odeszła niestety z tego świata. Cóż, musiał przyznać, że była zrzędliwą, zgorzkniałą babą, która we wszystkim wynajdywała problemy. Jej odwiedziny traktował jak najgorszą karę.

- Bo Dolores jest ładniejsze, i bardziej do ciebie pasuje - skłamał. - Dobrze, a teraz biegnij do siebie się ubrać i wychodzimy.

Po chwili już jej nie było. Leon zaśmiał się.

Miał najcudowniejszą córkę pod słońcem, to nie podlegało dyskusji. Dolores była jedyna w swoim rodzaju i nigdy nie zamieniłby jej na inną. Była jego słońcem w dzień, a jasnym księżycem w nocy i świeciła mocniej, niż wszystkie gwiazdy razem wzięte.

Kochał ją odkąd ją zobaczył, odkąd ona spojrzała na niego pierwszy raz swoimi wielkimi oczami.

Ale teraz musiał się skupić na czymś innym. Musiał odnieść dowód - który nie wiadomo jakim sposobem znalazł się w jego kieszeni - do jego właścicielki. Przecież bez takiego dokumentu nie można praktycznie nic zrobić, a on, no cóż, znalazł go dopiero po tak długim czasie.

I tak spędzała kolejną godzinę siedząc bezczynnie przed telewizorem. W rozciągniętym, szarym dresie, tłustymi włosami, przykryta jakimś starym, drapiącym kocem i z kubkiem gorącej czekolady w ręce. Nie przejmowała się swoim stanem i tym jak wygląda, bo przecież nie miała dla kogo doprowadzić się do porządku. Ten tydzień miała wolny od pracy - supermarket w którym pracowała przechodził jakiś większy remont.

Oczywiście, jej siostra nawrzeszczała na nią już nie raz, nie dwa. Narzekała, że ona wszystko musi zrobić sama, że Natalia nawet głupiego prania nie może rozwiesić. Myślała też, że ich stosunki po ostatniej sytuacji z piekarnikiem się jakoś poprawiły, ale niestety myliła się. Cóż, Naty nawet nie przyszło to na myśl. Ta sprawa to był nagły przypływ jakiejś... troski?, która zaraz zniknęła. Zresztą, przecież nie mogła zostać na dłużej. To była w końcu Naty.

A teraz Violetta spędziła jakieś trzy godziny w łazience, ubrała się, oznajmiła, że wychodzi z Lorenzo i opuściła ich dom. Natalia nie mogła zrozumieć, jak ona ciągle może się spotykać z tym lovelasem. Niby mówiła, jak go bardzo kocha, jak on kocha ją, jak idealną parę tworzą, i że ich związek jest tak cudowny i zgrany, jakich mało.

Ale ona nie pojmowała dlaczego ona się nim tak zachwyca. Urodą nie grzeszył, zbyt inteligentny również nie był. Bogaty nie był, pieniędzy nie miał... Aż dziw, że Violetta wybrała sobie kogoś takiego. W końcu ona zawsze musiała mieć wszystko najlepsze. Cóż, podobno miłość nie wybiera.

Mimo wszystko, chciała mieć takie szczęście jak jej siostra. Chciała znaleźć kogoś, kto ją naprawdę pokocha, pomimo tego, że nie jest taka jak inne dziewczyny w jej wieku. Ona woli samotność, ciszę i spokój. Nie lubi dużych imprez, zabaw, głośnej, dudniącej muzyki. Marzy jej się, by mieć przy sobie kogoś, kto do niej podejdzie, przytuli jej i powie jak bardzo ją kocha, jak bardzo mu na niej zależy.

Tak naprawdę nie wiedziała czym jest miłość. Nigdy nie czuła, żeby dostawała ją od swoich rodziców. Miała wrażenie, że za każdym razem, kiedy z nimi rozmawiała, bił od nich taki chłód, takie zimno... Starała się unikać kontaktów z nimi na wszelkie sposoby. Jeśli nie było to konieczne, nie zbliżała się do nich.

Ale największy ból sprawiły jej słowa matki. „Jesteś jednym wielkim błędem. Nie powinnaś się urodzić.” Nie wiedziała, dlaczego tak powiedziała. Jednak ta kobieta nie miała świadomości, jak bardzo wtedy zniszczyła wnętrze swojej córki.

Słowa czasami ranią jeszcze bardziej niż czyny. Ból psychiczny jest gorszy od fizycznego. Wierzyła w to od samego początku. Jednak może kiedyś ktoś zahamuje to wewnętrzne cierpienie i da jej to, na co zasłużyła...?

Usłyszała dzwonek do drzwi. Z niechęcią podniosła się z wygodnej kanapy i stanęła na chwiejnych nogach. Naciągnęła rękawy bluzy na dłonie i poprawiła nieświeże włosy, po czym ruszyła w stronę wiatrołapu.

- Już, idę, idę - zawołała, kiedy pukanie powtórzyło się.

Westchnęła lekko, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Cóż, nie wyglądała za ciekawie.

Otworzyła drzwi.

Za progiem stał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. Za jego nogami ukrywała się mała, kilkuletnia dziewczynka.

Naty zawsze chciała mieć młodsze rodzeństwo, kogoś, kim będzie mogła się zajmować i dbać o niego. Niestety, zamiast tego, los podarował jej starszą siostrę, która niczym nie dorastała do pięt takim małym, niewinnym dzieciom.

On uśmiechnął się.

- Dzień dobry, nie wiem, czy dobrze trafiłem - powiedział. - Czy tutaj mieszka Violetta Castillo?

Na początku przeszło jej przez myśl, że to jakiś jej wielbiciel. Ale przecież miał dziecko. A Violka przecież jest z tym swoim Lorezno.

- Tak, to moja siostra. - Założyła ręce na piersi. - Co się stało?

Mężczyzna wyciągnął z kieszeni jakąś kartę.

- Parę dni temu spotkałem się z nią na ulicy, moja córka na nią wpadła. - Wskazał na dziewczynkę. - Jakimś sposobem jej dowód wylądował u mnie, dopiero dzisiaj go znalazłem. Chciałem go oddać.

Wzięła go od niego i przyjrzała się mu.

- Mhm, to dowód Violetty - potwierdziła. - Dziękuję. Przekazać jej coś? Albo nie. Wie pan co? Niech pan zostawi jakiś kontakt do siebie. Moja siostra na pewno będzie chciała panu podziękować.

Zaśmiał się. - Oczywiście. Ma pani jakąś kartkę, coś do pisania?

Jej wzrok padł na notes i długopis leżący na szafce. Cóż, za zrządzenie losu. Podała je mu.

Śledziła z uwagą jak zapisuje ciąg cyfr na papierze. Podrapała się po głowie.

- Proszę bardzo. - Oddał jej zeszyt. - Aha, i proszę do mnie nie mówić na pan. Jestem Leon. - Wyciągnął do niej rękę.

Natalia uśmiechnęła się mimowolnie. Uśmiech był lekki. Ale był.

- Natalia. - Uścisnęła jego dłoń. - A ona - Skinęła na dziewczynkę - jak ma na imię?

Leon odwzajemnił uśmiech. - Dolores.

Dziewczyna pokiwała głową.

- Bardzo ładnie - rzekła. - Zawsze mi się podobało. Dobrze, czy to już wszystko? - spytała.

- Tak, tak. - Skinął głową. - Do widzenia.

Naty ponownie się uśmiechnęła. - Do widzenia, i jeszcze raz dziękuję.

Odszedł.

Zamknęła drzwi. Położyła notes i dowód na komodzie i wróciła do pokoju.

Położyła się z powrotem na sofie. Zamknęła oczy, chcąc zapomnieć o szarej rzeczywistości i udać się na wycieczkę do krainy snów, gdzie wszystko jest możliwe.

I gdzie każdy coś znaczy. 

To jakiś rekord. Pisałam ten rozdział przez godzinę, może niecałą. Cóż, pewnie dlatego jest taki beznadziejny ;) Edytka, przepraszam, że dedykuję ci coś takiego, ale no musiałam, bo zasługujesz <3 

Tutaj, w tym miejscu chciałabym wam podziękować, za 100 obserwatorów na moim blogu z One Partami. Chciałam to zrobić jak najszybciej, a nie wiem kiedy pojawi się ostatnia część parta tam, dlatego piszę to tutaj :) Dziękuję, jesteście wspaniali <3

Aha, z boku jest ankieta, chciałabym, żebyście zagłosowali :) 

Kochani moi, już niedługo wakacje, czy tylko ja się tak cieszę? Ale kurde... szkoda. Wiem, dziwna jestem, szkoda mi, że wakacje :) Ale nie będę mogła się spotykać ze znajomymi, nie? :( 

No dobra, przynajmniej się wyśpię :D

Już jutro na Juntosie <<KLIK>> pojawi się mój part o Marcesce, serdecznie wszystkich zapraszam :) Mam nadzieję, że przeczytacie :)

Kocham was <33

17 KOMENTARZY - ROZDZIAŁ 16