Rozdział trzynasty

- Mówię ci, usiądź na kanapie.

Oparła głowę o jego kolano i zamknęła oczy.

- Tutaj mi wygodnie - zaprzeczyła.

Maxi westchnął głęboko. Przełączył kolejny kanał, jak to robił już od kilkudziesięciu minut.

- Po co tu w ogóle przychodziłaś? - zapytał.

- Ja również, drogi przyjacielu, cieszę się, że cię widzę - mruknęła pod nosem.

Odgarnął jej włosy z twarzy.

- Chodzi mi o to, że nie powinnaś wychodzić z domu - odparł. - Nie w takim stanie. Przecież mogłem do ciebie przyjechać.

- Daj spokój - jęknęła.

Przyłożył rękę do jej czoła. Była rozpalona.

- Zaraz skoczę do apteki po jakieś leki przeciwgorączkowe. Jak się czujesz?

- Bywało lepiej. Ale nie trzeba - zaprzeczyła. - Będę się zbierać do domu.

Podniosła głowę do góry. Rozprostowała kości w kolanach i dźwignęła się na nogi.

W tym samym momencie zakręciło jej się w głowie. Straciła równowagę i pewnie upadłaby, gdyby nie szybka reakcja Maximiliano. Praktycznie w ostatnim momencie poderwał się do pozycji pionowej i złapał swoją przyjaciółkę.

- Teraz nigdzie nie pójdziesz - rzekł. - Nie możesz być sama.

Chciała coś powiedzieć, chciała zaprotestować. Ale poczuła tylko jak żółć podchodzi jej do gardła. Nie zdążyła zareagować. Nagle zwymiotowała na podłogę przed nią. Zakryła usta ręką.

Poczuła silne ramiona pod swoimi plecami, a po chwili jej nogi oderwały się do podłogi.

Kilka sekund później klęczała przed muszlą klozetową w łazience. Wymiotowała głośno.

Jej przyjaciel odgarnął jej włosy do tyłu i zawinął je sobie na dłoni, pomagając jej utrzymać głowę w górze. Drugą rękę przyłożył do jej czoła.

- Boże, przepraszam... - Odezwała się cicho, kiedy jej organizm już się uspokoił. - Przepraszam Maxi, nie chciałam, tak mi głupio...

Pociągnął ją za włosy, podnosząc jej głowę wyżej.

- Nic się nie stało - odparł. - Oddychaj. Jadłaś coś nieświeżego?

Przymknęła oczy.

- Emm... ja...

- Camila.

Odwrócił ją w swoją stronę.

- Nie będziesz zły? - spytała.

- A mam do tego podstawy?

Wzruszyła ramionami. Wbiła wzrok w swoje kolana.

- Mów - usłyszała.

Westchnęła cicho. Oparła ciężką, pulsującą z bólu głowę o jego ramię.

- No... Bo wczoraj wieczorem byłam głodna - zaczęła - ale bardzo mnie bolała ta noga, byłam zmęczona... Po prostu nie chciało mi się wychodzić. Znalazłam coś w lodówce, ale to chyba długo sobie tam leżało... Takie jakieś dziwne w smaku było, ale zjadłam i... no tak to było.

- I co, mam nie być zły?

- Nie chcesz być zły - zapewniła go.

- Nie chcę - potwierdził - ale jestem.

Jęknęła cicho.

- Wiesz co, Cami? Czasami mam ochotę sprawić ci porządne lanie, żebyś w końcu się ogarnęła. Chociaż wątpię, żeby w twoim przypadku to choć trochę pomogło.

Zacisnęła rękę na jego dłoni. Spięła wszystkie mięśnie.

W ostatnim momencie popchnął ją w stronę toalety. Znów zaczęła wymiotować.

- Jesteś nieodpowiedzialną, niezorganizowaną, niedojrzałą i dziecinną dziewczyną, wiesz? Masz w planach kiedyś dorosnąć?

Podał jej kawałek ręcznika papierowego. Wzięła go od niego i wytarła nim twarz.

- Maxi, przestań - poprosiła. - Zaraz... zaraz posprzątam wszystko i pójdę do domu... no.

- Nie. - Chwycił ją za ramię, kiedy chciała wstać. - Niczego nie będziesz sprzątała, i nigdzie nie pójdziesz. Zostaniesz u mnie na noc.

- Nie chcę ci zawracać głowy...

- A weź mnie nawet nie denerwuj - przerwał jej. - Zaniosę cię na górę.

- Dam radę sama.

Podniósł brwi do góry. Pomógł jej wstać.

- W takim razie proszę bardzo.

Postawiła krok na przód. Utrzymała się. Przy drugim jednak poczuła, jak kolana się pod nią uginają. Straciła równowagę.

- Właśnie widzę, jak dajesz sobie radę.

Włożył rękę po jej plecy i podciął jej nogi. Oparła głowę o jego ramię i zamknęła oczy.

Wyszedł z łazienki. Skierował się w stronę schodów. Wszedł po nich na górę, a później ruszył do swojego pokoju.

Cóż, w końcu nie mógł położyć jej gdzie indziej. Jak na złość, dwudziestoletnie łóżko w pokoju gościnnym się zepsuło tak, że nie można było na nim jakoś po ludzku się przespać.

Kopnięciem otworzył drzwi. Znaleźli się w środku.

Całe pomieszczenie pozaklejane było różnokolorowymi plakatami z tancerzami z całego świata. Tu i ówdzie wisiały wielkie zdjęcia jego, Leona i Camili. Nie mogło również zabraknąć kilku fotografii jego przyjaciółki na motorze.

Ten pokój zdecydowanie nie wyglądał jak pokój dorosłego mężczyzny.

Położył Camilę na łóżku. Ponownie przyłożył rękę do jej czoła.

- Będę za piętnaście minut - powiedział. - Pojadę do apteki po coś przeciwgorączkowego. I przy okazji kupię coś na te twoje wymioty. Czekaj tutaj na mnie.

Chciał podnieść się z łóżka, ale ona chwyciła go za rękę.

Czuła się naprawdę beznadziejnie. Głowa pulsowała jej od bólu, obraz przed oczami stawał się niewyraźny, brzuch bolał ją niemiłosiernie, a ustach nadal czuła ten ohydny posmak.

- Nie zostawiaj mnie samej - poprosiła.

Spojrzał na nią ze współczuciem. Tak bardzo było mu jej szkoda.

- Cami, wrócę za moment - powtórzył. - Przecież muszę kupić ci jakieś leki. Spróbuj zasnąć.

Ścisnęła mocniej jego wielką dłoń.

- Nie idź - rzekła. - No błagam cię...

Westchnął cicho.

- Przesuń się trochę.

Zrobiła mu miejsce obok siebie. Ułożył się wygodnie i przykrył siebie i ją kołdrą.

Położyła głowę na jego piersi. Odgarnął jej włosy z twarzy.

- Maxi...

- No co?

- Dziękuję, że jesteś - powiedziała.

Zaśmiał się pod nosem. Pocałował ją w czoło.

- Zawsze będę, moja księżniczko na różowym, czterokołowym rowerku.

Uśmiechnęła się lekko.

- Powiedział nieustraszony rycerz z czerwonym wiaderkiem na głowie i żółtą łopatką w ręce.

Wzięła do ręki pomarańczową maszynkę. Ścisnęła ją w dłoni.

Wahała się. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Za każdym razem miała ogromne wyrzuty sumienia, że sobie to robi. Ale nie mogła inaczej.

To trwało już... ponad dziesięć lat. Zaczęła sprawiać sobie ból, gdy skończyła dwanaście lat. Dwanaście lat. Przecież to jeszcze dziecko, ktoś by powiedział. Jednak Natalia, to było inne dziecko, z innymi potrzebami, z innym charakterem i z innymi problemami. Problemami, które w pewnym momencie ją przerosły.

Wiedziała, że okaleczanie się, tak naprawdę nic nie da. Na jej nadgarstkach pojawią się tylko najpierw rany, a później blizny, które może po czasie znikną. A jeśli nie znikną? To wtedy Naty będzie miała niezaprzeczalny dowód swojej beznadziejności.

Zbliżyła ostrze do swojej ręki. Przytknęła je do zimnej skóry. Pociągnęła w dół.

Zabolało. Jak zawsze. Ręka ją zapiekła, pojawiła się głęboka rana.

Wypłynęła krew.

Zamknęła oczy. Zacisnęła zęby i nadal zadawała sobie ból.

Dwa rodzaje bólu; psychiczny i fizyczny. Nie wiedziała, który jest gorszy. Większość powiedziałaby, że to ten fizyczny, bo w końcu się go czuje, ale... czy bólu psychicznego nie czujemy? Czy on po prostu jest, niezauważalny, nieprzeszkadzający?

Nie. Ból psychiczny niszczy nas od środka, zmienia nas. W naszej głowie dzieje się coś niedobrego, zmienia się wszystko. Nasz umysł przestaje być naszymi niewolnikami, wyrywa się na wolność i robi zupełnie coś innego, coś, czego my nigdy byśmy nie zrobili.

Czasami... czasami najlepszym rozwiązaniem jest po prostu poprosić o pomoc. Umieć przyznać, że sami nie damy sobie rady.

Ale ona tego nie chciała. Przecież i tak nikt by jej nie zrozumiał. Wyśmialiby ją i zwyzywali od idiotek i bezmózgów, z czym to wiele razy się spotkała.

Nieraz miała wrażenie, że już sobie nie poradzi. Zawsze otoczona była wieloma osobami, wokół niej było tyle doskonałych ludzi, jak jej rówieśnicy, znajomi, Violetta.

Często zadawała sobie pytanie, dlaczego to właśnie ją to wszystko spotyka. Nigdy nie dostawała odpowiedzi. Czy zawiniła kiedyś czymś? Czy kogoś skrzywdziła, sprawiła mu przykrość? Nie wiedziała, nie pamiętała.

Zawsze była dobra, bynajmniej starała się taka być. Nie wychodziła przed szereg, nie uważała się za lepszą, i nigdy nie awanturowała, gdy ktoś nią pomiatał.

Walczyła od zawsze. Nie chciała się poddać i pokazać, jak bardzo cierpi. Tylko w domu, kiedy była sama, ukazywała swoje najgorsze słabości.

Z jej oczu popłynęły łzy. Tak bardzo ją bolało... Mimo to nie przestała.

Koc na którym siedziała, cały był już w czerwonej krwi, a zakrwawiona maszynka nadal tkwiła w jej trzęsącej się dłoni.

Drzwi jej pokoju otworzyły się z hukiem. Do środka wpadła jej siostra.

Nie podniosła głowy.

- Co ty robisz?!

Podbiegła do niej, klęknęła obok i wyrwała jej maszynkę z ręki. Ona sama miała dłonie owinięte białym bandażem, który nosiła już od kilku dni.

- Co ci padło na głowę? - Chwyciła ją za ramiona i potrząsnęła nią. - Mówiłam ci, żebyś z tym skończyła!

Spojrzała na nią.

- Akurat ty tutaj nie masz nic do gadania - rzekła. - Zajmij się sobą.

- Natalia, jestem twoją siostrą, chcę ci tylko pomóc!

- Ale ja nie potrzebuję pomocy! - krzyknęła. - A tym bardziej od ciebie.

Violetta przygryzła wargę.

Dlaczego ona taka była? Przecież chciała dla niej dobrze, chciała tylko, żeby była szczęśliwa. To w końcu jej siostra.

Spojrzała na jej ręce.

- Wiesz, że to nie zniknie, prawda?

Natalia uśmiechnęła się z ironią. Podwinęła rękaw bluzy.

- Tak jak to? - Wskazała na jedną z blizn koło łokcia. - I to? - Dotknęła ręką kolejnej.

Viola spojrzała na nią z bólem.

- Dlaczego sobie to robisz? - spytała.

- A dlaczego ty mi to robiłaś?

Nie rozumiała sensu tych słów. Słyszała je już któryś raz, jednak nigdy nie zorientowała się o co chodzi jej siostrze. I dobrze. Tak miało zostać.

- Niech w końcu dotrze do ciebie, że nie mam zamiaru cię słuchać - dodała po chwili. - Mam gdzieś twoje prośby, rozumiesz?

Violetta odgarnęła włosy z twarzy i założyła ręce na piersi.

Chciała jej pomóc, ale nic na siłę. Nie będzie zmuszać jej do niczego. Chce, ale już po prostu nie ma na to siły.

Natalia sama musi wziąć się za siebie i zmienić swoje życie jeśli chce, by ono miało jakikolwiek sens. Bo ona sama tego nie zmieni.

Wszedł do zatłoczonego klubu. Uśmiechnął się. Lubił to miejsce.

Po całym dniu spędzonym w szkole wśród rozwrzeszczanych dzieciaków, i po tłumaczeniu w kółko tych samych nut czterdziestce dzieci, należała mu się chwila odpoczynku.

Tylko na dyskotece, w otoczeniu chętnych panienek i seksownych barmanek zapominał o wszystkim i wchodził do swojego świata. Do złego świata.

Podszedł do baru.

- To co zawsze, słonko - rzucił do kobiety stojącej za ladą.

Po chwili stanęła przed nim wielka szklanka ognistego whisky. Wziął ją do ręki i przechylił. Opróżniła się po kilku minutach.

Wiedział, że jak Marco się dowie, to się zdenerwuje. Obiecał mu, że ten wieczór spędzi na szukaniu odpowiednich piosenek do akademii, która ma odbyć się za miesiąc. Powinien teraz siedzieć przy komputerze i wertować wszystkie strony w poszukiwaniu prostszych lub trudniejszych nut, w zależności od poziomu zaawansowania każdego dzieciaka. Wprawdzie to zajęcie było nużące, ale sam musiał przyznać, że widok radości na twarzach któregoś z uczniów, kiedy udało mu się bezbłędnie zagrać jeden akord, był bezcenny.

Jednak w tym momencie miał ochotę jedynie upić się, przespać z jakąś laską, a kolejny dzień spędzić w łóżku. Dlaczego?

To właśnie dzisiaj, 28 maja, wypadała kolejna rocznica śmierci jego ojca. Kolejna rocznica, kiedy to postanowił sobie, że nie podda się bez walki, i nie będzie bał się tej kobiety zwanej tak bardzo często matką. Kolejna rocznica, kiedy to zboczył na gorszą drogę życia, z której do tej pory nie zszedł. Bo nie potrafił.

Rozglądał się po sali, uważnie przyglądając się każdej obecnej tutaj kobiecie.

Wszystkie były takie same. Poubierane w krótkie spódniczki i bluzki odsłaniające większą część ciała, na nogach dziesięciocentymetrowe szpilki, włosy sięgające pasa, które co chwile odgarniały z twarzy, mocny makijaż i oczywiście te uwodzące ruchy. Przystawiały się do każdego mężczyzny, który wpadł im w oko i bez cienia skrępowania zaciągały ich w stronę wyjścia z klubu.

Jak można szanować kogoś takiego?

Obok niego, na wysokim barowym krześle usiadła młoda blondynka. Widać było, że była już nieźle wstawiona. Uśmiechnął się pod nosem.

- Co taka piękna dziewczyna robi sama w barze, o tej porze hmm? - spytał uwodząco.

Odwróciła się w jego stronę. Zarzuciła włosy na ramię i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. Świetnie - pomyślał - pójdzie jeszcze łatwiej.

- Jak masz na imię, złotko?

Uśmiechnęła się uwodząco.

- Nie podaję imienia nieznajomym - odparła.

Położył dłoń na jej udzie i przysunął się bliżej niej.

- Ja jestem Federico - powiedział. - Widzisz? Już nie jestem nieznajomym.

Zaśmiała się słodko i odgarnęła włosy z twarzy.

Nie myślała nad tym co robi. I gdyby była trzeźwa, na pewno by się do tego nie posunęła. Ale... Musiała odreagować to, co stało się kilka godzin wcześniej.

Lekarze jej siostry powiedzieli, że jest coraz gorzej. Jej stan się pogarszał, była coraz bliżej śmierci. Nie chciała jeść, nie słuchała pielęgniarek.

Zdawała sobie sprawę, że jeśli dalej tak pójdzie, Sary już niedługo może przy niej nie być.

- Ludmiła.

Zszedł z krzesła i stanął za nią. Otoczył ją ramionami.

- Piękne imię, ślicznotko - szepnął jej do ucha. - Jednak nie powiedziałaś mi, co robisz sama o tej porze, w barze pełnym chętnych facetów?

Nie odpowiedziała od razu. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiednimi słowami.

- Próbuję zapomnieć - rzekła w końcu.

- Cóż, mogę ci w tym pomóc.

Odwróciła się w jego stronę. Uśmiechnęła się.

Wiedziała o co mu chodzi. Mimo to, chciała tego. Nigdy nie robiła tego z obcym facetem, jednak teraz sytuacja była zupełnie inna.

- Chodźmy.

Zeskoczyła z krzesła i chwyciła go za rękę, po czym pociągnęła w stronę schodów.

On wiedział, że dziewczyny wymiękają na jego widok i są w stanie zrobić wszystko, ale nie sądził, że dopnie swego tak szybko. Niemniej jednak, cieszył się.

Zapowiadała się ciekawa noc. 

 

Jest i rozdział trzynasty. Nie będę się wypowiadać na jego temat, bo to dno do potęgi ętej. Cóż, mam nadzieję, że oczu wam nie wypali jak zaczniecie to czytać ;)

No, chyba coś dla fanów Fedemiły xD Ich wątek to już kompletnie spierniczyłam, przepraszam.

A jeśli już mowa o Fedemile. Co do parta na drugim blogu... Nie wiem, kiedy się pojawi. Naprawdę, nie wiem. Utknęłam w jednym miejscu i jak na razie nie potrafię ruszyć dalej. Nie wiem jak ubrać w słowa to, co mam w głowie. Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu pojawi się druga część, będę się starała ;)

I jeszcze jedno. Jak sami wiecie, koniec szkoły, poprawianie ocen = mniej czasu. Nauczyciele walą sprawdziany na każdym kroku, a trzeba to jakoś ogarnąć, nie? :D Niektórzy znają ten ból ;)

Po radzie to wszystko się trochę uspokoi i będę miała więcej czasu, więc... no xD Mam nadzieję, że nie będziecie źli, jeśli do tego czasu posty nie będą pojawiać się często.

Cóż, to chyba tyle. Zapraszam do czytania ;)

Awww gif z chłopakami taki zarąbisty <33333

17 KOMENTARZY = ROZDZIAŁ 14

Kocham was <33333